Tekst: John Gjaltema
Foto’s: Gerrie van Barneveld

Er gingen heel wat handen omhoog na de vraag van Jason Ringenberg (foto boven) wie 25 jaar geleden de elpee Lost & Found had gekocht. Ook ik stak mijn hand in de lucht. Trots, echt waar. Want wat was die knallende mix van country, punk en hardrock destijds belangrijk voor me. Dat de muziek van Jason and the Scorchers niets aan zeggingskracht verloren heeft, bleek zaterdag tijdens de Rhythm & Blues Night in De Oosterpoort in Groningen.

Jason and the Scorchers traden aan in de foyer. Dat lijkt van weinig respect te getuigen voor de legendarische formatie uit Nashville. Niets is echter minder waar, daarin had de organisatie van het festival helemaal gelijk. Rock-’n-roll hoort eigenlijk helemaal niet thuis in concerthallen. De afstand die daar ontstaat tussen artiest en publiek is onnatuurlijk. Rock-’n-roll is hard werken en zweten en als publiek moet je dat ondergaan. Daar zorgt Jason wel voor. Nog altijd gaat hij als een wervelstorm over het podium.

Het is niet alleen de tomeloze energie die overtuigt. De liedjes van Jason and the Scorchers behoren tot het erfgoed van de altcountry. De band hoeft die nummers niet op te rekken of van andere arrangementen te voorzien. Zulk sterk materiaal heeft dat allemaal niet nodig. Dat weten Jason and the Scorchers maar al te goed. Naast nummers van de nieuwe cd Halcyon Times kwam vooral materiaal van Lost & Found langs.

Los Lobos moest wegens familie-omstandigheden aantreden zonder Cesar Rosas. In de grote zaal gooide de band het op blues, maar dat klonk allemaal nogal afstandelijk en vermoeid. Op het einde hing David Hidalgo alsnog de accordeon om, maar daar was ik niet meer bij.

Op hetzelfde moment stond namelijk Dirty Sweet (foto rechts) in de entreehal. Ook dat viel niet echt mee. Met name de zang liet toch wel te wensen over. Misschien hads de tournee met seventiesrock in de stijl van The Black Crowes al te veel gevergd van de stembanden?

De avond was in de kleine zaal heel beschaafd begonnen met Po’Girl, dat een jaar eerder ook al op het festival stond. Het enthousiasme van vooral Allison Russell was ronduit ontwapenend. Met banjo, klarinet en accordeon zorgden ze voor veel sfeer. Alsof je bij een joodse bruiloft te gast was, zoiets. Regelmatig werd er van instrument gewisseld. Bijzonder was de gutbucket bass van Awna Teixeira.

De indie-americana van Telegraph Canyon (foto) klonk soms bijna atmosferisch en deed op die momenten wel wat denken aan Hyacinth House dat vier jaar geleden op dezelfde plek aantrad. De band uit Fort Worth, Texas, stond met liefst zeven personen op het podium. Met een grote trom voor de buik en een strijkstok die over de gitaarsnaren streek viel er ook wel het een en ander te beleven.

Jason Isbell is niet echt een podiumdier. Ook van zijn 400 Unit valt geen spektakel te verwachten. Een groots zanger is Isbell ook al niet, een beetje timide. Een cover van Psycho Killer (Talking Heads) was nodig om iets meer variatie aan te brengen in de set. Wel erg fraai was het nummer Dress Blues, dat de uit Alabama afkomstige Isbell heeft geschreven voor een vriend die in Irak sneuvelde.

Chuck Mead (foto) moest het doen met de Hillbilly Boogiemen uit Utrecht. Dat is helemaal geen straf, want die jongens maakt het niet uit met wie ze een podium delen, ze verzaken nooit. Door deze samenwerking lag de nadruk vooral op de hillbilly die Mead maakte met BR5-49 en dat was dan wel weer een beetje jammer, want de man maakte met Journeyman’s Wager een krachtige plaat vol rockende honky tonk en swingende soul en met name dat laatste werd een beetje gemist.

The Paladins zijn al talloze malen in Nederland geweest en het niveau van eerdere concerten werd deze keer niet gehaald. Het enthousiasme ontbrak een beetje. Toch is er goed nieuws. Gitarist Dave Gonzales is bezig met een nieuw project. Na de dood van Chris Gaffney en dus ook het logische einde van The Hacienda Brothers, heeft hij niet stil gezeten. Binnenkort verschijnt een cd van zijn nieuwe band The Stone River Boys, waarin hij samenwerkt met Mike Barfield. Bekend van The Hollisters en solo verantwoordelijk voor funky countrysoul.