Delbert McClinton geeft met de foeilelijke hoes van Prick Of The Litter (Hot Shot Records/Thirty Tigers/Bertus) een geheel nieuwe betekenis aan de uitdrukking held op sokken. De Texaan is niet een schijtlijster, nee, hij is nog immer de onverbeterlijke charmeur. Zelfs op kousenvoeten heeft hij plenty sexappeal. De 76-jarige Texaan zingt nog altijd over de liefde alsof de vrouwen bij bosjes aan hem blijven plakken. Ooit was hij een ladies man die het liet glibberen in elke Texaanse honky tonk. Niemand die zoveel soul serveerde in cowboyland als Delbert. En hij kan het nog steeds. Luister naar de geweldige opener Don’t Do It. Onvervalste honky tonk soul met gitarist Jimmie Vaughan in een glansrol en Lou Ann Barton die tegengas geeft. Eigenlijk zijn de eerste vier nummers allemaal uit het goede hout gesneden. Op Doin’ What You Do speelt hij nog even fijn mondharmonica, klinkt er een orgel en tikt de drummer droogjes op de rand,. Smeuïg. Middle Of Nowhere is ook raak, ook al klinkt het wel wat netjes, maar daar komt met het dampende Skip Chaser dan weer een stamper overheen om je vingers bij af te likken. Lekker ook door die blazers. Wat daarna volgt met zijn band Self-Made Men is ook allemaal topwerk, maar dan wel met een Delbert die wat heeft toegegeven aan zijn leeftijd. ‘We made love in the morning, siesta in the afternoon’, tekenen we op tijdens San Miguel. McClinton heeft zich overgegeven aan de zoete verleidingen van een jazzpiano. Ook op Pulling The Strings geniet hij van de luxe van een sjiek etablissement, toch echt wat anders dan de bars waar hij meestal rondhing. Hij verkiest tegenwoordig boardwalk en beach boven stoffige door neon verlichte parkeerplaatsen. Het is hem gegund. En eigenlijk is er helemaal niet zoveel veranderd. Ook met deze jazz worden er nog elke dag harten gebroken.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie