Het in 2022 verschenen Uncle Sem van Sem Jansen was eigenlijk ook gewoon een album van de Leif de Leeuw Band. Maar wel een bijzondere, want daarop stond de transitie van Britt Jansen naar Sem Jansen centraal. Op dat album horen we Sem ook nog zingen als Britt. Mighty Fine (eigen beheer) is ‘gewoon’ weer een album van de Leif de Leeuw Band. Dat betekent dus weer een portie onversneden southern rock met zang van Sem. Met van dat voor het genre zo specifieke dubbelloopse gitaarwerk van Leif en Sem. Toetsenspel is net zo belangrijk in deze tak van sport. Sven Figee (van Sven Hammond) zorgt er als producer voor op zeven van de negen nummers. Willem ’t Hart laat op twee nummers de Hammond ronken. Naast de dubbele gitaaraanpak heeft de band in Tim Koning en Joram Bemelmans ook twee drummers, eveneens passend in de traditie. De band, met ook nog bassist Boris Oud, heeft de muziekstroming, die in de jaren 70 het toppunt van populariteit beleefde, helemaal in de vingers. Alles klopt, vooral ook omdat ze toch helemaal hun eigen ding doen. Inderdaad Mighty Fine. Grappig is het dat ze naast alle vooral door De Leeuw en Jansen geschreven nummers ook een cover brengen van Southern Man. Alsof ze met dat door Neil Young geschreven nummer weg willen stappen van het bravado dat toch een beetje kleeft aan southern rock. Op die cover is het trouwens gast Berget Lewis die de zang voor haar rekening neemt. Ze geeft het nummer een portie soul, een hele fijne combinatie met dat dubbelloops gitaarwerk. De invloed van The Allman Brothers is nooit ver weg, vooral op Hard To Hold heel duidelijk te herkennen.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie