In de recensie vorig jaar van House To House van Matt Andersen constateerden we dat de hoogtepunten de nummers waren waarop de zussen Smith meezongen. Hun inbreng voegde een gospelrandje toe aan de soul die daardoor boven het alledaagse werd opgetild. Op Let It Slide waarmee The Big Bottle Of Joy (Sonic Records) opent zijn ze er direct weer bij. En opnieuw kunnen we vaststellen dat de Canadees van goeie bluesgitarist zich heeft ontwikkeld tot geweldige soulzanger. De twaalf nummers werden geproduceerd door Andersen zelf. Zijn uitgebreide band heet net als meer…

Net als John Surge van de vorige recensie zat Mike Jacoby tien jaar geleden in de band Haymaker. Nu vormt hij samen met Mike Levin (drums) en Don Read (bas) The Mike Jacoby Electric Trio. The Long Haul (eigen beheer) trapt af met Right Off The Bat en dat is typisch zo’n nummer voor een trio. Puntig als The Police. Of misschien is Slug Line van John Hiatt eerlijker vergelijkingsmateriaal. Everybody I Know is heerlijke pop zoals Ben Vaughn het ook graag brengt. Muziek zoals die ooit werd gemaakt door Brinsley Schwarz. En met een gitaarsolo die even iets van La Bamba oproept. The Calm Before The Storm is meer…

Tien jaar geleden schreven we over het album Now Now Now van Haymaker. Ook albums van de bandleden Mike Jacoby en David Serby kregen hier aandacht. Nu is het de beurt aan John Surge. Almost Time (Blackbird Record Label) is het tweede werkstuk onder eigen naam van de artiest uit Los Angeles. Maar wel als John Surge and The Haymakers, waarmee hij die oude bandnaam dus een beetje in ere houdt. You’re So Right is melodieuze honky tonk met steelgitaar van producer Tommy Detamore. Surge nam het album op in Texas met de legendarische pianist Floyd Domino, Brad Fordham op meer…

Net voor zijn 78ste verjaardag verscheen het 38ste album van Bruce Cockburn. De Canadees wil nog niets weten van stoppen. Op O Sun O Moon (True North Records) is hij nog altijd lekker bezig. Aan inspiratie geen gebrek. Als bewogen vertolker van liedjes over politiek, mensenrechten en het milieu zijn er altijd voldoende onderwerpen om over te zingen. Hij is On A Roll, zogezegd. ‘Time takes its toll / But in my soul / I’m on a roll.’ Met dat eerste nummer heeft hij niets teveel gezegd, want Cockburn levert vakwerk. Net als Joe Henry verbindt hij op sierlijke wijze folk en jazz. Zijn liedjes gaan ergens over en meer…

Het tweede album You Know Who (Normaltown Records/V2) van The Pink Stones had wat meer tijd nodig dan het debuut Introducing… The Pink Stones. De eerste gedachte was: meer van hetzelfde, maar net iets minder. Toch slaagt Howard Pinkston er weer in om de luisteraar voor zich te winnen. Niet door heel erg zijn best te doen, maar juist door de boel wat los te laten. Pinkston is naamgever en baas van The Pink Stones. De voormalige punker uit Athens, Georgia, laat tijdens zijn avontuur in alternatieve country als bandleider zijn eigen ideeën aanvullen door zijn kompanen van het losse collectief dat meer…

Op zijn twaalfde was Todd Partridge al twaalf keer verhuisd. Het heeft hem blijkbaar gevormd, want op Autumn Never Knows (eigen beheer) reist de Amerikaan uit de staat Iowa nog steeds. ‘Woke up in Chicago, thought it was LA / All these damn hotel rooms look the same / I’m just tryin’ to put some distance ‘tween the problem / and the next place’, zingt hij op Postcards From The Sea. ‘Where the highway meets the sky, that’s where we all go by and by, and free like the wind we begin again’, klinkt het op Where The Highway Meets The Sky. Partridge was eerder frontman van King Of The Tramps van meer…

