Als een valse kraai zingt Vic Chesnutt zijn liedjes op Skitter On Take-Off (Vapor Records). Maar allemachtig, wat raakt hij de kern. Met minimale begeleiding van Jonathan Richman en diens drummer Tom Larkins gooit Chesnutt zijn ziel en zaligheid eruit. I am so lonely, huilt hij in My New Life, maar even later schreeuwt hij het uit: I don’t have to be with no asshole anymore / I don’t have to listen to your bullshit anymore. En dan is er ook nog een liedje met de titel Worst Friend, maar dat gaat dus eigenlijk over Vic zelf. Verder is het vooral een opsomming van vreemde gedragingen van gestoorde lui. Een thrillerauteur moet zich er maar eens in verdiepen, kan zo een paar boeken opleveren. Space is spooky and time is a trip.
02/12/2009 Permalink
Wie kan mij nou eens uitleggen wat er zo goed aan Vic Chesnutt is?
02/12/2009 Permalink
Valt niet uit te leggen. Moet je voelen.
02/12/2009 Permalink
Benny, dat zou ik ook wel eens willen weten.
Ik heb deze nieuwe met moeite uit kunnen zitten.
“Is the Actor Happy?” is m.i. de enige plaat van hem die de moeite waard is.
Maar ja, ik let dan ook niet zo op teksten, misschien is dat het wel.
03/12/2009 Permalink
De cd van Lucas Paine die boven Vic wordt gerecenseerd zou voor liefhebbers van Vic Chesnutt zijn. Gelukig kan ik beamen, dat ik dat niet zo voel. Als je niet houd van de muziek van Vic zou je misschien daarom de cd van LUcas Paine links laten liggen. Daarom: Paines plaat heeft overeenkomsten met Chuck Ragan.
04/12/2009 Permalink
Ach, Benny – ’t leuke is, niet iedereen hoeft het leuk te vinden. Denk overigens ook wel dat je voor Chesnutt in de stemming moet zijn. At the Cut bevatte magistrale arrangementen, evenals North Star Deserter…en deze laatste gaat een stuk meer tot de basis.
05/12/2009 Permalink
Ik denk dat het erg salonfähig is om Vic Chessnutt mooi te vinden. Wat in mijn ogen ook geldt voor de muziek van een groep als Richmond Fontaine trouwens. Ik kan er echter geen chocola van maken. Daarentegen ben ik wel helemaal verslaafd aan de nieuwe cd’s van Timothy B Schmit (Expando) en Phil Pritchett (Mark of the Human Hand), maar dat zullen Chesnuttliefhebbers wel te gewoontjes vinden
06/12/2009 Permalink
Salonfähig? Kun je uitleggen wat je daarmee bedoelt?
06/12/2009 Permalink
Deze muziek wordt gewaardeerd in beschaafde kringen, is een min of meer letterlijke vertaling. In kringen van muzikanten en recensenten wordt zo’n Chesnutt mooi gevonden, maar die lieden praten elkaar toch wel erg vaak na. Het is bijvoorbeeld verre van salonfähig om te bekennen dat je een groep als The Eagles (stiekem) eigenlijk nog steeds wel mooi vindt. En dan komt nota bene net nu Eagle Timothy B Schmit met een briljante cd op de proppen…
Ander voorbeeld: er gaan in tien dagen meer dan 400.000 mensen naar Kluuns film (Komt een vrouw…) maar de zogenaamde kwaliteitskranten hebben de film behoorlijk afgekraakt. Het is niet salonfähig om gewoon te durven zeggen dat het best een aardige film is.
Snap je wat ik bedoel?
07/12/2009 Permalink
Dank jullie allen voor de reacties.
Inderdaad Peer en Rein niet iedereen voelt het of vindt het leuk.
Paul is misschien wat scherp, maar raakt wel de ‘gevoelige snaar’, elkaar min of meer napraten van hoe geweldig de artiest is .
