Zelfs uit de kleinste gehuchten in een uithoek van Canada komt tegenwoordig muziek die de moeite waard is. Uit Emyvale op het Prince Edward Island komt Wood Andrews die in januari zijn debuut The Sound Of Wood uitbracht. Uit de titel van het album valt al op te maken dat Andrews gevoel voor humor heeft. Dat blijkt ook uit de teksten van de 10 nummers. “Als ik geen hekel aan auto’s had reed ik in een Mustang direct de stad uit, weg van jou. Als ik geen hekel aan drank had dronk ik pure whiskey om jou maar te vergeten. Als ik geen hekel aan geld had kocht ik rozen voor je die zouden ruiken als, ja weet ik veel” (If I Didn’t). Dat soort werk. Een man koopt een huis met zijn vriendin. Ze kopen meubels en verven de hele boel. “Maar schat, ik heb geen muren, geen gang, er is geen bouwtekening van mij, mij kun je niet renoveren” (You Can’t Renovate Me). Maar Andrews heeft het ook over serieuze onderwerpen. In Rain Again Someday waarschuwt hij tegen het achteloos verspreiden van clickbait. Je moet even iets checken voordat je sensationeel “nieuws” verder verspreidt. En in Bad For Business realiseert hij zich dat als hij zijn telefoon gebruikt als spiegel, hij in de ogen van een data-analist kijkt. Zijn countrynummers nam Andrews op in een garage op PEI, waarna ze in Toronto en Montreal (waar Wood inmiddels is neergestreken) verder werden ingekleurd door een keur aan muzikanten, waarvan Basia Bulat, Ken Whitely, Aaron Goldstein en Tamara Lindeman (The Weather Station) de bekendste zijn. Wood klinkt een beetje als een mengeling van Charley Crockett met Jonathan Richman: lullig en lekker.
The Sound Of Wood is verkrijgbaar via de bandcampsite van Wood Andrews.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie