Moving At The Speed Of Trees (Big Book Records) is het vierde album van Richie Lawrence. De musicus uit Los Angeles is ook actief in de band I See Hawks In L.A. en verder werkte hij als begeleider van Ray Bonneville. De veteraan speelt piano en accordeon en zingt op acht van de twaalf liedjes. Zijn vrouw Katie Thomas zingt ook op acht nummers, maar dat zijn niet allemaal dezelfde tracks. Net als op Rue Sanxay heeft dit album een beetje een Franse sfeer. Zodat we eigenlijk kunnen spreken over chansons in het Engels. Nou ja, deels tenminste. InFable is ronduit jazzy. Met naast meer…

‘Let the music do the talking’ is het motto van een befaamde platenzaak in het oosten van het land. Dat advies is ter harte genomen door het duo Tim Kerr en Jim Hagins. Als Up Around The Sun beperken ze zich op hun derde album Water Valley (Dialback Sound/Wel Kept Secret) vocaal gezien tot het hoorbaar aftellen aan het begin van een liedje. Voor de rest gaat het om de gitaar van Kerr, de banjo van Hagins en op sommige tracks Matt Patton (bekend als bassist van Drive-By Truckers) op gitaar en Beth Chrisman op fiddle. Jim Hagins is parttime leraar die na schooltijd niets leuker vindt dan meer…

Watchhouse, Gillian Welch en Dave Rawlins, Nefesh Mountain, Darin en Brooke Aldridge, Sarah Guthrie en Johnny Irion… zo kunnen we nog wel even doorgaan met de lijst van succesvolle muzikale echtparen. Neem bijvoorbeeld Sarah en Austin McCombie, die onder de naam Chatham Rabbits hun derde album Be Real With Me (eigen beheer) presenteren. Het jonge stel komt met een bijzonder aangename (maar beetje korte, net een half uur) collectie akoestische americana, met Sarah in de vocale hoofdrol en Austin als goede tweede. Maar het wordt nog mooier als ze samen zingen, zoals dat nu eenmaal meer…

Voor Ride Again (Excelsior Recordings) heeft  Tim Knol weer de hulp ingeroepen van The Blue Grass Boogiemen. Voor de derde keer want we tellen dat covers-album bij het boek van Erik Kriek: Welcome To Creek Country gewoon mee. Je kunt het ook omdraaien: dat het Utrechtse bluegrasskwartet de hulp heeft ingeroepen van Tim Knol, want het is een echt samenwerkingsverband geworden. Natuurlijk: vocaal heeft Knol het heft in handen, maar de nummers zijn geschreven door Knol in samenwerking met Arnold Lasseur. Ingeval van de Knolklassiekers Sam en meer…

Zo’n twintig jaar terug formeerden de broers Andrew en Alastair Taylor ergens aan de oostkust van Schotland het bandje Dropkick. Twee decennia en ruim twintig albums verder is van de oorspronkelijke line-up alleen Andrew Taylor nog over, maar aan de aanstekelijke, enthousiaste altcountry-sound (denk aan The Jayhawks, The Byrds, Tom Petty en Wilco) is niets veranderd. Primary Colours (Sound Asleep Records/Bobo Integral Records) is gewoon weer een half uur lekker doortrappen met tien sterke nummers in een strak tempo, en halverwege ter afwisseling een meer…

Een half jaar na Driven To Drive verschijnt alweer een nieuw album van Joe Ely. Wederom met opnamen uit het archief van de Texaan. Toch is Love + Freedom (Rack ‘Em Records/Thirty Tigers) zo actueel als het maar kan. De liedjes gaan over immigratie, armoede, oorlog, gerechtigheid, liefde, vrijheid en andere sociale kwesties. De 78-jarige Ely hoopt dat de liedjes een helende werking hebben in deze tijden van grote onrust. Samen met zijn vrouw Sharon wijst hij erop dat het belangrijker is dan ooit om je uit te spreken. Met een speelduur van bijna een uur biedt Love + Freedom negen composities van Ely en verder meer…

