Toen ik me aan het schrijven van deze recensie zette, dacht ik dat ik het vorige album van Cary Hudson nog maar een paar jaar geleden hier had besproken. Het blijkt toch al tien jaar geleden te zijn. How time flies… Enfin, Cary Hudson dus, de man die halverwege de jaren ’90 indruk maakte met de band Blue Mountain, is nog immer actief in de muziek. Ole Blue (Malaco Records) is zijn nieuwste werk, met daarop 10 nummers die hij opnam in de Malaco Studios in Jackson, Mississippi. Een studio waar vanaf de zestiger jaren veel, voornamelijk, soulplaten opgenomen zijn (waaronder het bekende Ring My Bell van Anita Ward). En ietsje van die soulsterrenstof is ook neergedaald op deze nieuwe nummers van Hudson. Het swingt wel iets meer. Dat hoor je al gelijk in het swampy Who Been Hoodooing U. En er zit ook iets licht funky’s in het gitaarspel van Hudson op het volgende nummer Delta Darlin‘. Het gitaarspel op het gehele album is overigens om door een ringetje te halen. Kristalheldere loopjes galore. Verrassend is dan ook het prachtige en weemoedige After The Rain, waarop juist de piano het hoofdinstrument is. Een tweede verrassing is ook dat Hudson in twee nummers de zang overlaat aan zijn dochter Anna. En die zingt de sterren van de hemel, zowel in stevig bluesy Goodbye als in het mooi jazzy Queen Of The Road. Ik hoop dat we van haar ook nog veel meer gaan horen. Maar goed: Hudson heeft haar hulp in feite niet nodig want in de lekkerste track van het album, het groovende Velvet Elvis, doet hij alles gewoon zelf.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie