De sterren en strepen werden en worden zelden gebruikt voor de hoezen van Hank Williams. Laat het nou net een Brit zijn die de Amerikaanse vlag er wel bij heeft gehaald; Matt Johnson van The The bedacht het concept met de Stars and Stripes die de letters van albumtitel Hanky Panky vormen. Daarop meer…
De Italiaanse begeleiders van Vanessa Peters vlogen naar Dallas, Texas, om daar Flying On Instruments (Idol Records) op te nemen. Echtgenoot Rip Rowan nam plaats achter het drumstel en hij zat samen met Joe Reyes (lap steel, twaalfsnarige gitaar, drums) aan de knoppen en schuiven in de rol van producer. De liedjes van de singer-songwriter uit Texas stuiteren van folkpop naar poprock en weer terug. Ook de wat rustiger liedjes hebben een voorwaartse kracht. De melodie van Pinball Heart vliegt langs als een kogel in een flipperkast. Op Blind Curves noemt ze mogelijkheden waarvoor ze meer…
Het jaar is nog jong, maar dit album is al wel een zekerheidje voor mijn jaarlijst. En dat is dan niet de eerste keer dat Daniel Young bij mijn favorieten eindigt, dat deed hij in 2021 ook al met The World Ain’t Gonna Wait. Het deze maand verschenen vierde album draagt de titel Leave It Out To Dry (eigen beheer). Wat is er zo goed aan? Ten eerste: het is een echte gitaarplaat. Young (zang, akoestische en elektrische gitaren, percussie) heeft in zijn uitgebreide band nog drie mannen die de elektrische gitaar omgorden. Het mooie daaraan is dat al die gitaristen een ander geluid voortbrengen. Ten tweede: het is meer…
Met zijn lichte combinatie van folk, soul en rock weet Niall McCabe iets bijzonders neer te zetten. Rituals (Craggy) is het smaakvolle solodebuut van de Ier. McCabe (zang, akoestische gitaren waaronder een twaalfsnarig exemplaar, banjo, piano, percussie) wordt begeleid door producer Sean Og Graham (akoestische en elektrische gitaren, piano, harmonium, bouzouki, accordeon, bas, synthesizer). Superman is melodieus duidelijk beïnvloed door het werk van The Beatles. De artiest die woont op Clare Island weet in zijn rustige liedjes de aandacht met zijn heldere meer…
Het zou fijn zijn als op een volgend album van Old Californio de nadruk zou liggen op eigen nummers, schreven we in 2022 in de recensie van Country. Die wens wordt ingewilligd op Metaterranea (eigen beheer). De band begint met een verkenning van Old Kings Road, de bijna duizend kilometer lange route over El Camino Real door Californië waaraan de overblijfselen van 21 katholieke nederzettingen herinneren aan de tijd dat de Spanjaarden er heersten. De in januari overleden Paul Lacques speelt lap steel op het nummer. Hij is ook nog te horen op The Seer, dat begint als Crazy Horse of meer…
‘In de mallemolen van het leven / Draai je allemaal je eigen rondje mee / De molen draait ook zonder jou / Je paard blijft nooit lang leeg / Dus kom, draai met die mallemolen mee.’ Zong Heddy Lester tijdens het Eurovisie Songfestival in 1977. Maar als het aan dierenrechtenorganisatie People for meer…
Ramsay Midwood heeft onder sommige altcountry-aficionado’s een welhaast mythische status. Die heeft de man uit (tegenwoordig) Austin bijna geheel te danken aan zijn debuutalbum Shoot Out At The Ok Chinese Restaurant, een klassieker in het genre. Swampy tunes met intelligente teksten en zwarte humor. Dat Midwood daarna niet zo veel meer uitbracht heeft misschien ook wel meegeholpen in de mythevorming. Nu is er zowaar een nieuwe plaat: Manchaca Eyeball (eigen beheer), is live opgenomen in Sam’s Town Point in Austin. Plaat is natuurlijk weer veel gezegd: het is een verzameling nummers die je via Bandcamp meer…
Bluesrock consumeren we bij voorkeur in gematigde porties. Niet te vaak, maar af en toe. En dan het liefst bereid met sudderende soul. Ongeveer zoals The Love You Bleed (Forty Below Records) van Danielle Nicole dus. De singer-songwriter en bassist uit Kansas City komt krachtig en fel uit de hoek op opener Love On My Brain, waarbij gitarist Brandon Miller ook stevig tekeer gaat. Qua stijl een beetje als Sass Jordan. Dat is ook het geval op Head Down Low, waarbij dan ook nog valt te denken aan Black Crowes. Terwijl Miller de nootjes aantikt, zet Nicole het op een brullen. Make Love is meer soul, net meer…
