De blues past Micke Bjorklof als een maatpak. Ga maar na, zelfs in gelukkige omstandigheden gaat hij ten onder aan de angst dat het mis zal lopen. Op het titelnummer Colors Of Jealousy (Hokahey! Records/CRS) winnen de tranen het omdat hij vreest dat zijn lief hem op een goede dag zal verlaten. Zodat hij direct daarna kan uitpakken met Missing That Woman. Micke Bjorklof & Blue Strip komen uit Finland; is de blues daar dichterbij? Je zou het bijna denken, want zonder al te grote aanpassingen aan de oorsprong komt het gezelschap toch vooral zeer authentiek uit de hoek. De meeste liedjes gaan over meer…

Nick Justice groeide op aan de oostkust van Amerika, maar hij verhuisde naar de westkust omdat hij van The Eagles en Crosby, Stills & Nash hield. Hij kwam daar eind jaren 80 echter terecht in de scene rond Blasters, Beat Farmers en X. Die cowpunk was wel even wat anders dan de softrock waar hij voor kwam. Hij speelde in bandjes, maar een doorbraak zat er niet in. Hij trok naar Seattle en keerde rond 2000 terug in Los Angeles. Maar de muziekbusiness keerde hij de rug toe. Totdat hij in 2015 contact zocht met wat oude bekenden. Greg Leisz bijvoorbeeld. Die is present op Stranger In My Town (eigen beheer) en dat meer…

Ze hebben alle tijd van de wereld. Dus spelen ze hun muziek zonder haast. Ze zijn niet opdringerig. Als ze niet weten te overtuigen, nou dan misschien een volgende keer. Het is juist die opstelling die je weet te winnen voor I Only See The Moon (Far Cry Records/Thirty Tigers). The Milk Carton  Kids hebben All Of The Time In The World To Kill laten ze direct op het eerste nummer weten. Een woohoo-koortje in een rustige setting. Het is allemaal even smaakvol. En dan zonder de negatieve bijklank die dat woord kan hebben. De banjo op When You’re Gone, de akoestische gitaar op Wheels & Lovers, de overgang met meer…

De gitaarsolo op Rock On is ronduit lelijk. Is het wel een gitaar? Of toch een synthesizer? Susto ligt hier niet zo goed. De slotzin van het in 2017 verschenen & I’m Fine Today luidde: psychedelische drukte die een beetje in de ruimte blijft hangen. Het in 2020 uitgekomen Time In The Sun kreeg slechts twee sterren. My Entire Life (New West Records/V2 Benelux) bevalt iets beter, maar niet over de hele linie. De manier waarop Justin Osborne een boodschap uitdraagt op het titelnummer is zowel slap als pathetisch. ‘Peace on earth’, maar hoe maakt hij niet duidelijk. Tina gaat over een meer…

Heb je één nummer beluisterd van Whistle Past The Grave (eigen beheer) van Aaron Skiles, dan heb je eigenlijk alle acht nummers wel gehoord. En dat is helemaal niet zo erg, want na de opener Don’t Take It From Me laat je graag nog meer van die krachtige powerpop over je heen komen. Iets in de melodie van Rubber Raft doet denken aan I’ll Supply The Love van Toto, maar een miljoenenpubliek zal Skiles hiermee niet bereiken. Dat zal de Amerikaan ook niet verwachten. Commercieel kun je het album – dat met 21 minuten eigenlijk niet meer is dan een ep – namelijk niet noemen. Zijn vorige meer…

Sweetheart Of The Rodeo en Exile On Main St. vormden de inspiratiebron voor Calm Ya Farm (Ato Records) van The Murlocs. Dat staat althans op hun Bandcamp-pagina. Maar dat betekent niet dat de Australische band klinkt als The Byrds of The Rolling Stones. Want garagepunk blijft het startpunt. Zodat er op een liedje als Superstitious Insights eerder een lijntje valt te trekken naar Garrett T. Capps. Dit is al de zevende plaat van dit stel vrije geesten dat af en toe ook afwisselt met een lekkere stoot soul. Als het maar lekker losjes is. Want dat zijn alle nummers. De dunne, hoge zang en het lalalalalala meer…

Wanhoop en ellende, dat is waar het om gaat in de liedjes op Weeds (eigen beheer) van The Pawn Shop Saints. Geen verrassing, want dat was ook al zo op de vorige albums van Jeb Barry en zijn Pawn Shop Saints. Met een snik in de stem probeert hij Chelsea uit zijn gedachten te bannen, nadat ze hem verlaten heeft. Chelsea Off My Mind heeft een vergelijkbare sfeer als het werk van Jonathan Richman en daar past de percussie van Josh Pisano helemaal bij. De teksten verklaren de gepijnigde vocalen van Barry. Maar misschien zal het morgen beter zijn, zo eindigt althans het titelnummer. Erg hoopvol meer…

Classic rock is niet alleen iets van het verleden. Ook nu zijn er nog volop bandjes die je als zodanig zou kunnen omschrijven. Zeker ook in het rootsgenre. Robert Jon & The Wreck is een voorbeeld. Ride Into The Light (Journeyman Records) is wederom een geslaagde proeve van bekwaamheid. Dat is vanaf de stevige opener met soul (Pain No More) duidelijk. Na dat eerste liedje volgt met Who Can Love You een ballad. Het als afsluiter gebrachte titelnummer begint met gitaarwerk dat past bij southern rock. ‘Here we go, back on the road again’, delen ze mee op het van slidegitaar en meer…

Cruz Contreras was de spil in The Black Lillies, een americanagroep die enige bekendheid verwierf met mooie albums en die het daarmee zelfs bracht tot optredens op Nederlandse podia. Daarvoor was hij met zijn toenmalige echtgenote al belangrijk in Robinella (and the CCStringband). Nu, op een wat gevorderde leeftijd, is er ruimte voor een eerste soloalbum, Cosmico. Hij zegt daarover dat hij wel door had kunnen gaan met The Black Lillies, maar dat hij zichzelf wilde uitdagen. Het resultaat mag er zijn. Er staan 9 nummers op Cosmico. Een meer…

De vorige albums van Drew Holcomb and The Neighbors die we recenseerden bleven steevast steken op drie sterren. Deze keer een sterretje extra. Want Stranger No More (Magnolia Music/Bertus) is echt wel een fijn plaatje. In het verleden hadden we moeite met een al te vriendelijk geluid (Medicine) of de grootse aanpak (Dragons). Deze nieuwe worp liedjes, elf stuks, heeft in ieder geval als voordeel dat er gekozen is voor een gevarieerde aanpak. Fly zweeft als een liedje van Mickey Newbury. Op het opbeurende Find Your People vallen samenzang en banjo op. Het van blazers meer…

We worden gewaarschuwd dat dit qua weer het laatste mooie weekend zal zijn. Hierna breekt het najaar aan. Wat is het dan een gelukkig toeval dat Will Johnson precies op dit moment een nieuw album heeft uitgebracht, No Ordinary Crown (Undertow), Want als er iemand is die je in herfstige sferen kan brengen is hij het. Bij beluistering van deze plaat beginnen de bladeren spontaan van de bomen te vallen. Zeker als sprake is van Tempest Time Again. Hoewel het in dit prachtige nummer niet eens zo stormt; eerder een rustig banjo-en (steel)gitaarbriesje. Stormen doet het meer in meer…

Sinds Country Squire (2019) is het op een of andere manier maar lastig met de albums van Tyler Childers uit Kentucky. Long Violent History was bijna geheel instrumentaal en Can I Take My Hounds To Heaven was helemaal een vreemd werk, een driedubbelalbum waarop Childers zich drie keer herhaalde. Zijn nieuwste werk, Rustin’ In The Rain (Hickman Holler Records) kent maar 7 nummers, met een totale speelduur van net 28 minuten. Dat is weinig. Op dit album neigt Childers naar klassieke country. Niet het minst door een erg mooie versie van Kris Kristoffersens meer…

Op eerder albums bivakkeerde de Engelse countryzanger Ags Connolly al wel eens in het Amerikaans-Mexicaanse grensgebied. Op het nieuwe album –zijn vierde-, Siempre, lijkt hij er voorgoed neergestreken. De titel geeft dat natuurlijk al een beetje weg. Hoewel de plaat gewoon in Oxfordshire werd opgenomen met een overwegend aantal Engelse muzikanten, heeft dit album een onmiskenbare Tejano-sound. Dat komt onder meer doordat Connolly ook gebruik heeft gemaakt van de diensten van de accordeonist Michael Guerra uit San Antonio en violist meer…

Dat William The Conqueror tot de americana gerekend wordt, begrijp ik niet helemaal. Aanvankelijk dacht ik dat wij ook al eerder een album van deze Britse groep besproken hadden, maar dat bleek een plaat van (de Amerikaanse band) John The Conqueror te zijn geweest. Maar onze collega’s van Americana UK doen dat gewoon wel. Het Zuid-Engelse trio is met Excuse Me While I Vanish (Chrysalis Records/Konkurrent) aan hun vierde album toe. Ruarri Joseph (zang, gitaar), Naomi Holmes (bas, zang) en Harry Harding (drums, zang) nemen je mee langs meer…

