Light Again (Brickyard Records), dat is precies wat we nodig hebben in deze donkere dagen voor kerst. Het is de naam van een album van J Streitz & the Long Odds, een band uit Wisconsin. De band is al 10 jaar bij elkaar in een vaste samenstelling en dit Light Again is hun tweede plaat. De melodieuze altcountryliedjes worden geschreven door Jason Streitz (zang, gitaar), die naast muzikant ook pottenbakker is. Missy Heinler (toetsen, zang), Tim Heinlein (gitaar), Jimmy Rogers (bas) en Jonas Lader (drums) maken er samen nummers van die in het verlengde liggen van meer…

Over Sam Lewis hadden we het hier twee jaar geleden toen hij samenwerkte met Martin Harley, van wie we onlangs ook nog een nieuw album hebben besproken, en Daniel Kimbro als Harley Kimbro Lewis. En vier jaar geleden schreven we in een overzichtje met livealbums over zijn geslaagde plaat Solo. Dit Superposition (Loversity Records) kwam tot stand tijdens de coronacrisis. Lewis (zang, akoestische gitaar) werkte als timmerman in het bedrijf van Chase McGillis, die bas speelt op deze plaat. In zijn vrije tijd vertoefde hij veel in The Cabin Studio in zijn woonplaats Nashville, Tennessee. De meer…

Imperfecties horen er nu eenmaal bij in het leven. Tot dat besef kwam Johnny Delaware terwijl hij tussen Mexico en de Verenigde Staten pendelde om zijn bestaan als musicus in stand te houden. Op Para Llevar (Normaltown Records) combineert hij de folkrock van Laurel Canyon met invloeden uit Latijns-Amerika. In in weerwil van de songtitel Jungle Full Of Ghosts begint dat als Californië in het avondlicht. Een warme stem, akoestische gitaar, percussie en dan een wat uitgebreidere begeleiding waarbij drums het tempo opvoert. ‘I ain’t afraid to get lost’, zingt Delaware. In Running ligt hij in de Mexicaanse zon en meer…

Going out with a bang! Onder die noemer zou je To The Places We Lived (eigen beheer) van Kasey Anderson kunnen scharen. Inderdaad, de laatste plaat van de gradually retiring singer-songwriter (zo staat dat vermeld op zijn Bandcamp-pagina). Het is er echter één om U tegen te zeggen. Alsof Anderson nog één keer alles uit zichzelf heeft gehaald om met 9 prachtige songs afscheid te nemen. Deze nieuwe soloplaat sluit aan op Andersons laatste solo-album, Northern Nights uit 2010. Daarna maakte de man uit Portland nog twee albums met The Honkies en verdween hij in 2014, na meer…

Going out with a bang! Onder die noemer zou je Wiggle Your Fingers (Curation Records) van GospelbeacH kunnen scharen. De mannen rondom Brent Rademaker geven aan dat dit het laatste album van het Californische gezelschap zal zijn. Het is gelukkig een waardige afscheidsplaat geworden. Alles wat goed was aan Gospelbeach komt erop terug: het warme geluid van Californië van de jaren 70, heartlandrock a la Tom Petty, psychedelische countryrock, briljante koortjes. Ik draai het album dat in de lente uitkwam, al een half jaar, maar kon eigenlijk niet de juiste woorden vinden waarom meer…

Wat een lekker album is dit! Geen steelgitaar te bekennen, maar wel twee saxofoons. En meer natuurlijk, want bij Little Steve & The Big Beat draait het allereerst om het gitaarspel van Steven van der Nat. Country is het dus niet, ook geen alternatieve. Roots is het wel. De blues is op deze site toch altijd een beetje bijvangst, maar wat kan dat goed smaken! Circles (Timezone Records) is een must voor fans van The Paladins. Het puntige spel van Van der Nat zorgt hier namelijk voor net zoveel enthousiasme als de afgemeten solo’s van Dave Gonzalez van die Amerikaanse band. Van der Nat schreef op een na alle nummers, het meer…