Cam Pierce komt uit het zuiden van de staat Oregon – verder weg van een succesvolle carrière in de countrymuziek kun je haast niet zijn. Vandaar ook dat hij acht jaar terug besloot zijn geliefde geboortegrond achter zich te laten en zich in Nashville te vestigen. Dat hielp. Hij is inmiddels niet alleen een veelgevraagd sessiemuzikant, maar ook toe aan zijn tweede eigen album. Bleef zijn debuut The Horseshow nog wat buiten de spotlights, met het fraaie A Thousand Lonely Horses (eigen beheer) kan zijn doorbraak niet lang meer uitblijven. Aan zijn landelijke roots lijkt hij een fascinatie voor de dieren des meer…

De weg naar The Phoenix (Black Opry Records) was allesbehalve eenvoudig voor Jett Holden. Zijn droom om countryzanger te worden had hij eigenlijk al opgegeven. Maar toen kwam muziekjournalist en oprichter van Black Opry Holly G op zijn pad. Zij stimuleerde hem om door te gaan met liedjes schrijven, nadat ze een aanzet tot Taxidermy had beluisterd. Dat is een moedig nummer waarin Holden als homoseksuele Afro-Amerikaan het opneemt tegen xenofobie. ‘I’ll believe that my life matters to you / When the bible’s not a tool you use to crucify / They say the best songs are three chords and the truth / Until meer…

Met Wayfarer (Valve Records) is Dan Raza toe aan zijn derde album. Zijn vorige, simpelweg Two getiteld, verscheen in 2017. Daarna vroeg de Britse folktroubadour zich af wat hij verder nog wilde. Hij had vijftien jaar aan zijn carrière gewerkt en was een beetje uitgeblust geraakt. Londen en omgeving kende hij nu wel, hij was toe aan iets nieuws. Hij werd een reiziger en vertrok naar Nashville en maakte een reis door Amerika en Mexico en deed daarna ook het vasteland van Europa aan. In die tijd schreef hij de nummers voor Wayfarer. In Tijuana zag hij emigranten om het uiteinde van het hek tussen meer…

Van alleskunner, die kwalificatie kwam bij me op door een zinnetje op het A4’tje ter promotie van A Pawnshop Love Affair (Continental Record Services/Coast To Coast) van BJ Baartmans & Wild Verband. In die tekst gaat het over zijn kwaliteiten op ‘van alles met snaren’. Een van alleskunner dus. Is er een verschil met een alleskunner? Niet echt, behalve dat de van alleskunner wat minder de behoefte heeft om die kwaliteiten constant in de spotlights te zetten. De van alleskunner wil zelf ook worden meegesleept door de muziek. Hij is wel in te huren door derden, maar wil wel binding houden met meer…

Rebecca en Megan Lovell timmeren onder de bandnaam Larkin Poe (hun overoverover-etc grootvader; nog een neef van Edgar Allan) al een jaar of vijftien flink aan de weg met stevige, in blues en soul gedrenkte rootsrock. Met hun nieuwe album Bloom (Trick Woo) lijkt hun samenwerking tot volle bloei gekomen te zijn – voor het eerst schreven ze alle nummers samen, in plaats van om en om. Ze wonen tegenwoordig in Nashville, maar hun zuidelijke herkomst (Atlanta, Georgia) klinkt nog duidelijk door in hun schroeiende gitaarwerk en vooral de slepende sound van de zelfontworpen meer…

The Oak Ridge Boys vinden Mama’s Boys (Lightning Rod Records) een perfect cadeau voor moederdag. Daar zit wat in, want het is een eerbetoon aan alle moeders. Producer Dave Cobb kwam met het idee en dat viel goed bij de mannen die zich nog altijd jongens noemen. De vierstemmige zang van Duane Allen, William Lee Golden, Richard Sterban en nieuwkomer Ben James gaat even langs een stukje Rock Of Ages op Mama’s Teaching Angels How To Sing. Piano en pedal steel maken er echte ouderwetse country van en die stemmen vormen een warm bad waar moeder lekker in kan zakken. Maar meer…

Stories I Only Tell My Friends (Blackbird Record Label) werd live in de studio opgenomen in Chicago. De zang van Nikki O’Neill is niet altijd loepzuiver, een beetje hard in het hoog soms, maar dat is helemaal niet bezwaarlijk. Want hé, deze singer-songwriter heeft soul! En haar nummers hebben dat ook. De arrangementen ontstonden nadat O’Neill de ruwe contouren van de liedjes had laten horen aan de bandleden (bas, drums, gitaar, toetsen). Af en toe breekt een gitaar uit de puntige akkoorden voor een felle solo. O’Neill vestigt even alle aandacht op haar spetterende spel op Square One. Ze  meer…

In meerdere opzichten is The Ridge Trilogy (Continental Song City) van Dean Owens iets heel bijzonders. Ga maar na, in deze tijden dat muziek steeds vaker helemaal niet meer op een geluidsdrager wordt gezet, komt het Nederlandse label CRS met een triple-album (het gaat om ep’s) van de Schot. Tweede bijzonderheid: in totaal staan er slechts dertien nummers op de drie cd’s. Die hadden dus ook gewoon op een enkele cd kunnen staan. Deze samengevoegde trilogie is eigenlijk een soort cadeautje dat als fysiek product in een beperkte oplage van slechts 300 stuks verkrijgbaar is. Een meer…

Snake Hollow (eigen beheer) is thuis voor Tristan Israel, die woont op het voor de kust van Massachusetts gelegen eiland Martha’s Vineyard. ‘Welcome to my world’, klinkt het. ‘We don’t need a fancy car or a big McMansion / Don’t need a pool in the yard / Just give me the woods with the oaks and the pines / Looking up at the Milky Way stars.’ Het titelnummer waarmee het album begint heeft op een prettige wijze iets amateuristisch. Het gaat een beetje als oude rock-’n-roll. Iets van Bo Diddley of zo. Maar Massachusetts begint daarna eerder als Dylan. Israel heeft een krakende stem en de viool van meer…

Met Long Shadows (Playroom Records) is Roger Street Friedman toe aan zijn vijfde studio-album in tien jaar. Op zijn website staat dat hij nog altijd gelooft dat muziek ‘can change hearts and minds’. Dat is goed: uit zijn songteksten blijkt dat Friedman veel dingen om zich heen ziet die dringend aan verandering toe zijn. Zo bezingt hij in I Think We Know de horror in de nasleep van de Hamas-aanslag van 7 oktober 2023. In het gemoedelijke folkliedje The Land Of The Leaf Blower And The Mighty SUV hekelt Friedman de zucht naar geborgenheid in de witte voorsteden, na de zwarte meer…

Misschien zet Don Merckle zijn luisteraars niet eens echt op het verkeerde been met albumopener Covered In Dirt. Dat begint namelijk als technofunk of iets in die richting. Heel veel drukte in ieder geval. Met blazers om het nog meer te laten schetteren. Maar het tweede nummer begint daarna met een cowboyritme. Die In The Country is een prachtig stuk muziek waarbij een eigen draai wordt gegeven aan spaghetti-western. Het eindigt met wat jazzakkoorden van de gitarist. Same Devil New Skin (Angry Unicorn Records) is een uiterst afwisselend werkstuk, dus van echt op het verkeerde been zetten was meer…

Dit jaar volgt er een derde album van Jim Keller dat werd geproduceerd door Mitchell Froom. Het vorig jaar verschenen Daylight (Continental Song City) is deel twee van een trilogie. De in New York neergestreken artiest, hij begon zijn loopbaan in de jaren 80 in San Francisco bij de band Tommy Tutone, nam het album wederom op in de Valentine Studio in Los Angeles, net als het eerste deel getiteld By No Means. Keller (zang en akoestische gitaar) had weer David Hidalgo (gitaren, achtergrondzang), Bob Glaub (bas) en Michael Urbano (drums, percussie) aan zijn zijde, terwijl Froom de toetsenpartijen voor zijn meer…

