Joana Serrat – Eriksson Delcroix – Nive & The Deer Children – Maison Du Malheur – No Blues
De vlotte americana van Douwe Bob was niet erg succesvol op het Eurovisie Songfestival. Toch was het voor ons reden genoeg om wat andere Europese americana en aanverwante rootsstromingen op een hoop te gooien. We beginnen met Cross The Verge (Loose Records/Bertus) van Joana Serrat uit het Spaanse stadje Vic. Ze stond dit weekend op festival Down By The River in Venlo. De sound op het album is net zo omfloerst en mistig als het landschap op de hoesfoto. Voor de opnamen van haar derde album vloog ze naar Canada waar Howard Bilerman (Arcade Fire) haar bijstond als producer. De stem van Serrat zakt regelmatig ver weg in de mix. Dat past natuurlijk heel goed bij die mist. De referentie is hier vooral Mazzy Star. Op een nummer als Desert Valley valt ook te denken aan Lambchop. Met een fraaie solo van de onderhand zeer drukke Aaron Goldstein op steelgitaar. Op Flags stuurt hij de boel richting Neil Young. Black Lake is een duet met Ryan Boldt van Deep Dark Woods.

Heart Out Of Its Mind (V2 Records) is het tweede album van het Belgische koppel Eriksson Delcroix. Een onderstreping dat altcountry niet altijd van ver hoeft te komen, was de conclusie van de bespreking van het debuut. Op deze opvolger verkennen ze ook nieuwe terreinen. Zo wekt A Low Ripple Till Idaho de indruk dat het om een reis naar China gaat, vooral door die banjo aan het begin. Aan het eind van het nummer buigt het duo dan af naar het noorden van Afrika zoals we dat kennen van No Blues. Op Snakebite laten ze de structuur van een gewoon liedje voor wat het is om wat vrije klankbeelden te tonen. De banjo op Baby Blue is wel puur country. Alsof Dillard & Clark even meedoen. Meestal zingt Nathalie Delcroix, toch is juist een nummer als 56 7th Street spannender doordat Bjorn Eriksson daar de boventoon voert.
Uit Groenland komt Nive Nielsen. Nive & The Deer Children is een internationaal gezelschap. Feet First (Glitterhouse Records) begint met Still The Same waarover de Amerikaan Howe Gelb wat woestijnzand strooit. Een bijna skankend slaggitaartje staat de lievige Nive bij. Naast Gelb helpen ook gerenommeerde collega’s als Teitur en John Parish een handje. De lange lijst aan begeleiders en de diversiteit voor wat betreft het gebruikte instrumentarium draagt bij aan de afwisseling, toch raken we geen moment echt in de ban van deze folkpop.

Een stuk spannender is Stomping Ground (V2 Records) van Maison Du Malheur. De Nederlandse band duikt decennia terug in de geschiedenis om inspiratie te zoeken in met name New Orleans. De jaren dertig zijn hip tegenwoordig. En hip is niet meer een ouderwets woord sinds de hipster terug is in het straatbeeld. Wat Maison Du Malheur onderscheidt van veel andere acts die zich richten op vooroorlogse muziek, is dat de band de vrijheid neemt om de opgedane inspiratie om te vormen tot nieuwe inzichten. Ja, het klinkt soms oud, maar net zo vaak toetert iemand een andere kant uit. Of scheurt een gitaar de boel aan flarden, zodat je weet dat hier niet een museumstukje wordt opgevoerd. In de woorden van het persbericht: ‘’Ze hebben de chops en de stops en de losse handjes. Jarenlang hebben ze zich gelaafd aan de muzikale oerbronnen van blues, jazz, jump, jive, soul en rock-‘-roll. Om daar vervolgens een geheel eigen draai aan te geven, die je zelfs ‘modern’ zou kunnen noemen als dat niet zo’n rotwoord was.’’ Dit is levende muziek die je vooral ook live wilt beleven.

No Blues bestaat tien jaar. Om dat te vieren ligt er het nieuwe album Oh Yeah Habibi (Continental Europe/CRS). De arabicana van de band die de Maas, Jordaan, Nijl, Rijn en Mississippi laat samenvloeien heeft een politieke betekenis gekregen sinds de aanslag op Charlie Hebdo in Parijs. Ook al is de muziek nooit een middel geweest om een politiek statement te maken, de samenwerking tussen een Palestijn, een Sudanees en drie Nederlanders draagt hopelijk bij aan meer onderling begrip. Op Exodus en The World Keeps Turning buigt de band zich over het vluchtelingenvraagstuk. No Blues leek er enkele jaren geleden de brui aan te geven, maar ze zijn gelukkig toch doorgegaan. De combinatie van gitaar, bas, u’d en uitheemse percussie is wat ons betreft een blijvertje.