Het tweede album van Aaron Boyd is opnieuw een voltreffer. Net als Until The End dus vijf sterren voor Coming Undone (eigen beheer) van deze artiest uit Kentucky. Het gaat traag, trager en traagst. ‘The bottom of the bottom is all I know’, zingt hij op het titelnummer, maar dat is niet helemaal waar. Het is verleden tijd. Hij is omhoog geklauterd. Is zich bewust geworden dat hij zelf het verschil kan maken. De geboorte van zijn dochtertje hielp hem daarbij. Zij liet hem inzien hoe waardevol het leven kan zijn. Daarover gaat het op deze verzameling prachtliedjes.  meer…

De vraag is wat ik van This Far South (Thirty Tigers) zou hebben gevonden als ik niet had geweten dat Tommy Prine de zoon was van John Prine. Moeilijk te beantwoorden. Allereerst heeft hij het op heel veel nummers over zijn familie, waardoor het onmogelijk is los te komen van het idee dat je luistert naar de zoon van een van de meest gewaardeerde singer-songwriters in americana. Hij stelt zich in zijn liedjes kwetsbaar op, een gegeven dat je alleen maar kunt waarderen. Zelfs als hij stelling neemt, klinkt aan de basis vooral vertwijfeling. Toch roept die ambivalentie ook vragen op. Hoe meer…

Grappig, de Nederlandstalige Wikipedia-pagina over Ellis Paul telt twee zinnen, de Engelstalige versie ruim 60 (soms erg lange) alinea’s. Op deze site hebben we in ieder geval sinds 2009 niet meer over hem geschreven; 55 (Rosella Records) vormt de aanleiding om dat nu wel te doen. Hij is dus 55 en begon eind jaren 80 in Boston, waar ook collega’s als Shawn Colvin, Patty Griffin, Dar Williams en Vance Gilbert actief waren. Met zijn hese, maar hoge stem valt hij te situeren ergens tussen Steve Forbert en Loudon Wainwright III. Op het titelnummer zingt hij over alles wat zo goed als verdwenen is de meer…

De Amerikaan Steve Mednick levert steevast geïnspireerd werk af. 1952 (Cottage Sound Recordings) is zijn twintigste album. Bijzonder, want hij begon pas op zijn 50ste, toen hij een oude hobby waar hij geen tijd meer voor had gehad toch weer oppakte. Vorig jaar werd hij 70. Elk jaar dus een album! 1952 slaat op zijn geboortejaar. Hij kijkt op het album terug, maar ook vooruit. Het laatste nummer draagt de titel Living For Tomorrow. Zoals altijd staan er weer wat politiek geladen songs op deze plaat, maar ook liefdesliedjes. En verder sterke verhalen die al of niet waargebeurd zijn. Want meer…

Op bijna alle liedjes van het nog geen half uur lange Truth Is (Animada Records) gaat het over (de gevolgen van) het na twintig jaar stukgelopen huwelijk van Vanessa Lively. Er klinkt nauwelijks wanhoop in door. ‘I realize truth is in between the words and the dreams’, zingt ze op In Between. De singer-songwriter uit Austin, Texas, gaat moedig voorwaarts in haar folkliedjes. ‘I won’t hide deep in the sand / I’ll speak the truth and ride on the wind’, laat ze weten op Golden Treasure. Het album kwam tot stand in de Blue Rock Artist Ranch & Studio in Wimberley waar zang, cello, gitaar en meer…

Nogal bleekjes en dus goed passend bij de hoesfoto, dit Wild Outside (Ahh… Pockets! Records) van de Amerikaanse Anna Elizabeth Laube. De eerste drie liedjes bevatten allemaal een woohoohoo, maar ook met die kreet blijft het nogal kleurloos. In de op een A4-tje bijgeleverde blurb staat dat Laube naadloos genres als pop, folk en elektronische muziek weet te mengen. Instrumentalisten die met John Mayer, Lana Del Rey, Sheryl Crow en Amos Lee samenwerkten zullen best wat kunnen, maar of dat allemaal boeiend is? Crying van Roy Orbison is hier een instrumentaal intermezzo met meer…