Ruim zes jaar na Skywriting komen The Yearlings met een nieuw album, hun vierde, After All The Party Years (Lonely Sounds/Sonic Rendezvous). 6 jaar wachten, maar dan heb je ook wat. 10 songs in 40 minuten. Het Utrechtse kwintet knalt er gelijk in met Medicine Ball, een song geschreven naar aanleiding van de de overwinning van Joe Biden in 2020: “What a night, what a night/ they will be gone/ Can’t believe the winner really won”. Maar ja, kan die opluchting lang duren? Nee dus, inmiddels is Trump terug en hebben we in Nederland ook een kabinet dat niks klaarspeelt. Lastig meer…

Tim Heidecker is een Amerikaanse komiek, schrijver, regisseur, acteur en muzikant. Dat is ook de beginzin van een artikel op Wikipedia over hem. Als komiek werkt hij met Eric Wareheim als het duo Tim & Eric. Ze hebben diverse tv-shows en films gemaakt. Maar we zijn hier toch vooral geïnteresseerd in zijn bezigheden als singer-songwriter. Ik had nog nooit van Heidecker gehoord, totdat ik Slipping Away (Bloodshot Records) op Bandcamp ontdekte en daarna streamde. Het gaat hier om een heel fijn album. En niet zijn eerste. Humor speelt niet echt een rol op deze verzameling van tien nummers. Het meer…

‘He’s not flashy’ post Daryl Mosley over zichzelf op Spotify. Dat mag het understatement van de maand genoemd worden. Je zou hem eerder inschatten als archivaris bij het waterschap dan als singer-songwriter. En dan is hij ook nog eens stevig in de Heer. Maar we beoordelen mensen niet op hun uiterlijk en in de Heer zijn er wel meer. Komen we uit bij de muziek zelf en dan blijkt Long Days & Short Stories (Pinecastle Records) een heel fijn album te zijn. Mosley heeft zo’n warme, comfortabele stem die doet denken aan Don Williams en George Strait. Zijn liedjes liggen prettig in het gehoor en laveren tussen meer…

We kunnen allemaal wel doen alsof het normaal is, maar ik vind het een buitengewoon trieste dag; dat een enorme hork, een veroordeelde crimineel, vandaag geïnaugureerd is als president van de VS. Het is daarom ook een dag dat we graag een plaat als Reclamation van Crys Matthews aan jullie voorstellen. Belangrijkste boodschap van de Amerikaanse Matthews is vrijheid. De vrijheid om te zijn wie je bent en te houden van degene die je lief is, ongeacht kleur, gender of seksuele voorkeur. Dat is heel wat anders dan de vrijheid die de huidige Amerikaanse president voorstaat: de vrijheid meer…

Een album als opstapje naar een podcast achter een betaalmuur, was er al zoiets? Geen idee en het boeit me ook niet. Podcasts beluisteren doe ik nooit, ik heb er niets mee, net zoals ik ook een gruwelijke hekel heb aan het medium radio. Dat gewauwel. Schrijf gewoon een interessant verhaal dat ik kan lezen tijdens het luisteren naar muziek die ik zelf uitzoek. Naar het album van The Coward Brothers was ik erg benieuwd. Ik hoorde dat het niets was, maar ben toch gaan luisteren. De eerste keer heb ik het einde niet gehaald. Dus wat doe ik het mezelf aan om toch een recensie te schrijven van The Coward Brothers (New meer…

Don’t Look Up is de science fictionfilm met sterrencast uit 2021, waarin mensen gemaand werden hun ogen te sluiten voor de ramp die op hen afkwam. Voor velen stond die ramp symbool voor de klimaatcrisis. Geen optimistische boodschap. Ringo Starr noemt zijn laatste album juist Look Up (Universal). Het titelnummer gaat over in het heden zijn en vertrouwen hebben: The future never comes and the past is past en Live to fight another day / Good thing are gonna come your way. Heel vrolijk worden we echter ook niet van deze plaat, die als Starrs countryplaat moet meer…