“Cumbia is complexe, ritmische muziek die ontstond aan de Colombiaanse Atlantische kust. Oorspronkelijk bestond cumbia alleen uit percussie en zang. Moderne groepen gebruiken tegenwoordig echter ook blaasinstrumenten (saxofoons, trompetten, trombones) en keyboard”, aldus Wikipedia. Het ligt misschien niet voor de hand dat Chuck Prophet een album, Wake The Dead (YepRoc) opneemt met de cumbiaband ¿Qiensave?, maar aan de andere kan misschien ook weer wel. Bij Prophet werd twee jaar geleden lymfeklierkanker vastgesteld. Na een langdurige meer…

Misschien is slechts één ster voor My Covers Volume One – The Favorite Songs Of Michael Johnathon (Poet Man Records) meer een statement dan een zuivere beoordeling van het niveau van dit album. Want eigenlijk zijn de uitvoeringen van deze bekende liedjes helemaal niet zo beroerd. De Amerikaan geeft vrijwel zonder uitzondering een eigen slinger aan overbekende nummers als Blue Moon, Rolling Stone, Satisfaction, Cats In The Cradle, If You Could Read My Mind, Seeger Mashup, Love Hurts, Make You Feel My Love en Vincent (Starry, Starry Night). Johnathon heeft zelf meer dan 300 songs geschreven en meer…

Flash-A-Magic (Bloodshot Records) van Luke Winslow-King is zo ongeveer het prototype van wat we hier een lekker plaatje noemen. De 9 nummers zijn zo rond het snijvlak van bluesrock en soul te situeren. Rollende orgels en snijdende gitaren in de wildere nummers en ingehouden noten en leuke koortjes in de rustigere nummers. De Amerikaan toog naar het Italiaanse Livorno om daar met zijn band deze nummers op te nemen. Leden van zijn band zijn de gebroeders Luti (Roberto – gitaar en percussie en Simone –bas), Pierro Perelli (drums) en Nicola Venturini (orgel en piano). De meer…

Kun je aan een stem horen wat voor sokken iemand draagt? Nee, natuurlijk niet. Maar toch, alles op Love, Dan (Berkalin Records) van C. Daniel Boling neigt naar het soort muziek dat je (vroeger?) associeerde met geitenwollen sokken. Folk met de beste bedoelingen. Folk voor een betere wereld. Het woord geitenwollensokkenmuziek blijkt tot mijn verbazing opgenomen in de woordenlijst van de Nederlandse Taalunie. De waarschuwende rode stippellijn onder het woord van het tekstprogramma waarop ik dit stukje tik kan ik dus negeren. Het fluitje van een cent dat af meer…

De eerste zin van de recensie van het vorige album Alvarado is niet van toepassing op Sirens (New West Records/V2). ‘Rauwe gitaren en zoete zangharmonieën, dat is de kracht van The Wild Feathers uit Nashville’, schreven we in 2022. Rauwe gitaarklanken kunnen we niet ontwaren op deze nieuwste worp liedjes, dus een combinatie met zoete samenzang ook niet. Wat dan wel? Stereo heet het eerste nummer en het glijdt vervaarlijk dicht langs het grote gebaar van Coldplay. Bij de verzorgde rock van Pretending noteerden we Elton John als vergelijkingsmateriaal. ‘Take me back to Texas’, zingen ze meer…

De Shetlander Malachy Tallack is een begenadigd dubbeltalent: een van de vooraanstaande Schotse roman- en non-fictieschrijvers én een uitstekende singersongwriter. That Beautiful Atlantic Waltz (eigen beheer) is de muzikale pendant van Tallacks laatste, gelijknamige roman. Zeg maar de soundtrack bij het boek, waarin twee mannen centraal staan: Sonny, een getroebleerde walvisvaarder in de jaren vijftig, en Jack een eenzame liedjesschrijver in de tijd van nu. De muziek op That Beautiful Atlantic Waltz heeft die aangename, relaxte verstandhouding met Amerikaanse country die je wel vaker aantreft in het Verenigd Koninkrijk, dat wil meer…

De albumtitel R.O.A.M. (eigen beheer) staat voor Real Outlaw Americana Music. Ron Houston woont in San Diego en hij besluit het album met Gun Sale At The Church van The Beat Farmers. Die legendarische band kwam ook uit de niet ver van de Mexicaanse grens gelegen kustplaats in Californië. Houston trommelde Jerry Raney, Joey Harris, Rolle Love en Joel Kmak op om het slotnummer van extra glans te voorzien. Zo af en toe komen ze nog bijeen, The Beat Farmers. De liedjes van Houston mogen er ook zijn. Whiskey Train begint een beetje als soul en eindigt als snelle rootsrock. Zelf is hij meer…

We hebben hier een wereldprimeur. Niet in de zin van een nieuwtje, maar dit stuk is wereldwijd de allereerste recensie van Cinnamon Canyon Blues van Gill Landry. En dat is opmerkelijk, omdat het album al in juni van dit jaar is uitgebracht. We begrijpen daar niks van, want CCB is gewoon een prima plaat, dus aan de kwaliteit – voor zover dat al een criterium is om een album te bespreken- ligt het niet. Waarschijnlijk is het feit dat Landry het album in eigen beheer uitbrengt daar debet aan. De man doet alleen via zijn eigen social media-kanalen een beetje aan promotie en meer…

Over Rambling Nicholas Heron hebben we het hier al lang niet meer gehad. Voor het laatst in 2013 (recensie). We waren hem eigenlijk ook wel een beetje uit het oog verloren. Tot een oplettende lezer ons het nieuwe album Cinema Teatro onder de aandacht bracht. Niklas Hedstrom en Peter Roswall – zij zijn het hart van Rambling Nicholas Heron – hebben een werkelijk heerlijke plaat gemaakt. Echt heel anders dan het oude werk; tegenwoordig komen de invloeden, hoorbaar in de acht liedjes, overal vandaan. Maar het zijn toch voornamelijk folk en jazz die het makkelijkst hoorbaar zijn. En zo meer…

We moeten het nodig eens hebben over Henry Wagons. Deze Australiër heeft hier totnutoe slechts gefigureerd in recensies van andere artiesten, maar zijn werk verdient hier alleszins een eigen plek. Wagons is een Australiër, sinds 1999 voorman van de outlaw countryband Wagons (what’s in a name?) en daarnaast regelmatig tv-presentator en DJ. En solo-artiest. The Four Seasons (Cheatin’ Hearts records/Warner) is zijn nieuwste album en hij heeft zich niet ingehouden. Het is… bijzonder. Waanzinnig bij tijd en wijle, maar in de goede zin. Het klinkt als Lee Hazlewood die meer…

Op Comforts Of Home (Continental Blue Heaven) prijst Chris Bergson zich gelukkig met familie en vrienden in zijn omgeving. Feeling Good Today is lekkere countrysoul met gloedvol snarenspel zonder krachtpatserij. Het gaat niet alleen over de mensen die nabij zijn, maar ook over de stad en buurt waar hij woont. Uptown Side is een meeslepende liefdesverklaring aan New York met tenorsax van Jay Collins, die er net als toetsenist Moses Patrou al bij was toen Bergson zijn loopbaan in 2004 begon met een show in Madison Square Park in zijn stad. De Chris Bergson Band wisselt meer…

Dan Bern heeft inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, maar dat weerhoudt hem er niet van om gewoon door te gaan met het maken van uitgelaten, enthousiaste muziek, vooral gekenmerkt door zijn hoge, scherpe stem (die vast niet door iedereen op prijs wordt gesteld – even doorzetten, went wel). Op Starting Over (Grand Phony Music) laat hij zich begeleiden door Jane’s Great Dane, de veelzijdige americanaband uit Boston. Starting Over (de openingstrack en meteen een van de prijsnummers) is een kwestie van schepen achter zich verbranden en onder een andere naam een nieuw meer…

Heather Pierson is een singer-songwriter uit New Hampshire die vanachter haar piano schijnbaar moeiteloos schakelt tussen jazz, blues en folk. Back To The Light (Sacred Vessel Recordings) bevat zeven liedjes die ze live in de studio opnam met Shawn Nadeau (bas, zang) en Craig Bryan (drums, zang). Pierson die behalve piano ook nog een Hammond B3 en tenor banjo speelt begint met Dusty House Blues dat toch vooral oude jazz is. Het is een stijl die herinneringen oproept aan iemand als Ida Cox. Een bijzonder prettige kennismaking met deze positief ingestelde vrouw, die je graag volgt op haar meer…

Carolyn Shulman komt uit Denver, Colorado, en Heart On A Wire (eigen beheer) is haar tweede album. In haar degelijke folk met soms uitstapjes richting bluegrass of rootsrock kaart ze maatschappelijke vraagstukken aan. Haar eigen emoties zijn daarbij vaak leidend. Ze valt te vergelijken met collega’s als Mary Chapin Carpenter, Shawn Colvin en Patty Griffin. Na acht jaar te hebben gewerkt als advocaat in Houston, Texas, besloot ze eindelijk haar hart te volgen en het te proberen als singer-songwriter. Een bezoek aan Old Farm House met begeleiding van accordeon en banjo is beslist meer…

Trapeze ((Dog Eared Discs) is album nummer zes voor Kate McDonnell. Ze woont in de staat New York en brengt krachtige folkliedjes die handelen over het alledaagse leven in Amerika. Het gaat over hoop, het doel van het leven en de overgave aan liefde in de veertien intelligente liedjes. McDonnell (zang, akoestische en elektrische gitaren) wordt bijgestaan door een ritmesectie en multi-instrumentalist Jimi Woodul, die ook optrad als producer. Breakdown Lane is een prachtig nummer waarop ze zich afvraagt hoe het toch kan dat er weer een eind kwam aan een relatie. De gitaar van Woodul zorgt er meer…

Erin Ash Sullivan heeft een engelachtige zangstem waaraan wat spoortjes tragedie zijn blijven kleven. Oftewel, op Signposts And Marks (eigen beheer) staan liedjes waarop ze het beste voor zichzelf en anderen wenst, maar wel in de wetenschap dat de omstandigheden vaak anders beslissen. De folk van de uit New England afkomstige singer-songwriter is derhalve bitterzoet. Op Nobody’s Business heeft ze het over de complexiteit van het onderhouden van een relatie. Hoe hou je je eigenheid overeind als je ook regelmatig concessies moet doen voor je partner? En hoe verhoud je je daarbij tot meer…

Erik Koskinen komt tot nu toe op deze pagina’s slechts voor als begeleider van andere artiesten, onlangs nog bij Jeffrey Foucault op diens The Universal Fire. Ook is bij hier te lande misschien wel bekend als extra gitarist bij de optredens van de band Low. De gitarist en singer-songwriter uit Minnesota brengt zelf echter ook platen uit. Een half jaar geleden kwam Down Street/Love Avenue (Real-Phonic Records) uit. Maar daar kwamen we hier pas deze week achter en u begrijpt: de plaat is de moeite waard! Er staan tien nummers op waarvan Koskinen gedurende de pandemie de zang en meer…

Een nieuwe plaat van Lone Justice, de tegen de cowpunk aanleunende rootsrockband uit de jaren 80, met Maria McKee als stralend middelpunt? Ja en nee. Viva Lone Justice (Afar/Konkurrent) is inderdaad een nieuwe plaat van tegen de cowpunk aanleunende rootsrockband uit de jaren 80, met Maria McKee als stralend middelpunt, maar het zijn oude opnames uit 1993 die opgepoetst zijn. De band was toen al een paar jaar uit elkaar en McKee was bezig met opnames van een soloplaat. Bassist Marvin Etzioni nodigde degenen en die bezig waren met die plaat uit voor opnames bij hem thuis meer…

Peter Bruntnell (een Welshman, geboren in Nieuw-Zeeland) is al zo’n dertig jaar bezig, krijgt de ene juichende recensie na de andere en is nog altijd een man in de schaduw. Eind jaren negentig draaide Jan Donkers Bruntnells derde cd Normal For Bridgewater, misschien het begin van een kleine schare fans in Nederland. In 2016 kreeg Nos Da Comrade op deze plek vier welverdiende sterren. Dat was de tijd dat je nog eens een protestsong tegen Donald Trump hoorde. Nu is er Houdini And The Sucker Punch (Domestico Records), ook weer goed voor een flink applaus. Bruntnell is altijd verbonden met en verwant geweest aan Son Volt (ook vaak in hun meer…

