In dubbel opzicht geweldig nieuws, dit Walk Alone (Continental Record Services) van de in Nashville gevestigde Amerikaan Josh Gray. Allereerst: wat een fantastisch album! Zo eentje waar vaste bezoekers van deze site eigenlijk niet omheen kunnen. Ten tweede: gewoon verkrijgbaar in Nederlandse platenzaken. Dat laatste is heel belangrijk geworden, nu opsturen vanuit Amerika (en Engeland ook trouwens) bijna niet meer betaalbaar is. Porto en invoerrechten maken een cd dan bijna twee keer zo duur. Dus goed dat er in Nederland nog bedrijven zijn als CRS, zodat fraaie platen zoals meer…

Ruim vier jaar geleden plaatsten we hier een recensie van het ongetitelde debuut van Espanola, de band van Aaron Goldstein. Goldstein is een Canadese multi-instrumentalist die je ook zou kunnen kennen van zijn pedal steel–werk met Daniel Romero, Lee Harvey Osmond en de Cowboy Junkies. Het nieuwe album van de band heet heel treffend Espanola Again (Sonic Unyon Records). En het is ook weer een helemaal prima album geworden, dat in het verlengde ligt van het debuut. Acht nummers ditmaal, met een totale speelduur van ruim 35 minuten. Goldstein en de zijnen meer…

Tegenover een misschien iets te doordringende bas klinkt een tinkelende gitaar op Waiting, het eerste nummer van The Art Of Feeling Blue (Fluke Records) van Bob Bradshaw. De Ier die al ruim drie decennia Amerika als thuishaven heeft, overtuigt wederom. Everybody’s Smalltime Now is te vergelijken met Joe Henry, terwijl het titelnummer ook op King Of America van Elvis Costello had kunnen staan. Prachtig. Met op de achtergrond de stem van Kris Delmhorst. Hot In The Kitchen is opgeruimde pubrock. Keep It Hid is dan weer als Costello. Het toch altijd wat melancholieke geluid van Bradshaw gaat meer…

Schrijven over muziek, het blijft een lastige bezigheid. Want wat zou ik willen vertellen over The Beauty Of It All (Berkalin Records) van Brian Kalinec? Hoe moet ik uitleggen dat ik na een eerste draaibeurt dacht uit te komen op een waardering van slechts twee sterren? En hoe maak ik duidelijk waarom ik vervolgens mezelf toch overtuigde dat drie sterren beter op zijn plaats zijn? Tijdens die eerste keer luisteren viel vooral de o zo positieve aanpak van de Amerikaan me op. Dat valt al op te maken uit de titel van het album. ‘I want to feel the sunlight’s kiss / As I raft upon the river’, zingt hij. Kalinec wil meer…

The Robin’s Call (eigen beheer) is een collectie met Ierse, Schotse en Australische folkmuziek. De Ierse singer-songwriter Wayne Brereton verzamelde de zeven liedjes voor het album tijdens zijn reizen. Alternatief is de muziek niet, eerder traditioneel. En country is het ook niet. Maar voor mensen die hun rootsmuziek ook graag van elders halen is dit een heel aardig album, zij het wat kort. Met heel veel fluitjes en verder ook bodhran en bouzouki. Brereton (zang, gitaar, bas) noemt Luke Kelly, Shane MacGowan en Christy Moore als belangrijke voorbeelden. Hij is ook de leider van The Cardinal Sins. De artiest moest meer…

Het is knap dat Jerry Leger zonder echt van stijl te veranderen er in slaagt om zijn albums elke keer weer van een wat andere sound te voorzien. Vooral bijzonder omdat hij al heel lang met dezelfde mensen werkt. Op Donlands (Latent Recordings/Bertus) zijn het naast Leger (zang, elektrische en akoestische gitaar, piano) wederom Dan Mock (bas, synthesizer, zang), Kyle Sullivan (drums, percussie, zang) en Alan Zemaitis (piano, orgel, akoestische gitaar, zang). Nieuw is dat de Canadees deze keer aanklopte bij producer Mark Howard, na jarenlang met Michael Timmins te hebben gewerkt. Mark Howard leerde meer…

No-No Boy is een apart project van singer-songwriter Julian Saporiti. Zijn nieuwste worp is het album Empire Electric (Smithsonian Folkways). Wat achtergrond: de term ‘no no boy’ komt uit de tijd dat Japanse burgers in de VS tijdens de Tweede Wereldoorlog werden geïnterneerd in kampen. Vanaf 1943 moesten zij een bepaalde loyaliteitsenquête invullen. Sommigen van hen beantwoordden de twee laatste vragen daarvan, die betrekking hadden op een eventuele indiensttreding in het Amerikaanse leger en het tekenen van een verklaring waarbij men afstand nam van Japan, met meer…

