“Mooi, mooi, mooi.” Dat waren de woorden die spontaan bij me opkwamen na het optreden van The Delines gisteravond in TivoliVredenburg. Het vijfkoppige gezelschap bracht een betoverend concert, ondanks een wat teleurstellende start van de avond met het voorprogramma van Chris Eckman.
De Amerikaanse singer-songwriter, met een indrukwekkende staat van dienst, speelde solo een reeks nummers begeleid door zijn akoestische gitaar. Hoewel de liedjes op zichzelf mooi waren, misten ze variatie in tempo en werd zijn presentatie gekenmerkt door een wat sombere uitstraling.
Maar dan The Delines. Deze soft countrysoulband, met prominente rollen voor zangeres Amy Boone en toetsenist/trompettist Cory Gray, wist vanaf het derde nummer de zaal volledig in te pakken. Boone had even tijd nodig om haar stem volledig te vinden, maar vanaf dat moment raakte ze elke noot. Haar stem beweegt moeiteloos tussen ingetogen en emotioneel en blijkt de perfecte vertolker van de melancholische nummers geschreven door gitarist Willy Vlautin. Of misschien is Vlautin juist de ideale componist voor Boone’s stem? Hij vertelde dat hij ooit The Damnations zag optreden met Boone en haar zus Deborah Kelly en toen al hoopte ooit met een van hen samen te werken (Kelly zong trouwens op albums van Vlautins vorige band Richmond Fontaine).
Cory Gray geeft de muziek van The Delines een unieke kleur. Zijn warme, weemoedige toetsen vullen elk nummer prachtig aan. Vanaf Little Earl, het derde nummer, voegt hij daar met één hand trompetklanken aan toe, alsof het niets is. Later in de set gebruikt hij echo-effecten op zijn trompet om de muzikale textuur verder te verfijnen. Ondertussen zorgen drummer Sean Oldham (al meer dan 20 jaar verbonden aan Richmond Fontaine en The Delines) en bassist Freddie Trujillo voor een solide basis. Trujillo ondersteunt ook vocaal en speelt zijn bas laag bij de knieën, terwijl Vlautin subtiel kleine gitaaraccenten toevoegt zonder ooit op de voorgrond te treden.
De opbouw van de set was sterk doordacht, met veel verhalende nummers van hun nieuwe album Mr. Luck & Ms. Doom. Halverwege kwamen nummers waarin juist de ik-persoon centraal stond: Surfers In Twilight, The Haunting Thoughts, JP & Me en My Blood Bleeds The Darkest Blue. De laatste was een duet met Vlautin. Boone onthulde daarbij dat er gewerkt wordt aan een album vol duetten. Het optreden eindigde met het schitterend gebrachte Don’t Think Less Of Me, afkomstig van de soundtrack van The Night Always Comes. La Boone verliet daarbij het podium terwijl de band nog even doorspeelde.
De toegift begon instrumentaal met Lynette’s Lament, een nummer dat nu eens is geschreven door Gray, zodat Boone nog even op adem kon komen. Voor de afsluiter Dilaudid Diane legden Vlautin en Trujillo hun instrumenten neer en voegde Oldham zich bij hen om samen een achtergrondkoor te vormen. Een weergaloos einde van een onvergetelijke avond.
07/04/2025 Permalink
Geweldige band! Ga ze zien!!
En…lees de boeken van Vlautin! Zijn laatste ‘Het Paard’ is geweldig!
Zelden zo’n subtiel spelend gezelschap gezien.
Aanbevolen!!