Hoe kan het dat sommige uitstekende muziek totaal niet opgemerkt wordt? Tim Menchu komt uit Dallas en had een tijdje een eigen radioprogramma, maar de twee albums die hij zelf maakte brachten weinig tot niets teweeg. Terwijl hij toch begeleid wordt door The Texas Gentlemen. Recensies van zijn albums zijn niet te vinden, dus laten we daar bij deze dan maar verandering in brengen. Real Nice Buzz (Real Nice Buzz Records) uit 2020 en Mockingbird Dance (Real Nice Buzz Records) uit 2023 zijn namelijk zeer de moeite waard. Hij is al wat ouder en heeft geen website, maar toch is het vreemd meer…

Twee jaar geleden bespraken we hier een album van Sophie & the Broken Things. Daarop staat een prachtig duet dat Sophie met Logan Ledger zingt. Nu is de tijd gekomen dat Sophie Gault, want zo heet Sophie voluit, als solo-artieste debuteert: Baltic Street Hotel (Strong Place Music). En wederom is het een duet dat als blikvanger gezien (gehoord) kan worden. Op Lately is Gabe Lee de duetpartner van Gault; een prachtig nummer over een toevallige ontmoeting met een oude vriend. Ook Christmas In The Psych Ward springt direct in het oog. Het gaat over de ervaringen die Gault in meer…

Een flinke serie singles en EP’s deed de americana-oren al spitsen, en nu is de nog maar 23-jarige Wyatt Flores dan toe aan zijn eerste album op volle lengte (gelijk maar een klein uur zelfs) Welcome To The Plains (Island Records). Flores is geboren, getogen en nog steeds woonachtig in een klein plaatsje in Oklahoma, een eind bij de snelweg vandaan. Die achtergrond klinkt door in zijn liedjes. Neem meteen al de titelsong: ‘Watch old sedans and semis / And wonder where they’re going and where they’ve been’ – zonder meteen de neiging te hebben ook die kant op te gaan. De praktische nuchterheid van het platteland meer…

Dit is het vierde album van Wayne Graham dat hier besproken wordt. De vorige keren leverde dat steeds een waardering van vier sterren op. Deze keer zijn het er drie. En dat is niet omdat Bastion (Hickman Holler Records/Thirty Tigers) nou zoveel minder geslaagd zou zijn. Het heeft meer te maken met dat Kenny en Hayden Miles inmiddels een bekend pad betreden. Of misschien is het geen pad, maar een rivier. Een kronkelende stroom die door het landschap zijn weg vindt. De broers uit Kentucky maken namelijk een soort slowcore van de backwoods, een omschrijving uit een van die vorige meer…

Ze zijn met zijn zevenen, Michael Ward With Dogs And Fishes. De singer-songwriter, producer en eigenaar van Hyde Street Studios in San Francisco houdt zijn band al sinds 2000 bij elkaar. Het zijn musici die hun sporen hebben verdiend in uiteenlopende richtingen. Dat levert in dit geval een krachtig mengsel van americana en blues met wat latininvloeden op. Brighter Days (eigen beheer) is het bewijs dat zo’n grote groep mensen na ruim twee decennia samen optrekken uitstekend op elkaar is ingespeeld. ‘It takes every kind of people to make the world go round’, klinkt het op Every Kinda People. De meer…

Jeffrey Foucault neemt de tijd en komt zo om de vier/vijf jaar met een nieuw album, dat meestal goed is, en soms heel goed, zoals nu The Universal Fire (Fluff & Gravy Records). Het album is opgedragen aan Foucaults in 2021 aan kanker overleden beste vriend en vaste drummer Billy Conway. Die wordt overigens uitermate adequaat vervangen door John Convertino, die net als bij Calexico de hele plaat door op een bescheiden manier nadrukkelijk aanwezig is. Er is nóg een prominent bandlid: Mike Lewis van Bon Iver. Niet alleen actief als producer, maar ook op saxofoon, piano en orgel. De albumtitel heeft betrekking op de grote brand die in 2008 het Universal meer…