Zijn stelling wat Richmond Fontaine betreft kan ik ook dan helemaal beamen, heb 2 cd’s van hem, beide een, vooruit twee, maal gedraaid.
Niet door te komen!
Maar Kluun’s “Komt een vrouw..” is en blijft k..!
En Theo, inderdaad heb ik ook niet zo veel met teksten. Enige uitzonderingen nagelaten, o.a. John Prine.
En Wiebren, wat vind jij van Chesnutt?
07/12/2009 Permalink
Nog een mooi salonfähig voorbeeld is Radiohead. Geen recensent durft te zeggen dat ie er geen bal aan vindt, terwijl Radiohead, naar mijn mening, toch erg veel ontoegankelijke rotzooi heeft gemaakt.
Ook salonfähig: plotseling op je 56ste gaan roepen dat je klassieke muziek heel erg mooi vindt.
Wat mij betreft: tot zover.
07/12/2009 Permalink
Paul: ik ben blij dat er tenminste nog iemand is die een dergelijke mening over Radiohead heeft. Probleem bij veel muziekrecensenten is inderdaad dat men elkaar napraat en besluit dat iets het opeens helemaal moet zijn. Mijn beste voorbeeld is: Fleet Foxes. Zelden zulke troep gehoord, maar iedereen schreeuwt om het hardst hoe mooi en bijzonder het wel is. (het ergste is trouwens dat je door dat soort mensen als je het niet met ze eens bent ook gelijk verketterd wordt)
07/12/2009 Permalink
Door mij zul je niet verketterd worden. Ook ik vind Fleet Foxes niet om aan te horen.
07/12/2009 Permalink
Nou sorry hoor, ik vind Vic Chesnutt allerminst vergelijkbaar aan gehypte bands als Radiohead of Fleetfoxes. Okay, Chesnutt is geen muziek voor een feestje, en mijn waardering voor deze artiest is al helemaal geen resultaat omdat ik hem zo nodig mooi word verondersteld te vinden vanwege een opgelegde norm of iets dergelijke. Ken zijn muziek eigenlijk pas sinds North Star Deserter, en door die plaat was ik minstens zo geïmponeerd als destijds bij Robbert Wyatt’s Rock Bottom. (Kan mij voorstellen dat weinig mensen deze muziek trekken, maar persoonlijk vind ik dat nog steeds een mega klassieker, muziek die wijkt van geëffende paden. ) Het aantal draai beurten van een plaat vind ik overigens niet relevant. Ben wel blij dat een recensent af en toen eens door de oppervlakte durft te breken. Kan mijns inziens nooit verkeerd zijn, want met conservatisme waren we nu allemaal nog gek op de muziek van Bread of iets dergelijke. Ook niets mis mee, maar een alternatief geluid moeten we toejuichen. Je moet je durven open te stellen voor muziek, anders gebeurt er niets. Net als bij de parachute (Zappa)
p.s.
Richmond Fontaine is een band, niet een persoon.
08/12/2009 Permalink
Leuk, zo’n discussie. Nog een paar ongenuanceerde toevoegingen:
-Vic Chesnutt is een oorspronkelijk talent (al heb ik na de aanschaf van Drunk, alweer 15 jaar oud, nooit iets van hem gehoord dat die cd overtrof).
-Fleet Foxes is samen met Bon Iver de grootste hype van de laatste jaren.
-Rock Bottom van Robert Wyatt is een van de beste platen aller tijden.
-Paranoid Android van Radiohead is het meest geniale nummer van de afgelopen twintig jaar, en is beter dan al hun andere nummers bij elkaar.
En om een nieuw balletje op te gooien:
-Tom Waits heeft zijn hoogtepunt ver achter zich liggen, is inmiddels een parodie op zichzelf geworden en zijn stem is helemaal aan gort. Maar je bent blijkbaar niet salonfähig als je dat durft toe te geven.
08/12/2009 Permalink
Ha, Tom Waits, eindelijk. Ik doe met Kees mee: wat mij betreft is Glitter & Doom behoorlijk unsalonfahige bagger, waar niet naar te luisteren is.
