Haar wieg stond in Nacogdoches, Texas, maar ze groeide op in Waco, Tx: Jaimee Harris. Deze inmiddels mid-dertiger werd al vrij vroeg, ze was een jaar of tien, geïnfecteerd door muziek. Ook haar vader Chris, die zelf indertijd in het meer…
Haar wieg stond in Nacogdoches, Texas, maar ze groeide op in Waco, Tx: Jaimee Harris. Deze inmiddels mid-dertiger werd al vrij vroeg, ze was een jaar of tien, geïnfecteerd door muziek. Ook haar vader Chris, die zelf indertijd in het meer…
Tussen de tournees door is Sunny War thuis hard aan het werk. Dat moet ze van zichzelf, anders zet ze het op een drinken. Dus jaagt de singer-songwriter als een bezetene op de ideeën die ze heeft om die om te zetten in liedjes. Op de demo’s die ze dan maakt, speelt ze alle instrumenten zelf en daarna schrijft ze de teksten. Pas later betrok ze Andrija Tokic bij Armageddon In A Summer Dress (New West Records), die ook de producer was van Anarchist Gospel. Zware kost die lichtjes wordt verpakt van een vat vol tegenstrijdigheden, dat is de korte samenvatting van de recensie van dat vorige album. Met One Way Train begint meer…
Buiten schijnt nog een lekker middagzonnetje als de eerste bezoekers Podium Victorie binnenkomen waar ze door de aanwezige medewerkers enthousiast welkom worden meer…
Wie na het vorige meesterwerk van Turnpike Troubadours nog twijfelde aan de bestendigheid van de heropleving van de band, kan opgelucht ademhalen. The Price Of Admission (Bossier City Records) is misschien nog wel beter dan A Cat In The Rain. Wat een dynamiek, wat een drive, wat een fantastische muziek! Evan Felker is (nog) beter bij stem dan ooit – maakt niet uit of hij country (Forgiving You), bluegrass (Ruby Ann), Ierse folk (Be Here), pop (Heaven Passing Trough), rock (Leaving Town) of countryrock (Searching For A Light) ten beste geeft. Meer nog dan vroeger kiezen de mannen uit meer…
Naast het logo van deze website staat een quote uit een liedje van Green On Red. ‘Time ain’t nothing / When you’re young at heart / And your soul still burns’, zegt iets over de levenslust die we uit muziek halen. Iets dat we niet kwijt willen raken. We geloven in de energie van rock-’n-roll. De veel jongere Garrett T. Capps is ook een fan van het liedje. Hij trakteert ons op een geweldige versie op zijn nieuwe album Life Is Strange (eigen beheer). Het verscheen onaangekondigd en zonder enige vorm van promotie. Wat een verrassing! Capps nam het enkele jaren geleden op met David Beck (bas, accordeon, zang) als meer…
Ely, Nevada (2008)
Eigenlijk was ik een ongewenste gast in de motels die ik aandeed tijdens mijn fietstocht van Californië naar Texas. Dat gevoel had ik al eerder gehad. Daarover ging het in de vorige aflevering van deze rubriek. In Claremore, Oklahoma, liet het meer…
Zo’n duizend jaar geleden, in het eerste decennium van deze eeuw, was de Zweedse singer-songwriter Andi Almqvist een bekende naam binnen de Laaglandse americana-gemeenschap. Hij kwam destijds regelmatig naar deze regio, maar om onbekende redenen verdween hij plotseling van de radar. Tot nu, of eigenlijk tot een half jaar geleden, toen zijn nieuwe album Not Too Far From Happy (Ella Ruth Institutet) uitkwam.
