Als je denkt dat de betekenis van Rick Nelson voor de popmuziek ophoudt bij de evergreen Hallo Mary Lou, dan heb je het mis (oké, er was in 1972 ook nog een hitje met Garden Party). Het aanvankelijke kindsterretje Ricky Nelson – met zijn hele familie hebben ze hoofdrollen in de comedyserie The Adventures Of Ozzy And Harriet – wordt later een popster, concurreert met Elvis en Ritchie Valens; een filmster, speelt een revolverheld naast John Wayne in Rio Bravo; en bevindt zich eind jaren zestig in het centrum van de Westcoast-countryrock: 9081 Santa Monica Boulevard. Oftewel: The Troubadour.

Rick – Ricky is inmiddels Rick geworden – Nelson heeft begin ’69 een band gevormd met zanger-bassist Randy Meisner, die Poco de rug toegekeerd heeft. Meisner haalt zijn bandleden uit zijn eerdere band The Poor erbij: gitarist Allen Kamp en drummer Pat Shananan. Wat ontbreekt als de band op 30 oktober 1969 en ook drie dagen daarna in The Troubadour gaat optreden, is een pedalsteel-speler. Op het nippertje weet Nelson de fameuze en al wat oudere Tom Brumley – van The Buckaroos van Buck Owens – te strikken. The Stone Canyon Band is compleet en meteen een succes, want van die optredens in The Troub wordt een plaat gemaakt: In Concert. Om het momentum te behouden, Nelson zit dan in de vanguard van de LA-countryrock, komt The Stone Canyon Band al in 1970 met het studiodebuut: Rick Sings Nelson – alle eigen composities. Jammer is wel dat Randy Meisner vanwege een meningsverschil met Nelson teruggegaan is naar zijn geboortegrond in Nebraska en op Rick Sings Nelson dus schittert door afwezigheid (op de volgende plaat Rudy The Fifth is hij er wel weer bij). Het laat onverlet dat Rick Sings Nelson een schitterende countryrockplaat is.

Opener We’ve Got A Long Way To Go hakt er met zijn drive, pedalsteel-gejank en harmoniezang gelijk in. California is een happy ode aan de Sunshine State met veel jubelende steel, en vervolgens wisselen Nelson en zijn Stone Canyon Band prachtige, weemoedige ballads, zoals Anytime en How Long af met meer uptempo-songs als Down Along The Bayou Country, Sweet Marie, het CCR-achtige Look At Mary (wat is dat toch met Mary?) en het rockende Mr. Dolphin. En er tussenin: het voortreffelijke The Reason Why. My Woman is dan een soort van feestelijke countryrock-afsluiter, waarop iedereen meedoet, zoals een klarinet, een sousafoon, een compleet koor; en zelfs Ricks hond (Mary?) vrolijk meeblaft. Ricks Sings Nelson is op zichzelf beschouwd al geweldig, maar de bijzonder fraaie opengewerkte klaphoes en de Rick Nelson-poster voegt daar nog een dimensie aan toe: al in 1970 een perfect LA-countryrock-album.

Zo is Rick Sings Nelson van hetzelfde niveau als de baanbrekende countryrockalbums van Michael Nesmith And The First National Band. Beide bands – en ook Poco – zijn de wegbereiders voor wat er dan nog komen gaat op een nog veel grotere schaal: The Eagles. De credits daarvoor moeten ook gaan naar Rick Nelson, die op oudejaarsdag 1985 jammerlijk overleed in een vliegtuigongeluk op weg naar een nieuwjaarsoptreden. Rick Nelson haalde 1986 niet en werd slechts 45 jaar oud.

Rick Sings Nelson. Decca, 1970.
We’ve Got A Long Way To Go | California | Anytime | Down Along The Bayou Country | Sweet Mary | Look At Mary | The Reason Why | Mr. Dolphin | How Long |My Woman