Na een leven als bassist in diverse bands deed Dean Mueller vorig jaar een stap voorwaarts om de spotlichten te vangen met zijn debuutalbum Life Ain’t All Roses. Met Wishes Never Gone (eigen beheer) ligt er al snel een opvolger. De in Portland, Oregon, actieve artiest volgt als singer-songwriter zijn voorbeeld John Prine. Hij heeft met Kenneth Blevins (drums), Dave Jacques (bas) en Jason Wilber (gitaren) zelfs de begeleiders van Prine weten te strikken voor dit door Kevin McKendree (Delbert McClinton en vele anderen) geproduceerde album. Direct met I Don’t Live There Anymore maakt meer…

Het moet heerlijk zijn om als musicus te leren van alle klussen die je doet. Bij steeds weer andere artiesten doe je andere dingen op. Dat houdt niet alleen je eigen blik (gehoor is in deze uitdrukking eigenlijk meer op zijn plaats) open, het zorgt ook voor creativiteit en brandstof als je je eigen ding wilt doen. Zoals toetsenist Roel Spanjers bewijst als Birdcatcher. Behalve als studiomuzikant staat hij op de podia met uiteenlopende artiesten als Luther Allison, Terry Evans, Normaal, Frédérique Spigt, JW Roy, Dayna Kurtz en vele anderen. Op Birdcatcher II (Suburban Records) zet hij dat om in raffinement. En, heel meer…

De overgang van barroomrock (zie diverse recensies op deze site) naar britpop (zie recensie October van vorig jaar) beviel hier niet zo. Dus wat zou Bobbo Byrnes te bieden hebben op Bobbo Byrnes (Highway Five Records)? Zou hij met dit titelloze album het dichtst bij zichzelf blijven? Dat belooft hij wel, want hij rept over zaken als depressie, writer’s block en onzekerheid. Nergens voor nodig, want de Amerikaan is terug op een goed spoor. De rock op opener Around Here overtuigt direct. Daarna zou je I Cannot Say kunnen plaatsen tussen Nirvana en R.E.M., zonder dat Byrnes ook maar een moment zijn eigenheid meer…

Helemaal terecht dat Swamp Dogg met Blackgrass: From West Virginia To 125th St (Oh Boy Records) de aandacht vestigt op de historie van bluegrass die begon met slaven uit Afrika die de banjo introduceerden in Amerika. Verwacht geen pure bluegrass, want de man die zichzelf ooit de meest succesvolle mislukking van Amerika noemde, doet alles op zijn eigen manier. Zo ook hier. De 82-jarige artiest is zijn streken nog niet verloren, dus begint hij direct maar met een liedje als Mess Under That Dress. Met zijn hoge stem die wel iets dunner is geworden volgt hij de huppelende banjo en zwierende viool. Op Ugly Man’s Wife krijgt meer…

Als het origineel het laat liggen, kunnen we óók uitwijken naar Stash, de Belgische band die, net als Gold Star (zie hieronder), sterk doet denken aan de vroegere, superieure Ryan Adams. Ook op hun nieuwe album Songs Through Iron (eigen beheer) horen we de soepele melodische lijnen en de toegankelijke rootsrock van de Ryan van toen en niet het vaak zo hysterische en overgeproduceerde gedoe van de Adams van nu. Misschien klinkt Stash hier en daar zelfs een beetje té gepolijst. Er is niets waar iemand aanstoot aan zou kunnen nemen, behalve dan juist dát. Stash is het project van frontman Gunther Verspecht, meer…

Als het origineel het laat liggen, moeten we misschien uitwijken naar de volgeling. Zo, dat is heel oneerbiedig tegenover Marlon Rabenreither, die als Gold Star in het muzikale leven staat. Maar How To Shoot The Moon zal menig liefhebber van het oudere werk van Ryan Adams zeker aanspreken. Gold Star imponeerde met Big Blue (uit 2017, recensie), maar de daarna uitgebrachte albums waarop de in LA neergestreken Oostenrijker Rabenreither meer experimenteerde, waren wat minder. Met How To Shoot The Moon keert hij echter weer terug naar de sound van het eerdergenoemde meer…