Ze stond al eerder in het knusse (kleine) Walhalla: de Canadese Madeleine Roger. Toen, begin maart 2020, met gitarist Logan McKillop als haar muzikale kompaan en levenspartner. Aan die relatie is inmiddels een einde gekomen; die break-up inspireerde haar wel tot het schrijven van de song You Don’t Think About Me Anymore. In de opmaat naar deze song verhaalde ze over het lieve, gevoelige karakter van McKillop. Toch koos zij dus meer…
Met deze recensie richten we onze blik weer eens naar een heel andere kant van het spectrum: naar de rockkant. Naar The Hangmen, een veteranen–undergroundband uit Los Angeles, die net een nieuw album hebben uitgebracht: Stories To Tell (Acetone Records). The Hangmen werden midden jaren tachtig opgericht door Bryan Small en werden als metalband opgepikt door Capital Records. Uiteindelijk bleek dat metal–etiket toch niet goed op Small en de zijnen te passen. Dat ze heftige muziek maken is niet te missen, maar het is meer punky rock n roll met rootsy invloeden. Het meer…
OK, vóór we het gaan hebben over Rumble Strip (RumbleStrip Records), het debuutalbum van John Leventhal, eerst iets over diens muzikale carrière, die al bijna een halve eeuw aan de gang is. Hij produceerde platen voor Marc Cohn, Sarah Jarosz, Joan Osborne, The Blind Boys of Alabama, Rodney Crowell, Jim Lauderdale, Loudon Wainwright III en zijn vrouw Rosanne Cash. Hij speelde gitaar op albums van onder anderen Jackson Browne, Willie Nelson, Bruce Hornsby, Elvis Costello, Dolly Parton, Emmylou Harris, meer…
Soms komt eenzaamheid niet door het alleen-zijn. En komt die kou die je ’s nachts wakker houdt vanuit de armen die je vroeger warm hielden. Het wordt veel beter verwoord door Shawn Hess in Changing Heart, een nummer op zijn derde album Wild Onion (eigen beheer). De in Laramie, Wyoming wonende Hess heeft een sterke voorkeur voor klassieke country en dat hoor je ook weer op deze nieuwe plaat. Pedal steel, fiddle, elektrische gitaar, dat zijn de smaakmakers in songs over de koffie van gisteren die nog eens wordt opgewarmd, over het nog eens meer…
Commander Cody is er niet meer bij. George Frayne raakte in 2021 voor eeuwig zoek in de ozonlaag. Maar ruim vijftig jaar na de elpee Lost In The Ozone van Commander Cody and His Lost Planet Airmen zijn veel andere oudgedienden nog altijd actief. Met Back From The Ozone (Last Music Co./CRS) maken ze duidelijk dat er weinig veranderd is. Feel Like I’m 21 heet een van de songs en ze staan inderdaad nog altijd hun mannetje. Langharige hippies in cowboyshirts die country speelden, dat was eind jaren 60, begin jaren 70 opzienbarend, ook al waren ze niet de enigen. De band was te scharen bij de stroming meer…
Een favoriet rootsalbum in huize Vogel is Hard Lessons (recensie) uit 2016 van de band Big Shoals uit Florida. En ook het eerder uitgebrachte debuut Still Go On wordt hier nog regelmatig gedraaid. De band Big Shoals is (voorlopig?) einde verhaal, maar voorman Lance Howell heeft nu met Another Sad Song (eigen beheer) een eerste soloplaat uitgebracht. Dit Another Sad Song is met recht een soloplaat, want er is behalve Howell niemand anders aan te pas gekomen. De man en zijn akoestische gitaar (en soms een mondharmonica) in negen songs. Vijf daarvan zijn soloversies van nummers die ook op de twee bandalbums te horen waren. Daarnaast ook meer…
Met ‘It’s the fearless who love and the loveless who fear’ staat op de hoes van Treasure Of Love van The Flatlanders tamelijk prominent een quote die afkomstig is uit een liedje van een vorig album van de band die eigenlijk geen band is. Het is een tekstregel uit Borderless Love en dat meer…
