Het is wel duidelijk waarom Hank Williams zich ophoudt bij het spoor. De Ramblin’ Man kan de lokroep van de stoomfluit van een oude trein die voorbijtrekt niet weerstaan. Hij snelt naar huis, pakt zijn boeltje bij elkaar en vertrekt. En verontschuldigt zich daar met de woorden: ‘I love you baby, but you gotta understand / When the lord made me, he made a ramblin’ man.’ Schuldbesef, daar gaan bijna al zijn liedjes over. Op Ramblin’ Man laat de countryzanger twee kanten van zichzelf zien. Die van de vrijbuiter die zijn eigen plan trekt en die van het zelfverwijt. ‘Some folks might say that I’m no good / That I wouldn’t settle down if I could / But when that open road starts to callin’ me / There’s somethin’ o’er the hill that I gotta see.’

Toch valt er een vraagteken te plaatsen bij bovenstaande hoezen van Hank Williams als Luke The Drifter. Want het liedje Ramblin’ Man stond oorspronkelijk niet op de platen van zijn alter ego. Ook al had dat qua thematiek best gekund. Daarom is het bij latere (cd-)versies soms toegevoegd. Het misstaat geenszins tussen al die liedjes over (vooral) mannen die misstappen begaan en hopen dat God genadig is.

Die tekening waarop een silhouet een stationnetje nadert met aan de einder de zon die achter de heuvels zakt is een verdere invulling van een eerdere versie van de hoes. Daarop loopt de zwerver de ondergaande zon tegemoet. Een kale pentekening in zwart-wit met de gloeiende bol in felrood. Op die hoes geen spoorrails, maar een weg. 

Die beeldtaal van een loodrechte spoorlijn wringt eigenlijk een beetje. Want de moralistische liedjes van Luke The Drifter over zonde en vergeving gaan in werkelijkheid toch over het kronkelende smalle pad. Immers, de brede weg leidt naar de hel en de smalle naar de hemel. Oftewel: het is een worsteling om het goede te doen, dat is een weg vol hindernissen. Maar Luke The Drifter neemt de trein. Als een hobo. Linea recta naar de verlossing.

De karakters in de liedjes van Luke The Drifter zijn outcasts. De songs zijn Pictures From Life’s Other Side. Daar waar niet altijd alles op rolletjes loopt. Daar waar ouders ruziën over kleine dingen, totdat de bom barst. Om niets. Waar kleine kinderen op Help Me Understand de dupe zijn van een scheiding. Please Make Up Your Mind zou over zijn eigen slechte huwelijk met Audrey kunnen gaan. Ook Men With Broken Hearts slaat in feite op zijn eigen situatie. Want wat geeft mensen het recht om te veroordelen, zo vraagt hij zich af. Immers: niemand is zonder zonde.

Bij alle zware kost valt er toch nog een zonnestraaltje op Beyond The Sunset. Voor als het einde komt. ‘We’ve known so much of happiness, we’ve had our cup of joy / And memory is one gift of God that death cannot destroy.’ Die wijsheid deelt hij met zijn geliefde. ‘Should you go first and I remain, one thing I’ll have you do / Walk slowly down that long long path, for soon I’ll follow you.’ Het is een zonnestraaltje vol morbiditeit.

Ook de liedjes van Luke The Drifter zijn sinds de dood van Williams regelmatig door anderen gedaan. De Canadees Claude Bradimore bracht zelfs een hele elpee met The Best Of Luke The Drifter. Van hem verscheen ook een plaat met andere liedjes van Hank getiteld I Remember Hank Williams.

Een stuk origineler is de Amerikaan Mark Brine. Hij schrijft zijn eigen liedjes, maar dan wel in de geest van Luke op Return Of The Drifter, iets wat hij twee jaar eerder ook al had gedaan op Out On Luke’s Highway. Brine maakte in de jaren 60 al muziek in de folkscene van New England. In de jaren 70 verhuisde hij naar Nashville, maar daar vond hij nooit aansluiting bij de heersende trends. Sindsdien zoekt hij zijn eigen traditionele pad. In 1985 verscheen van hem een cassette (later ook als cd) met de titel Return To Americana, waarmee hij dus een van de eersten was die met die term kwam. Eigenlijk veel te onbekend, deze Mark Brine.

Hank Williams – Hank Williams As Luke The Drifter (1955)
Hank Williams – Luke The Drifter (1961)
Claude Bradimore & The Golden Valley Boys – The Best Of Luke The Drifter (1964)
Mike Brine – Return Of The Drifter – Moralistic Songs And Recitations Accordin’ To Mark Brine (2010)