Je zou de mannen van Paris Texas wel de Vlaamse tegenhanger van de Tennessee Studs (uit Amsterdam) kunnen noemen. Begaafde musici dus die met hun snaarinstrumenten doorleefde americana maken, maar dan met Antwerpen als thuishaven. Bird In Hand (Trad Records) is hun tweede album. Hierop staan 8 nummers in net iets meer dan 27 minuten. Gerrit Hüppertz (gitaar, zang), Dave Crokaerts (gitaar, zang), Maarten Michielsen (bas, zang), Dirk Peeraer (dobro, mondharmonica, zang) en Jan Michielsen (mandoline) leggen de basis. Mooi gezongen, met aandacht ook voor meer…

The Heavy Heavy is hartstikke retro, maar ook hartstikke leuk. Will Turner en Georgie Fuller komen uit het Britse Brighton en hebben met Life And Life Only (Ato Records) een album gemaakt dat je zestig jaar terugvoert. En dat was precies hun bedoeling, want ze wilden een plaat maken die net zo klonk als hun favoriete elpees uit de jaren 60. All My Dreams heeft lekkere samenzang. Die dromen gaan over een plek waar het altijd zonnig is. Van die paradijselijke plek kunnen ze zich een prima psychedelische voorstelling maken. En natuurlijk is de muziek vol verwijzingen naar dat verleden. De gitaar meer…

Rusteloos kun je Karen Jonas inderdaad wel noemen. Op The Restless (eigen beheer/ V2 Benelux) is ze nog niet van de ene liefdesaffaire bekomen, of ze raakt alweer teleurgesteld in de volgende. In Parijs zit ze in een oud hotel met kant en fluweel en sterren die boven de stad schijnen. Haar gedachten op Paris Breeze vliegen alle kanten op. De Amerikaanse heeft een heldere zangstem waarmee ze alle woorden als een bries door Parijs blaast. Op The Breakdown voegt ze daar soul aan toe. En ook meer country. En met die bluesy gitaarlicks is dat dan een van de betere nummers. Want Lay Me Down is meer…

Na het lezen van de memoires van Lucinda Williams (getiteld Don’t Tell Anybody the Secrets I Told You) had ik gewoon zin in een nieuw album van haar. En dat is er nu: Stories From A Rock n Roll Heart (Highway 20 Records/Thirty Tigers) Het had even wat voeten in aarde. Naast de gebruikelijke moeilijkheden die iedere artiest de afgelopen jaren meemaakte, werd Williams ook nog eens getroffen door een beroerte. Gelukkig had ze haar stem snel terug en kon toch een begin worden gemaakt met de opnames. Het rockende Let’s Get The Band Back Together is de toepasselijke opener van het album, gevolgd meer…

Verborgen onder de cd staat op de hoes een quote van Tony Rice die veel zegt over de muziek op A Taste Of The Wild (Strictly Country Records) van NinaLynn. ,,As soon as you become a diehard anything, be it jazz or bluegrass or whatever, you’re depriving yourself of a whole world of music’’, aldus de Amerikaanse gitarist die zelf actief is in bluegrass, folk, americana en jazz. De Nederlandse singer-songwriter beperkt zich op haar derde album inderdaad niet tot één stijl. Het is dus geenszins strictly country. Zelfs americana is eigenlijk een te beperkte formulering, want de structuur die de gitaar volgt meer…

De Canadees Steve Dawson hielp Heather Read en Jonny Miller als producer van Beautiful Thing (eigen beheer). De in een blokhut aan de Canadese westkust wonende Read en Miller zijn daarmee toe aan hun tweede album als Peach & Quiet. Ze kennen elkaar pas sinds 2019. Beiden komen uit een muzikaal nest. De vader van Read speelde tot op hoge leeftijd vier avonden per week Hammond-orgel tijdens optredens. Lang geleden opende hij voor een jonge Tom Jones. Heather zong al op haar vierde mee. Dat was nog in Wales, later verhuisde ze naar Canada. De moeder van Miller werkte voor meer…

Gordy Quist van The Band Of Heathens produceerde het derde album van The Tender Things. That Texas Touch (Spaceflight Records) verschijnt niet als cd, maar is (nog) wel verkrijgbaar als elpee. En natuurlijk te beluisteren als download of te streamen. Eerder waren we op deze site al zeer enthousiast over het titelloze debuut en How You Make A Fool. Ook deze nieuwe van de band van Jesse Ebaugh is een aanrader met vooral aanknopingspunten voor liefhebbers van countryrock uit de jaren 70. Met als bonus een portie funk die het swingend houdt. Opener I Can Love neigt wat naar The Rolling Stones en dat meer…