Het centrale thema van dit album is persoonlijke transformatie en veerkracht. Almqvist verkent in zijn teksten een reis van pijn en verlies naar herstel en hoop. Hij reflecteert op zware meer…
Op Sweetheart Of The BQE (Short Stack Records) zingt Olivia Lurrie op meerdere nummers over haar bestaan in New York. ‘Yes I was born in the city, but I’m ready for the country’, klinkt het op City Girl, Country Dog. BQE staat voor Brooklyn Queens Expressway, de snelweg die de stadsdelen Brooklyn en Queens verbindt. Lurrie liep er vaak onderdoor op weg naar de studio. Ze groeide op in beide stadsdelen, maar met man en kind verhuisde ze recent naar Burlington in de noordelijker gelegen staat Vermont. Ze was er klaar voor, ook al zal ze ‘take out after midnight’ moeten missen. Maar ze zal vast en meer…
Het zal geen toeval zijn dat de hoesfoto van Craig Finns Always Been (Thirty Tigers) een kopie lijkt van die van Randy Newmans Little Criminals. Een directe verwijzing is weliswaar niet een-twee-drie te vinden, maar het zal bedoeld zijn als eerbetoon aan de meester van de superieure, knipogende observaties, druipend van nu eens milde ironie, dan weer bijtend sarcasme. We horen het terug in de trefzekere zeggingskracht van Craig Finn. Jarenlang was hij frontman van The Hold Steady, een band die zich erop toelegde muziek in te zetten als weermiddel tegen de maatschappelijke ellende van meer…
Komende zaterdag is het Record Store Day, de jaarlijkse internationale feestdag voor platenzaken. Maar is er werkelijk reden voor een feestje? Heeft de platenzaak nog toekomst? Vervult die nog een wezenlijke functie? Voor de muziek hoef je daar niet meer naartoe te gaan immers. Wat schieten we op met de 400 exclusieve releases die die dag zullen verschijnen? Elke vrijdag komen er meer nieuwe albums uit dan op die speciale meer…
“I was half snake, half television.” Wat?! Waar gaat dit over? Dit is de eerste zin van Floodway Fall, het openingsnummer van Will Johnsons nieuwe album Diamond City (Keeled Scales). Veel duidelijker wordt het echter niet in de rest van het nummer. Deze tiende soloplaat van Johnson (voorheen bekend van Centro-Matic en South San Gabriel, en momenteel gitarist in Jason Isbells liveband) sluit naadloos aan bij zijn eerdere solowerk. Johnson nam de negen nummers op met een viersporen-cassettedeck en gebruikte daarbij een breed scala aan instrumenten. Vervolgens stuurde hij de opnames meer…
Kevin Dehan maakte honky tonk voor hippies, maar de Texaan met de artiestennaam Cactus Lee heeft die soms losjes aan Doug Sahm refererende stijl op zijn laatste albums ingeruild voor lofi indie folk. Cactus Lee (Western Vinyl) van de artiest zonder website moet het zonder titel doen, maar heeft wel een fraaie tekening van Robert Crumb als hoes. Verkrijgbaar op gekleurd vinyl en als cd. Vanzelfsprekend ook als download of via streamen te beluisteren. Er is toch wat country door de accordeon van Bukka Allen op Rabbit en Runaway. En op Got A Heart Like Rainwater Blues komt er een steelgitaar meer…
“Mooi, mooi, mooi.” Dat waren de woorden die spontaan bij me opkwamen na het optreden van The Delines gisteravond in TivoliVredenburg. Het vijfkoppige gezelschap bracht een betoverend concert, ondanks een meer…
Veertien jaar duurde het voor Alison Krauss & Union Station weer eens met een nieuw album voor de dag kwamen. En het resultaat mag er zijn: op Arcadia (Down The Road Records) is technisch gezien werkelijk niets aan te merken – het vakmanschap druipt er vanaf. De opstelling is op één plaats gewijzigd: Dan Tyminski is als co-zanger vervangen door Russell Moore (tevens gitaar en mandoline). Verder horen we de vaste troeven Jerry Douglas (dobro, lapsteel, zang), Ron Block (banjo, gitaar), Barry Bales (bas, zang) en natuurlijk frontvrouw Krauss zelf op fiddle. De titel meer…
Lola Kirke is best tevreden met wat ze tot nu toe heeft bereikt. Ze maakt naam als actrice, auteur en singer-songwriter. Dan mag je je gerust een Trailblazer (One Riot Records) noemen. Maar ook een pionier moet zich verhouden tot de omgeving. Daarover zingt ze op meerdere nummers. Hoe ze zich als artiest moet gedragen; hoe aanwezig ze moet zijn; hoe ze om moet gaan met het spanningsveld tussen vrijheid en beroemd worden. Opgroeien met een beroemde vader in de rockmuziek zal daar mee te maken hebben. Haar vader is Simon Kirke, drummer en medeoprichter van de bands Free en Bad meer…
Michael Hurley, een van de meest eigenzinnige en invloedrijke stemmen in de Amerikaanse folkwereld, is op 1 april jl. op 83-jarige leeftijd overleden. Geboren op 20 december 1941 in Bucks County, Pennsylvania, groeide Hurley uit tot een pionier van de zogenaamde “freak-folk” beweging. Zijn muziek, gekenmerkt door een unieke mix van bluegrass, blues en folk, wist generaties artiesten te inspireren.