Nou nou, poeh poeh, Ryan Adams heeft dit jaar een zesde album uitgebracht. Na de 5 albums op nieuwjaarsdag is het nu de beurt aan Blackhole (Paxam). Dat is een album dat naar verluid al jaren op de plank lag. De eerste opnames zouden al dateren van 2006 en het schijnt dat Adams er daarna nog vier jaar aan gewerkt heeft. De echte volgers van Adams zullen wel al een paar nummers herkennen die Adams ofwel live al gespeeld heeft (Catherine) ofwel via YouTube al gedeeld heeft (bv. Likening Love To War).  Is het het wachten waard geweest? Misschien een beetje. Eigenlijk: nee. Het is een plaat meer…

Willie Watson beschouwt Willie Watson (Little Operation Records/Thirty Tigers) als zijn debuutalbum. Dat klopt niet helemaal, want na zijn tijd met Old Crow Medicine Show maakte hij al twee platen. Maar die waren gevuld met covers, deze keer ligt de nadruk op eigen liedjes. Het zijn persoonlijke nummers waarin hij afrekent met zaken uit zijn verleden. Hij wilde ze niet solo opnemen; maar de band moest ook niet teveel afleiden van zijn worsteling. Een lastige opgave, ook voor producers Kenneth Pattengale (Milk Carton Kids) en Gabe Witcher (Punch Brothers). Watson heeft het over pijnlijke meer…

“There’s blue skies, breaking through the cloud. There’s blue skies, we’re singing it out loud”. Nee,dit is geen oproep om ons op BlueSky te volgen (dat kan, hier). Het zijn regels uit een nummer, Blue Skies, van Leeroy Stagger, dat te vinden is op zijn nieuwe album 3AM Revelations (Tonic Records). Het is een oproep om positief te blijven. We hebben elkaar nodig, mensen. Eigenlijk wel grappig dat het op een album met deze titel staat, want de openbaringen die ik zelf op 3 uur ’s nachts krijg zijn meestal veel pessimistischer. Misschien is het nummer wel geschreven aan het einde van de meer…

De Britse gitarist Martin Harley voorziet de blues van heldere zonnestralen op Morning Sun (Del Mundo Records). Goedemorgen, dit is geen muziek om bij de pakken neer te zitten. Harley (zang, Weissenborn, akoestische en elektrische gitaren, lap steel, dobro en bas) heeft zijn zaakjes aardig op orde. Hij zweerde de drank af, een gegeven dat langskomt in het titelnummer en Lemonade. Alcohol was jarenlang een manier om zijn emoties te onderdrukken. Nu hij zijn onzekerheden niet langer kon onderdompelen had hij het af en toe echt wel moeilijk. Maar hij kwam er doorheen in het besef dat meer…

Wie ook alweer zes jaar dood is: Tony Joe White. Oktober 2018 overleed hij (75) plotseling aan een hartaanval. Hij was de uitvinder van de swamprock en de schepper van wereldwijde hits (meestal van anderen) als Polk Salad Annie, Rainy Night in Georgia, Willie and Laura Mae Jones, Steamy Windows, Groupy Girl en Undercover Agent For The Blues. Met zijn songs scoorden Elvis Presley, Dusty Springfield, Rory Gallagher, Tom Jones, Eric Clapton, Joe Cocker en Tina Turner, maar Tony Joe White’s (vele) eigen platen werden niet best verkocht. Misschien ook wel omdat hij altijd stug trouw bleef meer…