Tuck-shearer. Zo spreek je de naam van Luke Tuchscherer uit. Een behulpzame tip die Tuchscherer op zijn website deelt. Een naam die trouwens best wat bekender zou mogen zijn in americana-land. De in Bedford gevestigde Engelsman (met Duitse roots) maakt namelijk al zo’n 10 jaar mooie soloplaten (die we hier ook veelal besproken hebben). Widows & Orphans (Clubhouse Records) verscheen in april van dit jaar en laat Tuchscherer weer van een meer ingetogen kant horen. Hij speelt zelf akoestische gitaar en mondharmonica evenals Dave Banks. Oorspronkelijk werd dit album in meer…

De ene recensie laat zich makkelijker schrijven dan de andere. Soms is het goed om een album een tijdje weg te zetten, omdat het anders niet lukt om er een oordeel over te vellen. Dat was nodig bij Every Acre (Merge Records/Konkurrent) van H.C. McEntire. Eerst dacht ik dat er maar een moment was waarbij ik echt opveerde. Dat is bij de geweldige gitaarsolo op Turpentine. Daarbij moest ik denken aan de muziek van Jesse Sykes en ook aan Everybody Knows This Is Nowhere van Neil Young. Die cadans heeft het nummer, waarbij bijna een beetje geleund wordt op de noten. Tot die meer…

Alternatieve country versus gecountrificeerde rock, is er anno 2023 nog een werkelijk verschil? Dat vraag ik me af bij beluistering van Maria’s Hunt (Country Thyme/Drag City) van Glyders. De band uit Chicago laat op haar volwaardige debuut – eerder werden alleen EP’s en singles uitgebracht – een mengeling horen van seventiesrock en countryrock, met een scheut psychedelica. En nee, dat klinkt niet als de alternatieve country uit de jaren 90, maar het heeft zeker zijn charme en het zou me verbazen als de gemiddelde lezer van deze site het niet zou kunnen waarderen. Glyder bestaat meer…

Na vele omzwervingen door haar geboorteland Amerika vond Erika Olson in Engeland een plek waar ze helemaal opnieuw begon. Haar drukke baan in de advocatuur zegde ze op om tot rust te komen in een klein dorpje in East Sussex. Ze hoeft nu alleen nog maar te zingen over problematische zaken. Maar ook over het kleine geluk trouwens. This Is How I Pray (Ez Come Ez Go Records) is een moderne folkplaat. Als singer-songwriter verkent ze haar eigen omgeving en andere wereldse zaken. Benefit Of The Doubt handelt over racisme. De liedjes van Olson (zang, akoestische gitaar) deugen wel, maar de keuze voor meer…

Edie Carey is een singer-songwriter uit Colorado die als bijverdienste in opdracht liedjes schrijft voor verjaardagen, trouwerijen, jubilea, overlijdens en andere speciale gebeurtenissen. Een aantal van die liedjes verscheen op eerder werk van haar. Voor The Veil (eigen beheer) hoefde ze niet terug te vallen op dat werk. In 2020 had ze een ernstig auto-ongeluk waarbij ook haar zoon en dochter betrokken waren. Een week later schreef ze het titelnummer van dit album. Ze beschrijft hoe de auto door de lucht vloog en met een klap ondersteboven tot stilstand kwam. Van het ene op meer…

Op Circumstance (KnowHowe) van de Amerikaanse singer-songwriter Alice Howe komen de werelden van Laurel Canyon en Muscle Shoals op overtuigende wijze samen. Howe komt oorspronkelijk van de oostkust, maar ze trok op instigatie van Freebo naar de westkust. De veteraan die jarenlang bassist was in de band van Bonnie Raitt is sindsdien haar muzikale partner. Hij vervult de rol van producer, begeleider en helpt Howe als liedjesschrijver. De platencollectie van haar ouders vormde de belangrijkste inspiratie. Op dit album valt ze ergens te situeren tussen Linda Ronstadt en Bonnie meer…