Hurley begon zijn muzikale reis in de Greenwich Village folk scene in de jaren ’60, een broedplaats voor creatieve geesten. Zijn debuutalbum First Songs werd in 1964 uitgebracht door meer…
Tussen de tweede keer dat Moby Grape uiteenvalt – na de totale mislukking van het terugkeeralbum 20 Granite Creek in 1971 – en de soort van live-reünie in 1978, vastgelegd op Live Grape, verschijnt, van de druiven naar de wijn, in 1976 het gelijknamige album van Fine Wine. Fine Wine bestaat voor de helft uit Moby Grape-leden: Jerry Miller en Bob Mosley. Bij hen gevoegd heeft zich Michael Been, die eerder zijn sporen verdiende met Aorta en H.P. Lovecraft (en later successen zal kennen met The Call) . Drummer van dienst is John Craviotto, die eerder drumde bij Ry Cooder (en later in The Ducks van Neil Young). Dit meer…
Vorig jaar april waren we enthousiast over de chicano soul op Sinseerly Yours van Thee Sinseers. In het najaar speelde de band uit Los Angeles in Nederland en daarbij verzorgden stadgenoten The Altons het voorprogramma. Niet zo raar, want een deel van die band dubbelt in Thee Sinseers. Ook The Altons brengen chicano soul, al is de Latijns-Amerikaanse invloed iets minder duidelijk aanwezig. Heartache In Room 14 (Daptone Records) neigt meer naar symfonische soul, zonder dat er daarbij sprake is van grootse orkestraties. Wel komt er even een vibrafoon om de hoek kijken op opener Waiting. Het draait bij meer…
Een christelijke opvoeding kan een mens behoorlijk in de weg zitten. In het zuiden van Amerika kunnen ze daar over meepraten. Zo ook Jefferson Ross. Op Backstage Balladeer (eigen beheer) is religie het overkoepelende thema. Maar een gospelplaat kun je het niet noemen, daarvoor roept Ross teveel vragen op. Lion In Zion klinkt wel een beetje als gospel, maar dan op de manier zoals Phil Alvin het ook wel heeft laten horen. Het is dus ook een beetje blues en een beetje rockabilly. De singer-songwriter uit Georgia komt niet over als iemand die gebukt gaat onder de eeuwige innerlijke strijd tussen goed en kwaad. Op meer…
Wat maakt een album essentieel? Een verzameling met de grootste hits? Een representatieve dwarsdoorsnede van het oeuvre van een artiest? Zou heel goed kunnen. Dat is dan ook wat de alom bekende serie The Essential … van Sony Legacy Recordings biedt. De compilatiealbums van meer…
Als je de grens van 80 levensjaren bent gepasseerd, tja, dan ga je al even mee. Die vaststelling gaat ook op voor de sympathieke songsmid Chris Smither. De uit Miami, Florida afkomstige, in New Orleans opgegroeide én tegenwoordig in Amherst, Massachusetts residerende Smither, debuteerde meer…
Americana komt overal vandaan. Wat te denken van Tess Liautaud? Ze groeide op in Parijs, heeft naast haar Franse afkomst ook Amerikaanse roots, maar emigreerde naar Nieuw-Zeeland. Daar nam ze het prachtige Blue Mind (eigen beheer) op. De hoesfoto brengt de sfeer van singer-songwriters uit de jaren 70 en dat is precies waar ze haar inspiratie haalt. Het mooie is dat ze daar voldoende van haarzelf aan toevoegt. Dit is dus geen trip down memory lane, maar gewoon een eigentijds album. Muziek van de jaren 70 is immers nog altijd actueel. Door haar stem valt soms te denken aan Fleetwood meer…
We hebben het hier nog niet eerder gehad over het Holland International Blues festival, want… ja blues. Maar voor de editie van dit jaar zijn behoorlijk wat americana-artiesten geboekt. Op de eerste dag van dit festival in Grolloo, op vrijdag 20 juni, zijn er optredens van Bonnie Raitt, Margo Price, Early James, Pokey Lafarge, Jenny Don’t & the Spurs, Robert Finley, Dawn Brothers, JD Clayton, the Robert Cray Band en Hans La Faille (voormalig drummer van Cuby & the Blizzards). Op zaterdag 21 juni is het de beurt aan Jesper Lindell, Tami Neilson, Seasick Steve, Kaleo, Melissa Etheridge, Leif de Leeuw Band, The Heavy Heavy, D.K. Harell, Connor Selby en Jerron Paxton. Er zijn meer…