Bij de presentatie van zijn nieuwe album postte Zach Bryan een boodschap waarin hij aangaf dat hij dit album zelfgetiteld heeft omdat hij ieder cel van zijn wezen erin hoort. Met andere woorden: dit, op zijn 27ste, is hij. Wat direct opvalt zijn de bijzonder poëtische teksten. Sterker nog, het album begint met een gedicht: Fear & Friday’s (Poem). Daarna volgen nog 15 liedjes waarin Bryan zijn hart lucht. Ga maar mee, laat de man je op dit vierde album bij de hand nemen. Hij is rusteloos, hij weet ook niet of hij het goede doet. Hij bekijkt wat hem overkomt, legt rekenschap af tegenover oude meer…

Van Beth Bombara mag het allemaal wel iets minder vluchtig. ‘Slow down to take a Polaroid picture / And wave it around until the moment is material’, zingt ze op Moment. Daarmee opent ze It All Goes Up (Black Mesa Records/Sonic Rendezvous). Op Lonely Walls wacht ze tot de zon weer een beetje begint te schijnen. De fijne cadans is een prima weg om te ontsnappen aan de donkerte van de pandemie die de wereld op slot deed. Bombara doet haar best om het licht weer toe te laten. Ze streeft naar een positieve uitstraling. De Amerikaanse singer-songwriter produceerde het album deze meer…

Tim Grimm koos voor een andere aanpak voor The Little In-Between (Cavalier Recordings). Voor het eerst nam hij niet op in de vertrouwde omgeving thuis in Indiana, maar reed hij naar een studio in Norman, Oklahoma, om de nummers van dit album op te nemen. Negen stuks zijn het er, opgenomen in één dag. Dat wil zeggen, de basis van zang en gitaar. Daarna voegde Alice Allen nog wat streken op cello toe in Schotland. En Sergio Webb (elektrische gitaar en steelgitaar) kleurde de liedjes in Santa Fe, New Mexico, verder in met Mark Clark (drums) en Justin Bransford (bas). Het eindresultaat is meer…

Bij het schrijven van een recensie van The Little In-Between vond ik een tekstbestandje met aantekeningen voor het twee jaar geleden verschenen Gone (Cavalier Recordings) dat nooit tot een stukje leidde. Nu dus alsnog. Want tijdens de aanstaande tournee zal Tim Grimm ongetwijfeld ook enkele nummers brengen van zijn vorige album. Immers, Dreaming Of King Lear zal hij toch niet overslaan? Vast niet, want op dat nummer neemt hij afscheid van Michael Smith, Eric Taylor en David Olney, collega’s die in 2020 overleden. En het titelnummer Gone zal hij ook wel spelen, want daarin staat meer…

“Ze komen uit de VS, maar zijn niet de begeleidingsband van Neil Young. Wat weet u van Graciehorse?” “Eh… eh… Graciehorse is geen echte band, maar de nom de plume van Gracie Jackson, die met bevriende musici albums uitbrengt onder die naam. Ze hebben in mei een nieuwe plaat uitgebracht, getiteld L.A. Shit (Wharf Cat Records). Oh ja, ze komt uit Los Angeles. Dit is de tweede plaat. Er staan negen nummers op, waarvan één in twee versies. Acht dus eigenlijk. Het klinkt een beetje alsof The Pretenders country spelen. Heel ontspannen, maar met een duister kantje. Veel banjo meer…

Misschien zou het vierde album van Zach Aaron wel vijf sterren kunnen krijgen. Net zoals drie jaar geleden Fill Dirt Wanted de volle mep ontving. Er zijn twee redenen waarom This Lovely War (eigen beheer) van de Texaan blijft hangen aan vier sterren. Allereerst staan er maar acht liedjes op die maar net over een speelduur van een half uur gaan. Met nog twee of drie liedjes waren we vast op een sterretje meer uitgekomen. De tweede reden is dat we na het geweldige Fill Dirt Wanted ook de eerste twee albums (Find My Soul en Murder Of Crows) beluisterd hebben. En die zijn ook al erg goed. Met andere woorden: Zach meer…

De samenwerking tussen Bobbie Nelson en Amanda Shires is meer dan alleen maar sympathiek. Loving You (Silver Knife Records/Ato Records) kent weliswaar enkele zoete passages; het van weemoed doordrenkte pianospel van Nelson trekt alles steeds weer in balans. Respect is de basis voor het samenspel. Shires bewondert Nelson al sinds jeugdige leeftijd. Nelson op haar beurt vindt vooral troost en vreugde in de evergreens die ze brengen. Als vanzelf glijden haar vingers over de toetsen. Ze blijft dicht bij de melodieën, maar geeft losjes toch haar eigen interpretaties. Misschien wel een meer…