Op het vorig jaar verschenen Paper Hearts and Broken Arrows zakte de aandacht soms wat weg doordat de begeleiding wel erg op de achtergrond werd gehouden. Gelukkig is daarvan geen sprake op Starlight Tour (Welding Rod Records). Met opnieuw Neilson Hubbard als producer (tevens drums en percussie) is er nu veel meer afwisseling. Next Man In Line begint met een goede voorwaartse gang, ook al is dat in zekere zin helemaal niet zo positief, want er wordt toegewerkt naar het levenseinde. Digging Ditches komt vervolgens als blues uit de goot. Bijna als iets van Ray Wylie Hubbard of Tom meer…

Shadwick Wilde is voor de volgers van deze site waarschijnlijk geen onbekende. Hij is de zanger van Quiet Hollers, de band die een aantal jaren geleden grote indruk maakte met een ongetiteld album en die naar aanleiding daarvan ook een aantal keren in Nederland optrad. Degenen die deze site al langer volgen en een fotografisch geheugen hebben, herinneren zich misschien de recensie van een soloplaat van Wilde uit 2010, getiteld Unforgivable Things. Welnu, Wilde komt nu met een opvolger daarvan: Forever Home (Sofaburn). We meer…

Omdat het album Wrong-Eyed Jesus! hem door een moeilijke periode hielp, leek het Ben De La Cour wel wat om Jim White als producer aan te trekken. Na enig aandringen lukte dat en Sweet Anhedonia (Jullian Records) is de uiterst geslaagde uitkomst van de samenwerking tussen de twee. Voor Wrong-Eyed Jesus! was White de strijd aangegaan met heel wat demonen. De La Cour had evenveel problemen te overwinnen. Hij vertoefde in een afkickkliniek en liep bij andere instanties, maar het kan nog steeds behoorlijk spoken in zijn hoofd. Zijn innerlijke onrust blijkt een uitstekende voedingsbodem voor meer…

Zwollenaar Bertolf had een droom: een plaat maken met de muzikale helden waarmee hij was opgegroeid. Hoe die droom werkelijkheid werd, kunt u het best bekijken in de documentaire die daarover werd gemaakt en die deze week werd uitgezonden in Het Uur van de Wolf (zie hier; echt mooie docu). Bertolf zocht een aantal van zijn liedjes uit zijn repertoire uit en trok daarmee naar Nashville om deze in 3 dagen op te nemen met Jerry Douglas (dobro), Stuart Duncan (fiddle), Mark Schatz (bas), Wes Corbett (banjo) en David Benedict (mandoline). Maar hoe klinkt Bluefinger (Excelsior)? Zoals ook meer…

Wouter Buyst is  singer-songwriter uit Gent en trekt als Equinox, the Peacekeeper door het land. Zo af en toe brengt hij een plaat op de markt. Make Amends is de eerste sinds het ook hier besproken Birdsongs On The Waste Land uit 2013. De folky liedjes klinken allemaal best vriendelijk, maar vergis je niet. In zijn teksten kan Buyst behoorlijk venijnig uit de hoek komen. In The Urge To Kill ergert hij zich rot aan een reisgenoot en kan hij zich maar nauwelijks inhouden om er een eind aan te maken en in Our People (Before Carlisle) veegt hij de vloer aan met de eigentijdse verworvenheden meer…

In de eerste jaren van dit millennium maakte folkzangeres Jolie Holland veel indruk met de albums Catalpa, Escondida en Springtime Can Kill You. Daarna bracht ze nog wel platen uit maar die kregen om een of andere reden maar weinig aandacht. Haar laatste soloplaat dateert uit 2014. Een plaat die ze in 2017 uitbracht met Samantha Parton (net als Holland actief geweest in The Be Good Tanyas) kreeg hier wel aandacht (recensie), maar daarna trad de grote stilte in. Tot nu, want er is een nieuwe plaat: Haunted Mountain (Cinquefoil Records). Daarop 9 songs, waarvan ze het titelnummer meer…

Als Buddy Miller zijn rauwe gitaarklanken flink laat resoneren, dan is bijna sprake van garagerock. De donkere noten brengen de woofers van de luidsprekers op meerdere nummers flink in beweging. Op Don’t Make Her Cry is dat bijvoorbeeld het geval, een nummer waarop bas en orgel vanaf de begintonen aansturen op countrysoul. In The Throes (New West Records/V2 Benelux) is toch wel weer een bijzonder werkstuk van het echtpaar Buddy & Julie Miller. Ze beginnen met You’re My Thrill, waarop ze duidelijk maken dat de liefde een goed instrument is om gevoelens van meer…

Zo positief als we waren over het vorige album van Allison Russell, Outside Child, zo negatief zijn we over het nieuwe werk The Returner. Niet dat het slecht is, in de zin van vals of zo, dat niet, maar er is gewoon geen enkel nummer dat kan bekoren. Echt geen enkel nummer! Dat Russell hier afstand heeft genomen van de countryfolk is een gegeven, maar dat hoeft op zich een positieve waardering niet in de weg te staan. Het is alleen dat de organische, soms jazzy, soul die we hier horen gewoon weinig indruk maakt. Vaak wordt er gekozen voor liedjes waarop de nadruk is meer…