Wat er te vertellen valt over Spirit Ridge (Continental Song City) van Dean Owens staat eigenlijk allemaal al in de bespreking van het voorafje The Ridge Trilogy. De verrassing is er dus wel vanaf. Dat mag zo zijn, de samenwerking tussen de Schot en de Italiaan Don Antonio blijft nochtans intrigerend genoeg voor wederom een inspirerende luisterervaring. Antonio is aanvoerder van de voor de gelegenheid tot The Stone Buffalo Band gedoopte uit eveneens Italianen bestaande groep begeleiders. Maar daarnaast zijn er nog veel meer gasten, waaronder andermaal John Convertino van Calexico. Burn It All brengt meer…
Dit is er weer eentje die er echt uitspringt: Big Ugly (Dear Life Records), het derde album van Fust. Ja, Fust, die kende ik voor deze plaat ook nog niet. Het is een gezelschap uit Durham, North Carolina, rondom Aaron Dowdy. 11 nummers die vooral de liefhebbers van MJ Lenderman zullen aanspreken. We noemen het maar hobbelige southern countryrock, gezongen met een stem die ergens doet denken aan die van Richard Buckner. Gruizige gitaren, piano, pedal steel (o.m. door John James Tourville van The Deslondes) en fiddle bepalen het geluid. De gelijkenis met MJ Lenderman is niet meer…
Over Eric Hisaw hebben we het heel lang niet gehad op deze site. In het eerste decennium van dit millennium recenseerden we meerdere albums van deze artiest uit New Mexico, die Austin, Texas als uitvalsbasis heeft. Otra Vez (Flak Records) is een prettige hernieuwde kennismaking. De Eric Hisaw Band brengt tamelijk rauwe rock-’n-roll. Zo kennen we hem nog. Een groots zanger is de hese Hisaw nog altijd niet. Dat hoeft ook helemaal niet als een stem zo lekker in de muziek zakt. Op Peace Of Mind valt te denken aan Chuck Prophet en, als het ook iets minder bekend mag zijn, Charlie Pickett en Eddie Ray Porter. Rootsrock meer…
Vorig jaar speelde Engelse singer-songwriter Jack Browning zowel op Ramblin’ Roots als op TakeRoot. Dat waren solo-optredens. Binnenkort, in mei, komt hij weer naar Nederland, maar nu met band. Dat belooft wat! Op 11 mei in Haarlem, 12 mei in Eindhoven, 13 mei in Leiden, 14 mei in Hengelo, 15 mei in Utrecht en op 16 mei in Groningen. Voor een van deze optredens (naar keuze) mogen we van Jack twee vrijkaarten weggeven. Wat je daarvoor moet doen? Het juiste antwoord geven op de volgende vraag: Jack Browning woonde een tijd in Nederland. In welke plaats was dat? Stuur je antwoord voor 15 april a.s. naar ons mailadres (en vergeet ook niet te vermelden waar je het optreden van Jack wil bijwonen!)
Donderwolken dreven over Woodstock tijdens de totstandkoming van Spirits (New West Records), het achtste studioalbum van The Devil Makes Three. Heel passend bij zo’n collectie liedjes over de dood. Toch begint het met Lights On Me hoopvol, want dat gaat over leven na de dood. ‘Are we nothing but flesh and bone? / Doomed to wander and cursed to roam / No matter where I’m headed I’m going home.’ Waarna driemaal een ‘I’ll be free’ volgt. Op het titelnummer brengen vier witte paarden je op de begraafplaats nadat een elektrische gitaar de reis begonnen is. Slaggitaar voegt wat meer…
Het is weer een nieuw jaargetijde, weer een nieuw album van Charley Crockett dus. Zo voelt het in elk geval wel, want de Texaan brengt in recordtempo nieuw werk op de markt. Ditmaal voor het eerst via een grote platenmaatschappij: Lonesome Drifter verschijn bij Island records. Ze stonden voor Crockett in de rij maar hij koos voor deze platenmij omdat ze hem vrij zouden laten in de wijze hoe hij zijn muziek zou opnemen. En inderdaad, ook op deze nieuwe plaat klinkt Crockett zoals hij al een tijdje klinkt. Er is niks veranderd. En misschien is dat wel een beetje jammer, want meer…
Hallo, Koos Koets hier. Ik heb nu een geweldige plaat gevonden, jemig de pemig, de 70’s vibes spatten af van dit Horses (Scissor Tail Records), het nieuwe album van Tobacco City. Goeie bandnaam trouwens. Opener Autumn begint met “We were smokin‘ schwag behind the grocery store”. Kijk, die jongens begrijpen het. En wat kunnen die Chris Coleslaw en Lexi Goddard lekker zingen samen. De vibraties lopen over mijn rug, net Parsons en Harris, zo hé. En die die lekkere pedal steel van Andy “Red” PK doet je helemaal vergeten dat deze band uit Chicago komt, niks blues of zo, deze countryrock klinkt zowel meer…
Vluchtstrook amerika
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
© Alt Country NL