Rock Bottom: nog nooit van gehoord. Ben ik nu unsalonfahig, of heb ik een hype gemist?
Fleet Foxes is leuk, Bon Iver en Radiohead krijg ik spontaan jeuk van.
Een hype is alleen maar een hype als je je er druk om maakt, je kunt dingen ook gewoon negeren hoor. Scheelt ook een hoop tijd.
En zo is het altijd wat. Mede dankzij Vic.
08/12/2009 Permalink
Mooi zo. Bon Iver is inderdaad ook verschrikkelijk. En Tom Waits hoort thuis in een rariteitenkabinet.
08/12/2009 Permalink
Misschien is Rock Bottom van voor jouw tijd, Peer? 1974 – Ik noemde hem omdat ik hem associeerde met sommige van Vic Chesnutt’s platen.
En wat vinden de heren van http://www.myspace.com/micahphinson ?
Ook too much?
08/12/2009 Permalink
Slik, Tom Waits, ooit een van mijn helden. De laatste tien jaar is hij vooral in (uitverkochte!) concertzalen te beluisteren waar hij graag te keer gaat met een roeptoeter. Tja, vroeger was alles beter… hoewel U2 en Simple Minds; nooit “gevoeld” wat daar nou goed aan was!
(wordt vervolgd?)
25/12/2009 Permalink
Wordt inderdaad vervolgd. En hoe…
25/12/2009 Permalink
Ik beschouw het jaar 2009 als een uitstekend altcountry jaar. Ook een jaar waarin veel gehyped werd en er zaken besproken werden op deze site die daar never nooit niet plaats zouden moeten vinden. Ik denk dan aan Fleet Foxes, Grizzly Bear, Celilo, Band Of Heathens, Moss, enz. Wat een omhooggeschreven rotzooi! Al is niet alles hier besproken, bedoel het algemeen.
Mijn lijst:
1. Nathan Holscher – Hit The Ground
2. Molina and Johnson – Jason Molina and Will Johnson
3. Micah P. Hinson – All Dressed Up And Smelling Of Strangers
4. Antony and the Johnsons – The Crying Lights
5. Pere Ubu with Sarah Jane Morris – “Long Live Pere Ubu!”
6. Anne Soldaat – In Another Life
7. Israel Nash Gripka – New York Town/The Goldmine Is Flooding
8. Drive-By Truckers – Live From Austin TX
9. Bill Callahan – Sometimes I Wish We Were An Eagle
10. Gregory Alan Isakov – The Empty Northern Hemisphere
En zoveel bubbling under.
26/12/2009 Permalink
Triest nieuws over Vic:
http://www.nu.nl/muziek/2151180/vic-chesnutt-in-coma.html
26/12/2009 Permalink
En nu hij dood. Na een overdosis medicijnen. Triest.
‘k Ga At the cut, die ik bij me heb op vakantie, maar eens draaien.
29/12/2009 Permalink
Heb vooral genoten van About to Choke van Vic Chesnutt en al heb ik ook niet veel met songteksten op, je moet toch wel een ongevoelige eikel zijn wil je niet geraakt worden door de tekst van openingsnummer Myrtle……
De discussie over salonfähig heb ik met interesse gevolgd, want ik laat me ook te vaak leiden (of is het “lijden”) door het enthousiasme van journalisten. Dit jaar is volgens de Amerikaanse journalisten het zogenaamde jaar van Animal Collective (http://www.metacritic.com/music/bests/2009.shtml). Niet te pruimen die plaat. Ook hier in ons kikkerlandje is Animal Collective goed vinden hipper dan hip. Ga dan ook helemaal mee met David Huijzer in zijn kritiek en eerlijk gezegd kijk ik bij de jaarlijstjes liever vanaf nummer 5 tot …….
29/12/2009 Permalink
Voor de Vic Chesnut fans: een mooie tribute http://billjanovitz.blogspot.com/2009/12/cover-of-week-60.html