Alweer een half jaar geleden verschenen, dit TumbleWeedyWorld (True North Records) van Lynn Miles. De countryfolk van de Canadese singer-songwriter wordt deze keer in de verf gezet door begeleiding in bluegrass-stijl. De mandoline die als een zilveren parel in het middernachtelijke blauw de Cold Cold Moon van een streepje licht voorziet. Een dobro die een mooi einde brengt op Moody. ‘I might drink water I might drink wine / Some days I’m a mess some days I’m just fine / Sometimes I rock sometimes I roll / Sometimes I want nothing and then I want your soul’, aldus een Miles die te maken meer…

A Heightened Sense Of Everything (Monologue Records/V2) is het eerste album van Jon Allen dat we op deze site bespreken. Het debuut van deze Britse singer-songwriter verscheen al in 2009, maar blijkbaar was er nooit een directe aanleiding voor een recensie. Nu wel, want Allen staat zaterdag 21 oktober op Ramblin’ Roots in Utrecht. Dus is het wat? Zeker is het wat! Allen schrijft melodieuze liedjes en heeft een fijn braampje op zijn stembanden, waardoor zijn muziek soul heeft. Heat Of The Moment begint als de Stones, maar glijdt halverwege naar een aangename ballad. En Breaking Wave gaat meer…

De nieuwe plaat van Michel Goessens heet Nie Gezeverd (eigen beheer). Maar ditmaal brengt hij deze niet uit onder de naam Goes & de Gasten, maar onder de naam Goes & Goes. De tweede Goes is namelijk zijn zoon Natan; drummer van beroep. Dit maakt dat Nie Gezeverd heel anders klinkt dan de hier eerder besproken albums. Kaler, bluesier en iets experimenteler. Alleen zang, gitaar en drums. In Biechtstoel hoor je zelfs alleen zang en percussie. Het is even wennen, maar na een paar draaibeurten begint het te wennen en blijkt er een intrigerend meer…

Vorig jaar waren we flink enthousiast over Big Thing, de debuutplaat van het Rotterdamse kwartet Elephant. Dat enthousiasme brengen we weer op voor de opvolger Shoot For The Moon (Excelsior). Natuurlijk, de verrassing is er af, want de nummers op dit nieuwe album liggen in het verlengde van die op de eersteling. Maar de kwaliteit is gebleven. In de 10 nummers verkennen de mannen, wederom onder productionele leiding van Pablo Van der Poel (ook DeWolff), het westcoastlandschap van de folkrock, dat af en toe lekker rafelige randjes kent. Door de (meerstemmige) zang meer…

Wat vooral verrassend is aan See The Big Man Cry (Have Harmony Will Travel) van Robert Rex Waller Jr., is dat countryrock een ondergeschikte rol speelt op dit album. De Amerikaan die we kennen van de band I See Hawks In L.A. doet op een liedje na allemaal covers. Voordat we bij het eerste countryliedje (Easy Loving van Freddie Hart) zijn, heeft Waller eerst zijn best gedaan op The Sun Ain’t Gonna Shine Anymore, dat een enorme hit was voor The Walker Brothers, Girl Of My Dreams (Bram Tchaikovsky), There’s No Living Without Your Loving (voor het eerst opgenomen door Gene Pitney), I’ll Never Dance Again van meer…

Iets anders. Iets leuks. Iets vrolijks. Dat is Blind Summits & Hidden Dips (Monde Green Records) van Track Dogs. Het betreft hier een formatie uit Madrid waarvan de leden uit Ierland, Engeland en Amerika afkomstig zijn. Is het americana? Of is het latin? Een beetje van alles en dus nog wel meer. Een hutspot aan stijlen waarvoor de meest logische overkoepelende omschrijving wereldmuziek is. Een trompet en cajon zijn de eerste instrumenten op The Way Of Things. Op Cover Your Tracks klinkt fijne samenzang. Be Your Silver Bullet is funk met een banjo, waarna het gezelschap met meer…

Er zijn alweer ruim 5 jaar voorbijgegaan sinds Dési Ducrot haar debuut maakte met In Too Deep (zie recensie). De opvolger, de intrigerende titel Smile Like You’ve Never Seen A Woman Before (Quizzical Smile), ligt sinds kort in de spreekwoordelijke winkels. Die titel komt uit het nummer Max!, een ode aan de korte voorbijgaande liefdes, aan de casual affairs. Die hebben ook hun waarde. Het album staat, evenals de voorganger vol met americanapop, maar op dit album klinkt het wat steviger. Dat bevalt goed. Het is opgenomen in de Amsterdamse studio van Marg van Eenbergen, zij meer…

Het vorig jaar verschenen 49 Park St. Blues van Ticket West was een uitstekende bluesplaat van eigen bodem. Met louter liedjes die de broers Pascal en Walter Wilhelm zelf hadden geschreven. Op Chucufu (For The Road Records/Sonic Rendezvous) werkt de Nederlandse band samen met de Amerikaanse zanger en mondharmonicaspeler Greg Izor, die verantwoordelijk is voor alle composities. Hij speelde eerder met onder anderen Anson Funderburgh, Pinetop Perkins en Gary Primich. En nu dus met Ticket West. Er staan zeven liedjes op het album met 24 speelminuten. Een ep dus eigenlijk, maar meer…