Deze site heeft zover bekend nog nimmer aandacht besteed aan Lloyd Spiegel. Op zich best begrijpelijk, want het aanbod is immers groot. Ook de streamingdiensten zijn hier mede debet aan. En aan alles aandacht schenken … het is schier onmogelijk.
Maar goed, Lloyd Spiegel dus. Spiegel is een markante persoonlijkheid uit Melbourne, Australië die al vroeg – hij was nauwelijks uit de luiers – via de platen van z’n pa in aanraking kwam met de blues. En dan vooral door een album van Sonny Terry en Brownie McGhee. Inmiddels heeft deze veertiger zo’n tien albums uitgebracht en mag je hem ook als een ‘Award-collector from Down Under’ betitelen. Als bluesperformer, producer, best album of best song, de teller van prijzen loopt gestaag op.

En Spiegel doet ook geregeld ons land aan. En waar hij in andere landen, zoals Canada, Duitsland en natuurlijk Australië, in grote zalen – solo of met band – zijn ding doet, daar zijn ’s mans optredens in ons land veelal in kleine zaaltjes. En dat vindt hij eigenlijk wel best, want de interactie met het publiek is dan zoveel directer én intiemer.

Dat bleek zo’n zes jaar geleden – we schrijven 26 april 2018 – dan ook toen Spiegel als relatief onbekende Grand Café de Waker in Maassluis aandeed, en de toen aanwezige liefhebbers verbluft achterliet. ‘Wat een gitaarspel, wat een stem, wat een innemende verhalenverteller’, waren toen veelgehoorde kwalificaties.
En nu, zes later, is hij terug in ons land en wederom in Maassluis bij The Lock Keepers.

De bovenzaal van Grand Café de Waker was stampvol met een aandachtig, respectvol publiek. En dat betaalde zich uit, want Lloyd Spiegel nam de ongeveer 70 toehoorders twee keer drie kwartier met veel passie en humor mee in zijn muziek én verhalen. Verhalen over zijn oudste (vanaf zijn 15de door z’n pa steevast met een knipoog ‘a jerk’ genoemd) én zijn jongere bonus-zoon. Die laatste liet Spiegel ooit uit een opname van een liveregistratie wissen. Reden: hij zei, pal onder een microfoon, tegen wat omstanders: ‘mijn moeder kent hem’, wijzend naar Spiegel op het podium.

Ook het verhaal over de Wazinator (a foot stomping-attribuut) kwam toch weer goed over. Zo ook zijn lovende woorden over de inmiddels welhaast onverwoestbare capo van Kyser. Op de merchandise-tafel lagen dus naast cd’s ook capos …

Humor en verkooppraatjes, het ging Spiegel goed af. Nog beter was zijn fingerpicking gitaarspel op een Cole Clark. En dan die stem! Het was werkelijk een fenomenaal optreden van deze – ook qua omvang – imposante performer. Zonder aan namedropping te (willen) doen: denk aan Matt Andersen of – qua intensiteit – aan wijlen Michael de Jong. Natuurlijk putte Spiegel veelal uit zijn eigen songbook met fraaie uitvoeringen van onder meer Let Your Love Lie Down, Dirt Road To Paradise en All The Cats Are Grey. Maar ook Brownie McGhee’s Walk On en BB King’s Lucille kwamen aan bod. Met een uitvoering van Randy Newman’s Guilty stak Spiegel wellicht zelfs de vertolkingen van Bonnie Raitt en Chris Smither naar de kroon.

Spiegel bewees zich derhalve opnieuw. En of hij bij een volgend bezoek aan ons land weer de kleinere zalen vol laat lopen of dat er wellicht een move naar grotere gelegenheden zal worden gemaakt, dat maakt Spiegel vrijwel zeker niets uit. Dat ook Altcountry.nl en haar lezers zijn naam dan zullen herkennen, dat zou echter meer dan terecht zijn. Echt een geweldenaar, die Lloyd Spiegel.

Foto’s : Erik de Wit