Een recensie van Restless (Gypsy Soul Records), het tweede album van de Canadese band The Commoners, is onnodig. Een herhaling van de bespreking van het twee jaar geleden verschenen debuut is afdoende. Er is namelijk niets veranderd. Dat is goed nieuws en dat is slecht nieuws. Omdat de band in herhaling valt doen wij dat ook. Dit schreven we in 2022: ‘Het goede nieuws: The Commoners klinken precies als The Black Crowes in hun beginperiode. Het slechte nieuws: The Commoners klinken precies als The Black Crowes in hun beginperiode. Huh? Tja, hoe lekker Find A Better Way ook uit de luidsprekers knalt, de hele tijd moet je daarbij aan The Black Crowes denken. En dus is de naam van die Amerikaanse band nu al vaker genoemd dan de naam van de Canadese band waar het in deze bespreking om draait. Chris Medhurst heeft net zo’n machtige strot als Chris Robinson. Met lange uithalen schraapt hij zijn keel. En Ross Hayes Citrullo speelt met evenveel enthousiasme gitaar als de jonge Rich Robinson. De ritmesectie Ben Spiller (bas, zang, piano) en Adam Cannon (drums, percussie, zang) stuwt het geluid voort. Het stampt. Het schudt. En dan zijn er nog enkele gasten die op orgel, piano, steelgitaar en een extra leadgitaar de sound nog wat extra kleur geven. En niet te vergeten drie zangeressen die voor soulvolle koortjes zorgen. Niets op aan te merken, ook niet op de liedjes. Behalve dan dat je The Black Crowes niet uit het hoofd krijgt. Kan evenzogoed ook als aanbeveling dienen.’
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie