Even terug in de tijd, naar 22 mei 2008. De kleine zaal van Patronaat, Haarlem. Optreden van Timesbold, de formatie van cq rond Jason Merritt. En hoewel de herinnering enigszins is vervaagd: het was ontroerend mooi, die avond. Het jaar daaropvolgend was Merritt nog een keer in Nederland; en daarna werd het stil. Tot deze maand, want na zo’n vijftien jaar kunnen we zeggen: ‘daar is tie weer’. En die kans uiteraard benut.

Over het optreden in Vera, Groningen, waar op Valentijnsdag deze eerste tour in jaren van acquit ging, konden al positieve geluiden opgetekend worden. En dat werd in de Tolhuistuin dan ook bevestigd. Merritt en de zijnen wisten de hiatus van zo’n vijftien jaar tot een voor het geheugen behapbare periode te verkleinen; die ietwat vervaagde herinneringen vermengden zich namelijk makkelijk met het heden. Het was wederom erg goed. Goed en breekbaar, dit hoewel Merritt’s stem iets vaster overkwam dan voorheen.

Het optreden kende niet veel woorden, maar wel veel teksten; songteksten van veelal neerslachtige aard. Songs van het werk van begin deze eeuw, van Timesbold (2003), Eye Eye (2004) en Ill Seen Ill Sung (2008), maar uiteraard ook van het comeback-album van 2023: Still Not Here. Met ook wat uitstapjes naar het werk van Merritt’s Whip alsook een fraai uitgevoerde cover van Simon Joyner: I Wrote A Song Over The Ocean. En de songs van Timesbold stemmen in de regel dan wel niet echt tot vrolijkheid – denk aan songtitels van Not Still Here, zoals Don’t Want To Live, What A Fool Am I en Constant State Of Goodbye -, maar uit de mond van Merritt laat de pijn zich eigenlijk best nog goed voelen.

Van opener I Hear You Hear gevolgd door True Believer via Whip’s Wicked Wheel naar twee toegiften – Gospel Of Thomas en Swim For Sure (ook van Whip) – , het was genieten. Een vrij goed gevulde ‘tuinzaal’ deed dit dan ook op de manier zoals het hoort: door aandachtig en respectvol te luisteren naar de vaak beklemmende muziek én de veelal cryptische teksten van Merritt.

En zo joeg Merritt samen met zijn kompanen Anthony Leva (bass); Tony San Marco (gitaar, een mooie Gretsch, en backing vocals) en Brud Giles (drums, percussie) er in ruim anderhalf uur 24 -incluis twee toegiften – songs door. Was het dan gehaast? Geenszins, maar de overwegend korte, puntige en onthaastende songs verkregen door deze aanpak juist een vlot karakter. De weinige woorden tussendoor werden met name door Tony San Marco gebezigd, zoals in het welkomstwoord: ‘Welcome in our garden’, daarmee verwijzend naar de weelderige planten aan de achterzijde van het podium in Zonzij, de kleine zaal van de Tolhuistuin. En ook ‘dat het best een gesjouw is om deze flora van venue naar venue mee te zeulen’. Jason Merritt beperkte zich tot het aanhalen van zijn nieuwe drankgewoonte: ‘I have tea … fuckin’ tea’. Met enige trots herhaalde hij het nog een paar keer, zo van: ‘had ik al gezegd dat…?’. Dit goedje heeft er echter wel mede toe geleid dat Merritt zich uiteindelijk weer heeft weten te herpakken. En dat hij daarmee Timesbold weer nieuw leven heeft ingeblazen is – getuige Not Still Here én dit fijne Amsterdamse optreden – een geschenk voor de ware liefhebbers.

Gezien: dinsdag 20 februari in de Tolhuistuin, Amsterdam. Zie agenda voor verdere optredens
Tekst: Leo Kattestaart
Foto’s: Peter Hageman