Het voorbije weekend op Noordplein, Rotterdam: de 12de editie van het Rotterdam Bluegrass Festival. En ook bij deze editie mag de organisatie zich weer gelukkig prijzen, want het was een succes, zeg maar gerust: een feest!

Waar vorig jaar de thermometer drie dagen lang vrij constant meer dan 30 graden aantikte, daar was het dit jaar met gemiddeld 22 graden ‘iets’ aangenamer. De geprogrammeerde acts zorgden er overigens wel voor dat het toch best een stuk warmer aanvoelde. Met alleen maar pure bluegrass? Welnee, er werden ook zijpaden of zelfs andere muzikale streken opgezocht. Dit alles met een sfeer die dit festival al jaren karakteriseert: gezellig, gemoedelijk en zonder wanklank. Dag 1 werd alleszins goed bezocht en de dagen nadien werd het – met de zaterdag als uitschieter – allengs drukker. En zonder muziek in hokjes te stoppen, er was drie dagen lang meer dan voldoende genietbaars om je aan te laven, zeg maar: ‘voor elck wat wils’.

Met zondagavond laat als afsluiter: Henhouse Prowlers uit Chicago (zij zijn zo’n beetje de RBF- stamgasten) die dan voorafgaand aan hun optreden onder de noemer Global Strings ook nog het podium deelden met de band van de Algerijn Kader Tarhanine (foto). Dat bleek een spannende, fijne kruisbestuiving tussen ogenschijnlijk botsende stijlen.

Het festival ooit (in 2009) voortgekomen uit een bewonersinitiatief (van Guido de Groot) op het Pijnackerplein is door de jaren heen – met twee korte onderbrekingen – echt uitgegroeid tot een gevestigde naam op de festivalkalender. A place to be, voor de muzikanten én voor het publiek.

Uiteraard met acts die binnen het genre een naam hebben. Naast de Henhouse Prowlers bijvoorbeeld ook Seth Mulder & Midnight Run (Gatlinburg, Tennessee); The Kody Norris Show (Mountain City, Tn., foto) (zie link); The Dirty Grass Players (Baltimore, Maryland) en uit het Belgische Gent dan nog A Murder In Mississippi. Maar ook Nederland was vertegenwoordigd met onder meer Bertolf; Leadbeaters; Them Peckin’ Boys en Katja Kruit. En uit Algerije dus de woestijn- cq toearegrock van Kader Tarhanine. En is Delaney Davidson dan een vreemde eend in de bijt? Inderdaad maakt deze Nieuw-Zeelander, die overigens niet voor het eerst het festival aandeed, niet echt bluegrass, maar zijn set op zondagmiddag was wel bezwerend én daarmee van hoog niveau. En waar het festival vorig jaar met Abe Partridge al een tegendraadse, maar o zo pakkende performer had, dit jaar kweet ook Davidson zich met verve van deze taak

Tussendoor (maar ook tijdens de nazit in de nachtelijke uurtjes in de aanpalende kroegen) was het op het Whiskybase-podium ook nog jammen geblazen. Met Huszár Hayride Jam Session met onder anderen Katja Kruit. Op dit podium glorieerden daarnaast zaterdag Golden Shoals (Nashville, Tn.) en zondag The Slocan Ramblers uit Toronto, Ontario. Deze Ramblers hadden de dag voordien op het Double Friendship-podium ook al een show vol virtuositeit ten beste gegeven. En wat te denken van ex-Carolina Chocolate Drops-lid Dom Flemons of Riley Baugus – die duidelijk liet weten dat hij uit North Carolina komt – met zijn clawhammer banjo? En helemaal uit het in Alaska gelegen Juneau ook nog Annie Bartholomew. Het was allemaal zeer goed verteerbaar.

Alles zien was uiteraard een schier onmogelijke opgave gedurende het ruim dertig uur tellende ‘geweld’. De aanwezige catering en het verkassen tussen de podia zorgden in ieder geval voor het behouden van een juiste (?) conditie. De muziek – dat vooral –, maar ook het weer & de sfeer deden de rest. En met duizenden van alle gezindten op een kluitje werd derhalve eveneens het bewijs geleverd dat verdraagzaamheid én acceptie nog wel degelijk kan én bestaat. Met muziek als allesbepalende katalysator.

Foto’s: Victoria Zakharchuk en Johannes Odé