Hij is nog veel te onbekend, deze Mark Ambrose. Met dit Troubadour (Redbird Records) mag daar wel eens verandering in komen. Troubadour is een op vier lokaties opgenomen live-album, dat ondanks het feit dat het een samenraapsel van diverse optredens is, toch de sfeer van Live At The Old Quarter, Houston, Texas van Townes Van Zandt benadert. Ambrose is al even bezig met zijn loopbaan, maar ondanks een door David Rawlings geproduceerd album getiteld Put The Hammer Down (uit 2005 met Gillian Welch als gast) is hij toch vooral over het hoofd gezien. Wellicht dat dat ook te maken heeft met het foeilelijke hoesje waarin het met Rawlings opgenomen werk gestoken was, een blauwgrijze vlakverdeling met nog wat gele rechthoeken, eerder iets wat je zou verwachten in house of techno. Daar komt nog bij dat er een producer is met dezelfde naam die in die genres actief is. Hoe dan ook, Troubadour is een geweldige verzameling verhalende songs, die met overtuiging worden gebracht. Ambrose heeft de lachers op zijn hand met humoristische van zelfspot getuigende inleidingen en lijkt daarmee wel een beetje op Townes, maar dan wel met de brutaliteit van een Todd Snider. Uiterst sfeervol dus. En als singer-songwriter verkent hij ook de klassieke basis van country & western, zoals op Train Whistle Blues waarin hij te werk gaat als een jonge Steve Young. En met Pittsburg Steel volgt hij de aloude traditie van een praatzingend gebracht triest verhaal van een ontmoeting met een vrouw in de trein. Haar man is werkloos geworden nadat de staalfabriek werd gesloten, waarna het leven een stuk moeilijker werd. Zo’n nummer dat je koude rillingen bezorgt, zoals bijvoorbeeld Hippie Boy van The Flying Burrito Brothers. Vergelijk hem dus ook maar met John Prine, in wiens werk het ook vaak gaat om sociale omstandigheden. Met de Ray Wylie Hubbard Band doet hij Old Willie The Outlaw, waarbij je de met bier overgoten dansvloer voor je ziet. Het nummer heeft nogal een slechte geluidskwaliteit, iets wat overigens absoluut niet geldt voor de andere opnamen, maar dat wordt met sfeer goedgemaakt. Het laatste nummer Redbirds wordt ingeleid door ruim vijfeneenhalve minuut praten en toch verveelt dat ook bij meerdere draaibeurten geen moment. Dan moet je wel wat in je mars hebben. Tijd om deze in Austin, Texas, zetelende troubadour in het hart te sluiten. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie