Een double bill, zo zou je de aankondiging van het optreden van Kassi Valazza én Vincent Neil Emerson eigenlijk kunnen benoemen. De Texaan Emerson stond overigens ooit al eens voor een optreden in TivoliVredenburg geprogrammeerd, maar toen gooide Covid-19 roet in het eten en vervolgens werd een nieuwe datum om andere issues ook geannuleerd. Nu dan toch zijn eerste optreden in Nederland, in de hogere regionen van TivoliVredenburg; een nagenoeg uitverkocht Cloud Nine.

Maar eerst was het de beurt aan Kassi Valazza, als special guest. Met een iets meer dan een uur durende fijne set zette deze jongedame de toon voor de verdere avond. Een toon van ingetogenheid en wellicht ook iets van wat je – zo bleek uit de spaarzame, verbindende verhaaltjes – slaaptekort zou kunnen noemen. Op de kwaliteit had dit echter nauwelijks invloed. Net als eind vorig jaar – onder anderen tijdens het TakeRoot Festival – werd Valazza vergezeld door Tobias Berblinger (toetsen, soundscapes) en Portland’s ‘guy to go to’ Lewi Longmire op snaren (gitaar, lapsteel, mouthharp en backing vocals). De setlist bevatte uiteraard songs van haar albums Dear Dead Days (2019) en Kassi Valazza Knows Nothing (2023) met als uitschieters The Rapture (over het spelen met vuur) en het minstens zo fraaie Chino (over haar ma). Valazza heeft nu niet echt de meest vrolijke liedjes en misschien ontbreekt er soms iets van een oprisping of sprankeling, mooi is het echter wel degelijk. Met stille kracht Berblinger die subtiel waar gewenst de noten aanvulde en Longmire die opnieuw bewees waarom hij een veelgevraagde sideman is in de periferie van Portland, Oregon.

Na een korte break dus Vincent Neil Emerson. Gezeten op een kruk en getooid met een forse witte hoed begon hij wellicht nog wat onwennig, maar dat euvel verdween allengs. Mooie songs van zijn drie voortreffelijke tot nu toe uitgebrachte albums. En soms een cover, opener Dead Flowers van The Stones bijvoorbeeld, of een nieuwe song zoals Rodeo Clown (van Wade Bowen/Randy Rogers). Hij vertelde trots al zes maanden zonder alcohol door het leven te stappen (met wel naast een flesje water ook een 0,0-biertje onder handbereik). Tegen het einde van zijn vijf kwartier durende performance was een paar keer even uitrekken een signaal dat de oversteek van de grote plas ook hem enigszins parten speelde. Een andere vergelijking met Valazza was beider vaststelling dat Nederland vriendelijkheid uitstraalde.

Dat hij een aantal keer extra zaallicht nodig had om zijn playlist te kunnen onderscheiden – een leeslampje had wellicht uitkomst kunnen bieden – was best vermakelijk en toonde aan dat Emerson naast mooie veelal serieuze songs, prima gitaarspel en stem ook momenteel met een knipoog én humor in het leven staat. En dat is getuige zijn – niet gespeelde – song Learnin’ To Drown wel eens anders geweest.

Met een fraaie uitvoering van Elizabeth ‘Libba’ Cotten’s Freight Train en songs als Louisiana Wind (van Tamara Champlin), Little Wolf’s Invincible Yellow Medicine Paint en Fishin’ Hole uit eigen pen, rondde Emerson op een relaxte wijze zijn set overtuigend af.

Fijne avond, daar hoog in Utrecht, met twee best verschillende verhalenvertellers. Valazza bevestigde haar eerdere optredens en Emersons debuut in Nederland smaakt absoluut naar meer (dan wellicht met zijn band; Take Root 2025?).

Foto’s: Peter Hageman