El Pino & The Volunteers; terug van even weg geweest

Opgeslagen in: LIVE — Hugo Vogel @ 23:14

757_1a Het is even stil geweest; stil bij het Rotterdamse collectief rond David Pino ofwel El Pino & the Volunteers. Een gat van zo’n tweeënenhalf jaar zit er tussen het fraaie debuut Molten City (2006) –de ep’s These Are Not The Days (2001) & Cougar (2005) niet meegerekend- en de langverwachte opvolger die nu in schappen van de betere ‘platenzaken’ ligt: The Long-Lost Art of Becoming Invisible.

De cd werd -als bijna vanzelfsprekend- in eigen stad gepresenteerd. Rotown was uiteraard helemaal vol, gelijk aan de presentatie van Molten City.
En waar het eertijds een wat rommelige presentatie was, daar glorieerden David Pino en de zijnen deze keer met zeer veel elan. Vijf heren die vol zelfvertrouwen en liefde voor de stiel hun ding deden. Producer Reyn Ouwehand opende de set, dit gezeten achter zijn keyboard, om via de drumkit en basgitaar ook nog eens de sologitaar ter hand te nemen. Het door hem neergezette intro fungeerde als opmaat voor Wake Up, het nummer wat op de fonkelnieuwe cd eveneens de starter is. Wat volgde was deels een ‘opsomming’ van het nieuwe werk, maar hier en daar wel prettig gelardeerd met songs van ‘weleer’, zoals El Degas en Cougar. Ronduit fraai was het middenstuk van het optreden met ‘gouwe ouwe’ Head or Tails gevolgd door het nieuwe prijsnummer (een van de vele..) Dust and Doubts. Andere songs die direct beklijfden waren er dus ook: het ingetogen en klein gehouden liedje Right On bijvoorbeeld, als ook het samen met Room Eleven- coryfee Janne Schra passievol gebrachte Not Jealous. Dat het ook heftig kan bewees Pino & consorten met o.a. Black and Blue en White on White. Al met al was een kleine anderhalf uur later wel duidelijk dat de ‘nieuwe’ cd een erg goeie is en ook dat de heren, dit ondanks wat mutaties in de samenstelling, meer en meer een hechte band vormen. Een band waar de kwaliteit vanaf spat. Ook werd duidelijk dat de nieuwe songs op een wat andere leest geschoeid zijn dan het vroegere werk; wat steviger en ook met meer afstand van het gebied der altcountry. Niks mis mee. Zie voor de cd- recensie van The Long-Lost Art of Becoming Invisible elders op deze site. Hierbij tevens het advies om de heren de komende tijd te gaan zien/horen. Het is het geld dubbel & dwars waard.
748_1a