Op Chains Of Ours klinkt een gitaarsolo die best wat meer naar de voorgrond had gemogen. Dat is althans de eerste gedachte die opkomt, maar bij een volgende draaibeurt volgt dan het besef dat dit heel bewust zo gedaan moet zijn om juist extra spanning te genereren. Zo’n plaatje is Sweet Revolution (Last Music Company/CRS) van de Britse Hannah White namelijk wel. Producer Michele Stodart, bekend van Magic Numbers en solowerk, heeft met White een fijn geluidsdecor opgetrokken. White zingt soms wat omfloerst, maar ze heeft ook soul. En al snel valt op dat het album heel wat afwisseling te meer…
Danny O’Keefe is in Nederland nooit wereldberoemd geworden, maar in de Verenigde Staten is hij een grote naam. Al was het alleen al om de indrukwekkende stoet van muzikanten die songs van hem gecoverd hebben, zoals Jackson Browne, Gary Stewart, Elvis Presley, Glen Campbell, John Denver, Donny Hathaway, Leo Sayer, Jerry Lee Lewis, Judy Collins, Leon Russell, Willie Nelson, Waylon Jennings, Chris Hillman, Jimmy Buffett, Alison Krauss, en Dwight Yoakam. De ruim bemeten dubbel-cd Circular Turns (Sunset Boulevard Records) geeft een mooi overzicht van O’Keefe’s over meer dan een halve eeuw meer…
Willi Carlisle vindt hoop in de wanhoop. De wereld is verloren. We zijn allemaal verloren. De wereld kwijt. Het einde der tijden is aangebroken. Maar de singer-songwriter uit Arkansas kwam tot een ander inzicht. De wereld draait rondjes. Wij draaien rondjes. Een lichaam vergaat, maar de geest blijft rondwaren. Alles is in evenwicht. ‘We turn to soil, songs, and stories’, schrijft hij in zijn voorwoord op het inlegvel van Critterland (Signature Sounds). De liedjes van Carlisle handelen weliswaar over donkere zaken, maar door ze te zingen schudt hij de zwaarte van zich af. meer…
Als je denkt dat de betekenis van Rick Nelson voor de popmuziek ophoudt bij de evergreen Hallo Mary Lou, dan heb je het mis (oké, er was in 1972 ook nog een hitje met Garden Party). Het aanvankelijke kindsterretje Ricky Nelson – met zijn hele familie hebben ze hoofdrollen in de comedyserie The Adventures Of Ozzy And Harriet – wordt later een popster, concurreert met Elvis en Ritchie Valens; een filmster, speelt een revolverheld naast John Wayne in Rio Bravo; en bevindt zich eind jaren zestig in het centrum van de Westcoast-countryrock: 9081 Santa Monica Boulevard. Oftewel: meer…
Het nieuwe album van Hannah Kaminer werd ons getipt door Alexis Vos van The Grapes Of Grain. Deur/huis: Heavy On The Vine (eigen beheer) is een verslavend mooie plaat! Belangrijk bij die vaststelling zijn de volgende punten. De North-Carolingische Kaminer kan echt zingen en heeft een heerlijke stem. Er gaat een zekere rust vanuit, zonder dat het slaapverwekkend is. Ze schrijft bovendien liedjes die nou eens niet allemaal over de liefde (of het gebrek daaraan) gaan. Asheville, waarmee de plaat opent, gaat over de invloed van toerisme haar stad meer…
Voor het podium wordt er gekeuveld over concerten die in de loop der jaren bezocht zijn en op het podium gaat de ouderwetse rookmachine aan. Israel Nash is terug in de Tolhuistuin. Exact om half negen betreedt hij het podium, zet zijn hoed op, gespt zijn gitaar om, neemt nog een slok water en weg is hij. Op weg langs de route van de muziek van Israel Nash, zanger met een fijne gruizige stem en begenadigd schrijver van robuuste meer…
Zo’n zeven minuten was Jon Dee Graham er niet meer bij. Dood. Bijna toch. Na een concert in 2019 tijdens een festival bij Chicago verloor hij het bewustzijn. Uitgeput. Uitgedroogd. Zijn hart was ermee gestopt en hij ademde niet meer. En toch lukte het omstanders om hem weer bij kennis te brengen. Zodat hij het kan navertellen. De titel van Only Dead For A Little While (Strolling Bones Records/V2 Benelux) kan dus letterlijk worden genomen. Anderhalf jaar na deze gebeurtenis had hij ook nog een hartinfarct. En in 2008 liet hij bijna het leven bij een zwaar auto-ongeluk. Ellende genoeg als meer…
Ik heb tegengestelde gevoelens ten aanzien van het debuut van Brittney Spencer. Haar ken ik als een fantastische zangeres die te horen is op Georgia Blue, het jubelalbum dat Jason Isbell opnam n.a.v. de Democratische overwinning in Georgia in 2020. My Stupid Life (Elektra Records) is haar eerste eigen album. Het kent 13 nummers, hoewel de telefoonconversatie als inleiding bij Night In eigenlijk niet als opzichzelfstaand liedje beschouwd dient te worden. Laten we het dan over de nummers hebben. Het is countrypop, die meer naar pop overhelt dan naar country. Maar de in Nashville meer…
Hank Jr. had er schoon genoeg van. Het moest stoppen. Hij had zich lang genoeg voorgedaan als zijn vader. Nu was het tijd voor een eigen invulling van zijn muzikale loopbaan. Dan maar ruzie met zijn moeder. In aflevering 4 van deze serie ging het over de invloed van Audrey Williams, die haar meer…
Voor Mojohand is optreden a way of life. Sinds het kwartet in 2016 bij elkaar kwam in New Jersey werd er week in, week uit opgetreden ergens aan de oostkust van de VS, van Vermont in het noorden tot diep in Texas. Sinds 2017 organiseren ze ook jaarlijks hun eigen festival: Mojofest. Dat vele optreden heeft geleid tot een rijke catalogus aan eigen liedjes. In 2021 mondde dat tot een eerste album, Songbook, en nu ligt de opvolger klaar: Moving On (eigen beheer). Daarop 12 songs met soms meer…
Weathervanes, het album dat Jason Isbell & the 400 Unit vorig jaar uitbracht, pronkte bovenaan de door jullie samengestelde top 15 van favoriete albums van 2023. Nu komt de man, met zijn nieuwe 400 Unit, in november naar de Lage Landen: op 11 november in De Oosterpoort in Groningen, op 12 en 13 november in het Utrechtse TivoliVredenburg en op 16 november in Antwerpen in De Roma.
De voorverkoop start op 2 februari.
De mannen van Old Heavy Hands behoren tot de zware jongens in de americanascene. Het gezelschap uit Greensboro, North Carolina, biedt op hun derde album Small Things (Spitting Daggers Records), 10 stevige op southern rock gebaseerde, songs. Mannen van het Gestrekte Been. Lekker, hoor. Ze kunnen het namelijk. Nate Hall en Larry Wayne Staton zingen en spelen gitaar, Dave Self speelt gitaar en Josh Coe (bas) en John Chester (drums) zorgen voor het ritme. De drie eerstgenoemden werken trouwens ook samen in een lokale tattooshop, terwijl Coe en Chester in bars in dezelfde meer…
Four Research Purpoises Only (eigen beheer) is een conceptplaat over vier vrouwen die in de jaren 50 door hun man verlaten zijn, waarna ze worden behandeld in een psychiatrisch ziekenhuis om erachter te komen wat er met ze aan de hand is. Gemaakt door vier vrouwen uit San Diego die zich Lady Psychiatrist’s Booth noemen. Op elf nummers laten ze heel wat gekte toe; er is hier sprake van theatraal musiceren. De vier vrouwen met power zijn nauwelijks te vergelijken met collega’s. The Roches misschien? Maar dan toch echt weer heel anders. That Girl is gewoon moderne country. De basis is meer…
De gepensioneerde Winston Montgomery verhuisde van San Francisco naar Taos, New Mexico, omdat daar nog altijd iets bestaat van een tegencultuur. Het is er dus goed toeven voor een oude hippie. Humor is het belangrijkste ingrediënt van de liedjes op Breakfast In Texas (And Other Excursions) (Cool Grey City Records). Louter door de klank van de woorden moet je bij het titelnummer denken aan All My Ex’s Live In Texas van George Strait, ook een liedje met humor natuurlijk. Montgomery schetst zijn leefomgeving en hanteert overdrijving in zijn teksten als stijlkenmerk. Op Salad wil de vrouw meer…
John Craigie (43) groeide op in Californië, studeerde af in de wiskunde, werd leadzanger en gitarist in een psychedelische rockband, trok naar Portland voor een solocarrière als singer-songwriter en debuteerde in 2008 met het album Montana Tail. Sindsdien maakte hij negen studio- en twee liveplaten. Hij heeft er plezier in dus, en dat is ook weer goed te horen op het onlangs verschenen Pagan Church (Zabriskie Point Records), waarop hij zich laat begeleiden door TK & The Holy Know-Nothings, het dwarse, onorthodoxe project van zanger-gitarist Taylor Kingman – ook uit Portland. Hoewel Craigie bekend meer…
Vluchtstrook amerika
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
© Alt Country NL
