Daar zit hij, op een stoel midden op het podium van een flink gevuld Ekko. De man en zijn 12-snarige gitaar: Charlie Parr. Hij heeft hier warm. Gisteren was hij nog in Minnesota, vertelt hij: “daar is het pas koud”. Zonder verdere aankondiging begint hij zijn set. Akoestische blues en folk. Heerlijk fingerpicking-style of slide. Een enkele keer valt wel eens een nootje weg. Maar dat is niet zo erg. Het past wel een beetje bij Charlie Parr. De vijftiger oogt wat als een oude hippe, lange ongekamde haren, houthakkersbloes, versleten wijde broek. Dit is Charlie Parr, mooier doet hij zich niet voor.
Natuurlijk speelt hij nummers van die laatste plaat: o.a. I Ain’t Dead Yet, Peacefull Valley, Boiled Down Silas en het titelnummer. Maar ook oudere nummers als Cheap Wine en Jubilee. Ook een lied over meer…
Bij het uitverkochte optreden van the Lone Bellow in de bovenzaal van Paradiso wordt vaak woordelijk meegezongen. Waar kennen al deze mensen de hier nog relatief onbekende band eigenlijk van? Navraag na afloop leert dat dat heel divers is, via een leading tune van iTunes, van de Cayamo cruise waarop ze mee waren, van een Amerikaans online radio station. Ook zijn er mensen uit de homestate 
Tyler Childers’ album Purgatory is recent dan ook officieel in ons land uitgebracht, hoewel dit album overigens via de betere ‘platenboeren’ ook vorig jaar al te scoren was. Vorig jaar juli was Childers al een eerste keer in ons land te bewonderen, in een goed gevulde bovenzaal van Paradiso. Om de release van Purgatory extra glans te geven was de uit Kentucky (de Bluegrass state) afkomstige 
“Willen jullie nog meer verhalen horen of liever muziek”, vraagt Jim White halverwege zijn optreden in de bovenzaal van Paradiso, “steek je hand op als je verhalen wilt horen”, vervolgt hij. Vele handen gaan de lucht, sommigen steken zelfs twee handen op om de stemming te beïnvloeden. White is niet overtuigd van een meerderheid maar kiest toch voor nog een verhaal, “omdat jullie het niet willen”. Tegendraads en eigenzinnig, maar eigenlijk gewoon supervriendelijk is Jim White 
Net voor de helft van het optreden van Eilen Jewell & haar (puike) band stond de frêle frontdame even stil bij het verleden; vanaf 2006 actief, dus alweer zo’n elf jaar. Van deze tijdspanne komt zij al 10 jaar geregeld in Nederland. Klopt, natuurlijk. Zeker omdat schrijver dezes het genoegen had haar (toen nog met bassist Johnny Sciascia in de gelederen) te zien tijdens de 4e editie van het Singasong-festival 
Aanstaande zaterdag barst in de Groningse Oosterpoort het 
De veters strak gestrikt zodat we stevig in onze schoenen stonden, we waren tenslotte gewaarschuwd dat Tami Neilson ons zomaar 
Dylan Leblanc is 27 jaar en heeft al drie albums uitgebracht: het goed ontvangen Paupers Field uit 2010, gevolgd door Cast The Same Old Shadow uit 2012. Dat album werd veel minder gewaardeerd waardoor Leblanc een tijdje er de brui aan wilde geven. Het duurde een paar jaar voordat hij weer voldoende materiaal had voor zijn derde plaat: het uitstekende en wederom goed ontvangen Cautionary Tale uit begin 2016. Zo goed dat er zelfs een Europese toernee kon volgen, één die hem 
Ergens halverwege 2016 breng je een album uit, Honest Life. Met songs die overigens al een kleine twee jaar op de plank bivakkeerden. Het album slaat aan én wordt later ook in Europa goed ontvangen; Loose Music (GB) pikt het op én brengt het op ons continent uit, januari jl. Nu inmiddels gevolgd door een heruitgave je vorige werkstuk, On My Page (2013). En dat album bleek -een ep of wat daargelaten- al het vijfde (!) plaatwerk. Van wie? Van Courtney Marie Andrews. Deze 26- jarige dame uit Phoenix, Arizona debuteerde namelijk al in 2008 met Urban Myths. Met het relatieve succes van Honest Life -een album met vaak vrij indringende, minder vrolijk ‘ogende’ songs- onder haar arm vond Andrews het weer eens tijd om op pad te gaan; Andrews weet ondanks haar jeugdigheid immers wat 
