De herfst is bijna voorbij. De bladeren zijn zo ongeveer allemaal gevallen. Het oranje is op de grond opgenomen door bruine en grijze natte grauwheid, waarna de kou zijn intrede doet middels donkerblauw. Silver Season (Loose Music/Bertus) is de logische opvolger van Rain Plans (zie recensie). De winter heeft de herfst verdreven. En ook al heeft Israel Nash New York verlaten en woont hij tegenwoordig in het warmere Texas, ook daar kan de winter soms toeslaan. De periode duurde er maar ongeveer een week, het was koud en Nash bleef vooral binnen. Op Lavendula blijkt het een rustperiode waarin hij zich helemaal kon opladen. Dat was nodig ook. In Dripping Springs waar Nash zijn studio heeft gebouwd sloeg het noodlot toe in de vorm van overstromingen, niet iets wat je onmiddellijk verwacht in het lange tijd door droogte geteisterde Texas. Op The Fire & The Flood blijkt Nash, die dicht bij de natuur wenst te wonen, alleen maar kracht te putten uit een dergelijke gebeurtenis. Die natuurkracht werpt hem terug op zichzelf, waarna hij sterker terug kan komen. Silver Season bevat machtige plakken rockmuziek die zoals gezegd in het verlengde liggen van Rain Plans. Psychedelisch is de plaat die met hetzelfde team werd opgenomen wederom. Lange nummers zijn het, maar loodzwaar is het eigenlijk geen moment. Nash draagt A Coat Of Many Colors en ziet overal nieuwe mogelijkheden en kansen in. Eventueel voegt hij kleuren toe middels wat geestverruimende middelen. De teksten van Nash zijn niet altijd even goed te volgen, maar hij voert je wel mooi mee op een psychedelische wolk. In LA Lately zweeft de band door de canyons. Het gitaarwerk op het album is begeesterend, vooral de steel van Eric Swanson springt er in het magnifieke samenspel uit. Willow is opgedragen aan zijn dochtertje. Hopelijk houdt die later net zo veel van Buffalo Springfield als haar vader.
03/12/2015 Permalink
Ik kan me prima vinden in deze recensie Ik heb ‘Silver Season’ een paar weken in huis. Ik vind het een prachtig album en geef het net geen vijf sterren. Het middenstuk “L.A. Lately – Lavendula – Strangers” vind ik ontzettend sterk, met Lavendula als prachtvoorbeeld van harmonische singersongwriter-rootsrock met een hint van psychodelica. Het is dat de twee nummers na ‘strangers’ mij iets minder bekoren (te veel herhaling?) waardoor ik het geen vijf sterren geef. Maar ik kan ook goed begrijpen dat de fans van eerste uur misschien beginnen af te haken.
08/12/2015 Permalink
Ik vind dit, net als zijn vorige, weer niet veel soeps. Ik raad iedereen aan de debuutplaat van Jake Robison, Como Mansion, eens te gaan beluisteren. Ook ietwat gedragen muziek, maar veel minder dramatisch en veel minder saai dan Israel Nash.