“Ik ben geen muzikant die cajun speelt, ik ben een cajun die muziek maakt.” Een fantastische uitspraak heb ik het altijd gevonden. Deze quote van Zachary Richard staat in de verhalenbundel Kogels In De Brievenbus (verschenen in 1991) van de betreurde popjournalist Jip Golsteijn. Richard maakt in dat uitstekende verhaal duidelijk dat de puristen in feite de grootste vijand zijn van hun eigen cultuur. Ook van het beeld dat Hollywood schetst van de cajuns gruwt hij. Zachary Richard is altijd zijn eigen weg gegaan. Zo deserteerde hij uit het Amerikaanse leger om niet naar Vietnam te worden uitgezonden en vestigde zich in Canada. Last Kiss (Artist Garage/Fontana) is het eerste Engelstalige album van Richard in vijftien jaar. Het is geen cajun in de beperkte visie van puristen, maar het is wel prachtige muziek van een cajun. Richard beperkt zich voor het overgrote deel tot zingen. Een enkele keer pakt hij een akoestische gitaar of neemt hij plaats achter de piano, maar een accordeon komt er niet aan te pas op Last Kiss. Daarmee is niet gezegd dat dit een kaal album zou zijn, er zijn steeds volop begeleiders om de liedjes van de juiste klankkleur te voorzien. The Levee Broke is een liedje over Katrina met een indrukwekkend koor. Richard sluit af met Acadian Driftwood van Robbie Robertson, dat hij doet als duet met Céline Dion. Nooit gedacht dat die nog eens in positieve zin op deze site zou figureren.
15/09/2009 Permalink
Mooie CD inderdaad – zie: http://www.johnnysgarden.nl/index.php?option=com_fireboard&Itemid=4&func=view&id=3617&catid=2#3617