Net als Steven Denmark zoekt Chasen Wayne naar originele invalshoeken voor honky tonk anno 2024. Hij neemt je mee naar Strange Places (2718166 Records DK) en weet je tijdens die trip te overtuigen met afwijkende structuren die niettemin nog steeds stevig verankerd zijn in oude tradities. Op Ancient Outlaw Dance verkent hij de dansvloer op een surfplank; oftewel het klinkt als surf met wilde vioolstreken en ook een beetje als Gun Club of de Noorse band Helldorado. Op Hondo brengt hij indiaanse sferen. Of moeten we denken aan Hawaii? Hoe dan ook, hij gaat ver weg van het veilige midden. Casually doet meer…

‘I’m a man on a mission and I’m halfway there’, zingt Steven Denmark op Honky Tonk Someday. Maar halverwege het nummer moet de honky tonk plaats maken voor moeilijk te definiëren drukte, waarmee hij de vraag oproept wat zijn missie is. Waar wil hij naartoe? Tequila Tears (El Dorado Records) is in ieder geval geen doorsnee, zoveel is zeker. Denmark is een veehouder uit Californië die het als artiest wil maken en ook al is niet alles wat hij doet even geslaagd, zijn route zou best eens interessant kunnen worden. Hij heeft in ieder geval een goeie stem. Zijn zang is zuiver en duidelijk meer…

Met Molly Brandt is er weer een talent boven water komen drijven. Brandt begon als jazz–zangeres. Toen ze tijdens de pandemie thuis kwam te zitten leerde ze zichzelf aan om ook eigen liedjes te schrijven. Dat had ze voordien nog nooit gedaan. Bovendien bekwaamde ze zich in een ander genre: americana. Levenspartner Eric Julio Carranza schreef mee, nam ook in belangrijke mate de instrumentale omlijsting op zich en produceerde dit tweede album van Brandt: American Saga. En het is echt heel fijn; de uit Minnesota komende Brandt zingt echt als een americana-zangeres, maar laat in haar songs ook meer…

Met een uitvoering van het door Tyler Childers geschreven Lady May verwierf Maggie Antone online enige naam als aanstormend talent. In 2022 verscheen van haar een ep met zeven nummers met naast dat nummer ook nog Feathered Indians van Childers en verder covers van onder anderen John Prine, Dolly Parton en Beyoncé. De tien liedjes van Rhinestoned (Love Big/Thirty Tigers) schreef ze zelf, waarvan zeven stuks samen met anderen. De jonge zangeres uit Richmond, Virginia, kan lekker brutaal uit de hoek komen, maar direct op de opener verliest ze al haar hart aan Johnny Moonshine. Terwijl ze weet meer…

Anderhalf jaar terug traden de Canadees Zachary Lucky en zijn vaste dobrospeler Miles Zurawell op in Taverne de Waag in Haarlem. Een mooi, klein optreden, zonder entree maar met een rondgaande hoed. ‘Rustig, maar heerlijk onderhoudend’ schreef collega Peter Hageman over het concert. Hetzelfde kan gezegd worden over The Wind (Wroxton Recordings), het nieuwe album van Lucky (kleinzoon van de Canadese countrylegende Smilin Johnny Lucky – niks neps dus aan Zachary’s achternaam). Er is nóg een overeenkomst: de Fred Eaglesmith-cover Water in the fuel, waarmee het optreden in Haarlem werd afgesloten en die ook te vinden is meer…

Waarschuwing: de notities voor deze cd-bespreking beslaan voordat ik deze eerste echte zin formuleer al drie pagina’s in Pages, dus een kort en bondig stukje zal dit wel niet worden. De veertien nummers die Chris Gantry schreef voor The Outlaw Bible (Steadyboy Records) bieden namelijk zoveel inzicht in de muziekindustrie van Nashville in het algemeen en het pad van de outlaws in het bijzonder dat ze stuk voor stuk de volle aandacht verdienen van eenieder die ook maar een beetje geïnteresseerd is in het genre. Voordat het over die liedjes gaat eerst iets over de legendarische Gantry zelf. Dat is meer…