De Amerikaanse muziekjournalist Geoffrey Himes voorspelde in 1985 in een albumrecensie van Hard Line in The Washington Post de toekomst van The Blasters. Volgens de scribent zou het met de band uit Downey, Californië precies zo lopen zoals Dave Alvin het beschreef op Rock and Roll Will Stand. Op dat nummer krijgt een jongen die in een barband covers speelt een platencontract van een manager die hem gouden bergen belooft. Maar voordat het zover is, zijn er alweer nieuwe bandjes die hetzelfde pad bewandelen. Na dat platencontract zullen ze allemaal gedesillusioneerd terugvallen naar een gewone baan. Himes schatte in dat The Blasters ondanks goede kritieken en een kleine schare fanatieke fans ook dat pad zouden moeten bewandelen.
Fast Forward naar 2018. Daar stonden The Blasters tijdens de Rhythm & Blues Night in de grote zaal van meer…
Stoeltjes bij een optreden van een rocker, dat kan eigenlijk niet hè? Maar okay, bij een concert van een oude rocker hoort een publiek dat de stoeltjes wellicht wel kan waarderen. Een oude rocker is Garland Jeffreys zeker, hij is op weg naar zijn 75e verjaardag. Maar wat is oud, Jeffreys huppelt nog vrolijk over het podium en trakteert het publiek op een fijne bloemlezing uit zijn inmiddels ruim vijftigjarige carrière. Een carrière waarin hij altijd maatschappijkritisch is geweest. Zoals ook op zijn laatste album 14 steps to Harlem waarop hij zingt over zijn vader en diens strubbelingen om werk te vinden en te houden als man van een minderheid in het nog gedeelde Amerika van de jaren vijftig. Gezongen met die uit duizenden herkenbare stem die trouwens nog helemaal niet zo oud klinkt. Wild in the Street klinkt 
Alkmaar, zaterdag, vijf uur ‘s middags, de winkels in de stad sluiten en de mensen gaan naar huis. Maar sommigen gaan nog even wat drinken, bijvoorbeeld bij Café De Pilaren. Want daar is een trouwe gast weer present, Ben Reel is weer in het land. De sympathieke Ier maakt wederom een uitgebreide tour door de lage landen. Langs restaurants, kleine clubs en gezellige café’s zoals vanmiddag in Alkmaar. In een hoekje op een laag podium treedt Reel vanavond aan met zijn Nederlandse begeleiders, de Haarlem Boys, Ronald de Jong op de staande bas, Paul van Schaik op drums en Glenn Schwarzer op de elektrische gitaar.
Na inleidende klanken, ingezet door DJ van dienst Miss Twist, trapte JD McPherson net na half negen af in de -goed gevulde- Oude Zaal van de Melkweg. Samen met zijn uitstekende begeleiders drukte de uit Broken Arrow, Oklahoma afkomstige McPherson het gaspedaal met opener Bossy direct flink in; die voet nam daarna eigenlijk gedurende 80 minuten nauwelijks een andere positie in. Een gelouterd sportverslaggever/ presentator gebruikt(e) weleens de quote: “recht door naar school en kantoor”, en dat is ongeveer precies wat JD McPherson en zijn band flikte. Hoog druk zetten, en vrijwel nergens versagen. Ook niet met al teveel woorden tussen de songs door, en waar dit soms als storend kan worden ervaren, nu paste het prima bij de gekozen tactiek: gaan! niet lullen maar poetsen! Rockabilly, R&B + een scheutje 
Bij het uitverkochte optreden van the Lone Bellow in de bovenzaal van Paradiso wordt vaak woordelijk meegezongen. Waar kennen al deze mensen de hier nog relatief onbekende band eigenlijk van? Navraag na afloop leert dat dat heel divers is, via een leading tune van iTunes, van de Cayamo cruise waarop ze mee waren, van een Amerikaans online radio station. Ook zijn er mensen uit de homestate 
Tyler Childers’ album Purgatory is recent dan ook officieel in ons land uitgebracht, hoewel dit album overigens via de betere ‘platenboeren’ ook vorig jaar al te scoren was. Vorig jaar juli was Childers al een eerste keer in ons land te bewonderen, in een goed gevulde bovenzaal van Paradiso. Om de release van Purgatory extra glans te geven was de uit Kentucky (de Bluegrass state) afkomstige 
“Willen jullie nog meer verhalen horen of liever muziek”, vraagt Jim White halverwege zijn optreden in de bovenzaal van Paradiso, “steek je hand op als je verhalen wilt horen”, vervolgt hij. Vele handen gaan de lucht, sommigen steken zelfs twee handen op om de stemming te beïnvloeden. White is niet overtuigd van een meerderheid maar kiest toch voor nog een verhaal, “omdat jullie het niet willen”. Tegendraads en eigenzinnig, maar eigenlijk gewoon supervriendelijk is Jim White 
Net voor de helft van het optreden van Eilen Jewell & haar (puike) band stond de frêle frontdame even stil bij het verleden; vanaf 2006 actief, dus alweer zo’n elf jaar. Van deze tijdspanne komt zij al 10 jaar geregeld in Nederland. Klopt, natuurlijk. Zeker omdat schrijver dezes het genoegen had haar (toen nog met bassist Johnny Sciascia in de gelederen) te zien tijdens de 4e editie van het Singasong-festival 
