Aan het eind van het optreden van Sturgill Simpson kunnen de oordopjes weer uit. Niet alleen vooraan maar ook achterin kon je niet zonder. Ja, het was hard, maar wat een prachtig gebalanceerd geluid vanavond. En zonder monitors vrij uitzicht op het podium.
Al twee keer eerder stond Simpson in Paradiso en toen hij zag dat er nog ruimte was in zijn agenda vroeg hij zijn manager hem er ook dit jaar weer te boeken. Nu kijkt Simpson tevreden de zaal rond en neemt een slokje uit zijn beker vers gezette thee. De man met de prachtige countrysnik meer…
Het weer was nog zo mooi. De ontknoping van de Vuelta was op televisie. En TakeRoot zou zo beginnen… Al voor het festival begon, wat het een kwestie van kiezen. JP Harris and the Tough Choices zouden het festival aftrappen en die maakten de keuze wat makkelijker. Harris brengt liedjes vol oneliners en tekstuele spitsvondigheden. Niet te missen. Zijn authentieke country is puur vakwerk. Met de cover Amarillo Highway van Terry Allen stuurde 
Aanstaande zaterdag staat het 
Over het festivalterrein van 
Natuurlijk moest het er eens van komen: het bezoeken van het Down By The River festival in Venlo. En waarom dan maar niet gelijk bij de tweede editie? De affiche zag er, met optredens van o.a. Mandoline Orange, Nikki Lane (foto) en de Wood Brothers veelbelovend uit. Onderweg naar Venlo hoorde ik op de radio Max Verstappen als eerste Nederlander een grand prix winnen. Dat kon niet meer mis gaan. Het zou een mooie dag in Limburg worden!
Gezien: Rhythm & Blues Night
Valentijnsdag 2016. Nijmegen. Geen lekker weer, dus een rondje golf op het nabij gelegen Rijk van Nijmegen links laten liggen. Ook geen De Goffert om de Nijmeegse Eendracht Combinatie te zien verliezen (0-3) van de aanstaande (?) landskampioen. Maar wel: The Mulligan Brothers in Trianon. Het (na)middagoptreden welteverstaan, want een minuutje DWDD lijkt vrijwel immer een run op kaartjes teweeg te brengen; ook voor The Mulligan Brothers. Het middagoptreden was dan ook plots in 
Het was tijdens Children Of Children. Jason Isbell had net zijn akoestische gitaar teruggezet en zijn brandnieuwe Duesenberg omgegord. Terwijl de wereld om hem heen in brand stond (bassist Jimbo Hart waagde zelfs een elegant danspasje) liet hij, stokstijf staand, zijn elektrische gitaar brullen en gieren. Weer eens werd duidelijk dat Isbell van origine een gitarist is. Een gitarist die toevallig ook nog eens een componist en zanger geworden is. En wat voor een! Het optreden in de Amsterdamse Paradiso was één grote showcase van zijn kunnen. De man uit Muscle Shoals bracht vooral nummers van zijn twee uitmuntende 
