Een banjo en een baritonsaxofoon, het is een bijzondere combinatie van instrumenten, al helemaal op een plaat van een countryartiest. Het gewaagde experiment van de uit Nashville, Tennessee, afkomstige Kieran Kane pakt wonderwel uit op Somewhere Beyond The Roses (Compass Records/Music & Words), een van de meest opvallende rootsplaten van dit jaar. De baritonsax van Deanna Varagona (Lambchop) is net zo belangrijk als de op een ongebruikelijke manier gestemde banjo van Kane. De diepe stoten van de sax en de kaal gehouden arrangementen; Kane bewerkstelligt hier met Varagona gewoon een countryversie van Morphine. De twee gaan net zo minimalistisch te werk als begin jaren negentig deze Amerikaanse band, die met niet veel meer dan een tweesnarige basgitaar en een baritonsax een uiterst cool brouwsel van blues, jazz en rock voortbracht. Kane putte voor Somewhere Beyond The Roses inspiratie uit oude bluesplaten. Net als destijds Muddy Waters en Little Walter beperkte Kane zich tot enkele akkoorden. Een fascinerend album is het resultaat. Zo langzamerhand is wel duidelijk dat Kane een niet te onderschatten factor vormt in de altcountry. In de jaren tachtig maakte hij met Jamie O’Hara alleszins acceptabele platen in het destijds als new country omschreven genre, daarna richtte hij met Harry Stinson, Kevin Welch, Mike Henderson en Tammy Rogers het invloedrijke onafhankelijke platenmaatschappijtje Dead Reckoning op. Kane Welch Kaplin (Fats, op deze cd steelgitaar op een nummer) is een ander samenwerkingsverband. Daarin speelt zoon Lucas Kane drums, net als op deze plaat. Richard Bennett levert incidentele bijdragen op elektrische gitaar en David Olney zong mee op een nummer. Dochter Lucy Kane zorgde voor de hoes.
12/11/2009 Permalink
De twee songs op Myspace klinken inderdaad heel bijzonder, vooral vanwege de uitvoering. Duidelijk anders dan zijn oudere werk. Qua compositie maken ze echter minder indruk. Tikkeltje beperkt. Origineel klinkt het echter zeker!