Het is ergens in de eerste maanden van 1985. Ik sta in de muziekbibliotheek in Utrecht en pak daar de LP Don’t Make It Easy For Me van Earl Thomas Conley uit de rekken. Geen idee waarom; ik ken de man niet. Het moet iets aan de hoes zijn geweest dat me deed besluiten de LP te lenen. Of misschien was het dat er verder niets van mijn gading was. Hoe dan ook, thuis op mijn studentenkamer draai ik de plaat en word gevloerd. Het is iets in de stem van deze countryzanger die me keer op keer het album doet opzetten. Natuurlijk kopieer ik de 10 nummers op een cassettebandje. In de bieb blijken ze geen andere platen van Conley te hebben, dus moet ik het doen met dat ene cassettebandje. Het is waarschijnlijk wel, achteraf bezien, het zetje geweest dat me als vroege twintiger definitief het pad van de toen als uiterst onhip geziene country op gestuurd heeft. Honderden malen heb ik dat bandje gedraaid, meebrullend met Holding Her And Loving You, You Can’t Go On (Like A Rolling Stone) en Angel In Disguise.
Vanmorgen las ik dat Conley gisteren, op 10 april, aan de gevolgen van dementie overleden is. 77 is hij geworden. Het doet me wel wat. Natuurlijk kijk ik even op Wikipedia. Daar zie ik dat hij vooral tussen 1980 en 1989 talloze grote hits scoorde. Maar liefst 18 keer bereikte hij de hoogste positie van de Amerikaanse country hitlijsten. Vier van die megahits kwamen van Don’t Make It Easy For Me. Nooit geweten. Tussen 1983 en 1986 bereikten negen opeenvolgende singles de nummer 1 plek. Toch is ETC, zoals hij ook genoemd werd, een beetje een vergeten naam. Wel vreemd want hij had meer nummer 1 hits dan Johnny Cash, meer dan Waylon Jennings en meer dan George Jones. Mannen die, in tegenstelling tot ETC, allemaal wel in de Country Music Hall Of Fame zijn opgenomen. Misschien komt het omdat Conley in 1991 de muziekwereld vaarwel zei, daardoor gedwongen door stemproblemen en tegenvallende verkoopcijfers. In 1998 brengt hij nog een album uit, maar daarna niets meer. Vandaag heb ik natuurlijk Don’t Make It Easy For Me weer eens opgezet. En dankzij Spotify ook wat ouder en nieuwer werk. Ook dat is prima, maar die plaat uit 1983 heeft een speciale plek in mijn hart en die zal er altijd zijn.
Dank Earl Thomas Conley.
In een interview zegt Conley dat hij zelf het meest trots is op Crowd Around The Corner (zie hieronder) dat hij schreef over zijn grootvader. Is ook mooi.
11/04/2019 Permalink
Mooi! Dank voor het delen Hugo!
12/04/2019 Permalink
Mooi!
12/04/2019 Permalink
Nooit van hem gehoord, maar dit nummer klinkt heel goed. Ga maar eens op zoek naar meer.
Dank Hugo.
12/04/2019 Permalink
Dit album kan er wat mij betreft nog net mee door qua geliktheid….in het overige werk veel te veel foute 80-er jaren toetsen naar mijn smaak. Brrrrr
14/04/2019 Permalink
Dank je wel Hugo!
Ik had nog nooit van deze man gehoord. Old skool!. OK, misschien iets te gelikt af en toe, maar dat was nu éénmaal de tijdsgeest! Zo klonken de eerste albums van Steve Earle ook. Maar de liedjes deugen. Nogal.
Nee….jammer dat deze man er niet meer is en dat hij al zo vroeg moest stoppen. Hij had wat mij betreft wel een Rick Rubin/Don Was aanpak verdient die Johnny Cash, Neil Diamond en Kris Kristofferson aan het eind van hun carriere nog zulke mooie albums lieten afleveren!
Ik vermaak me er deze middag tot nu toe prima mee!