Veel oude tot zeer oude en zelfs overleden, voornamelijk witte mannen, en weinig vrouwen. Volgend jaar beter, hopelijk, wat dat betreft. De lijst is chronologisch.

1. Montvales – Born Strangers
Popgrass, bluefolk, folkcountry, hoe je het ook noemt, Sally Buice en Molly Rochelson maken machtig mooie muziek. The Montvales bewijzen dat één plus één soms veel meer is dan twee, namelijk als twee stemmen zodanig in elkaar verstrengeld en verweven raken dat er een nieuwe dimensie ontstaat van magische harmonie.

2. Eric Brace & Thomm Jutz – Simple Motion
Geen haken en ogen, hoge uithalen, gewaagde wendingen of snerpende gitaarsolo’s. Brace en Jutz gaan voor de kalme middenweg: mooie liedjes met een eenvoudige boodschap. De titel en de hoesfoto zeggen alles: ophef en gedoe zijn nergens voor nodig.

3. Dan Bern – Starting Over
Hij is inmiddels diep in de zestig, maar dat weerhoudt hem er niet van om steeds opnieuw voor de dag te komen met zijn uitgelaten, enthousiaste maar vooral ook maatschappijkritische muziek. Zijn hoge, scherpe stem wordt vast niet door iedereen op prijs gesteld. Even doorzetten, went wel.

4. Sam Outlaw – Terra Cotta
“I’ve got a ways to go” – ik kan alle kanten op met mijn muziek, maakt me niet uit. Na zijn op country georiënteerde eerste twee platen nam hij met Popular Mechanics (2017) een kortstondige afslag naar de popmuziek – Terra Cotta is van alles wat, maar dat klinkt alsof het een bij elkaar geraapt zootje is, en niets is minder waar.

5. Taj Mahal – Swingin’ Live at The Church in Tulsa
‘Gather around me’ bazuint Taj Mahal een paar keer, en daar gaat-ie, met een trage, stomende uitvoering van Betty and Dupree. Op dit album trekken we door alle uithoeken van Taj Mahal’s imposante en veelkleurige catalogus: blues, calypso, country, funk, rhythm & blues en wat niet.

6. Sarah Shook & The Disarmers – Revelations
Ze heeft niet alleen haar/zijn naam veranderd (in River Shook), maar ook de samenstelling van de band. De nieuwe line-up is minder stormachtig dan de vorige, maar er wordt nog steeds stevig van leer getrokken, met een soepele mix van van twang, country en rootspop.

7. Darin & Brooke Aldridge – Talk Of The Town
Wereldberoemd in Amerika en omstreken, maar hier in Nederland veel minder bekend. Ze doen denken aan de Bakersfieldsound van Chris Hillman en Herb Pedersen en aan de talloze countryduetten van Emmylou Harris (vooral die met Gram Parsons).

8. Bronwyn Keith-Hynes – I Built A World
Ze was al een gelouwerd bluegrassvioliste, maar ze wilde meer en nam zangles. Het resultaat is I Built A World, waarop ze laat horen dat ze minstens zo goed kan zingen als vioolspelen. En dan ook nog met begeleiders als Sam Bush, Darrell Scott, Molly Tuttle, Bryan Sutton en Jerry Douglas. En als die meedoet kan er eigenlijk niks meer misgaan.

9. Petty Country (A Country Music Celebration Of Tom Petty)
Zeven jaar na zijn dood, maar beter laat dan nooit. Het begrip ‘country’ mag ruim opgevat worden: de enige pure countrybijdrage is van Dolly Parton. Zoals het op een tributealbum betaamt, geven alle eerbetoners hun eigen draai aan het Petty-origineel, maar met respect voor de twangkampioen.

10. Grant Maloy Smith – Mississippi: American Stories
Na Dustbowl en Appalachia Grant Maloy Smith’s derde album over de Amerikaanse rurale geschiedenis en het daarmee verbonden landschap. Onderweg naar Memphis kom je van alles tegen: rock, soul, country & western, blues, bluegrass en het liedje van het jaar: Headstrong Waters.

11. Bluegrass Sings Paxton
Tom Paxton (bekend van The Last Thing On My Mind en I Can’t Help But Wonder (Where I’m Bound), debuteerde eind jaren vijftig tijdens de folkrevival in Greenwich Village, is inmiddels 84, maar nog altijd volop actief. Producers Cathy Fink en Jon Weisberger wilden niet langer wachten en kwamen met een fantastische tribute.

12. Michael McDermott – Lighthouse On The Shore/East Jesus
Zijn hele carrière schommelt hij al tussen ingetogen akoestisch en uitbundig elektrisch. Slim om deze muzikale schizofrenie uit te serveren in twee verschillende albums. Wie bij East Jesus terugdeinst voor de stevige rockmuur, kan bij Lighthouse On The Shore terecht voor de wat intiemere aanpak.

13. Kevin Gordon – The In Between
Toen hij eindelijk weer in de studio was voor het eerste nieuwe album na 2018 werd Kevin Gordon ernstig ziek. Hij herstelde, dus gauw door met het opnemen van The In Between. Zo te horen gaf de wederopstanding de man uit Louisiana extra energie, want wat een lekkere plaat is het geworden!

14. Peter Bruntnell – Houdini And The Sucker Punch
Al zo’n dertig jaar bezig, de ene juichende recensie na de andere, en nog altijd een man in de schaduw, die stug doorbouwt aan een solide discografie. Altijd een aangename, herkenbare sound, met zo’n typisch-Britse rootsbeat, vaak midtempo en een enkele keer net wat meer ingetogen. Heerlijke plaat.

15. Tony Joe White – Feeling Snakey
Uitvinder van de swamprock en schepper van wereldwijde hits als Polk Salad Annie, Rainy Night in Georgia, Willie and Laura Mae Jones, Steamy Windows en Undercover Agent For The Blues. Dit is een opgefriste, geremixte, geremasterde en uitgebreide versie (dus 2024) van het geweldige Snakey uit 2002.