Stitch (Lazy Bones Recordings) van Alan Charing heeft me al geld gekost. Na enkele luisterbeurten heb ik namelijk ook maar een cd aangeschaft van A.C. Cotton, de voormalige band van deze artiest uit Portland, Oregon. Het mag dus wel duidelijk zijn dat dit Stitch tot enthousiasme heeft geleid. Charing maakt fijnzinnige licht rootsy rock die zelfs met songtitels als Leftover Life To Kill toch iets positiefs uitstraalt. Cold Milk, Big Bombs hangt tussen John Doe en Elvis Costello in, met een new wavy dameskoortje en wat puntig meer…

Na de zinderende americana van Graveyard Jones was het akoestische Sing This To Yourself van Jake La Botz al net zo huiveringwekkend. Direct op het titelnummer van I’m A Crow (eigen beheer) wordt duidelijk dat La Botz nog steeds in gevecht moet met de demonen: I’m a crow I’m a crow… everybody knows… I’ll never be… the star of the show. Nobody wants me… everybody taunts me… I keep a-moving… because my own voice haunts me. Van de liefde verwacht hij ook niet veel: What if you ever catch me… what do you think meer…

Rogue Valley is een groene vallei in het zuidoosten van Oregon waar doorheen de Rogue-rivier stroomt. Niet ver daar vandaan ligt Crater Lake, een woest natuurgebied. Chris Koza, een jonge singer-songwriter uit Minneapolis, Minnesota, noemde zijn nieuwe band naar Rogue Valley, en de eerste cd naar Crater Lake (eigen beheer). Het spreekt dan ook voor zich dat de natuur van Oregon in Koza’s liedjes een voorname rol speelt. Dat niet alleen; Koza vatte het ambitieuze plan op om in korte tijd vier cd’s het licht te doen zien, elk met het thema van een seizoen. meer…

The John Henrys hebben veel meer te bieden dan je op basis van hun niet al te originele naam zou verwachten. White Linen (9LB Records/Linus Entertainment) moet deze band uit Ottawa echt op de kaart zetten. Met de voorganger Sweet As The Grain, gerealiseerd met een budget van slechts 2000 dollar, dwongen ze wat zakelijke contracten af, waardoor ze meer geld te besteden hadden en in een veel professionelere studio aan de slag konden. Het is echter de vraag of het de band goed heeft gedaan. Met de opnamen, vastgelegd op analoge meer…

Austin Collins past perfect bij de Duitse Blue Rose-familie, die met broertjes en neefjes als Chris Burroughs, Michael Hall, Chris Cacavas, Rich Hopkins en Markus Rill, to name a few, familieleden van het gruizige soort kent. Was Collins’ vorige, Roses Are Black (2008), al een behoorlijk stevige rootsrockplaat, Wrong Control (Blue Rose/Sonic Rendezvous) is nog een tikkie robuuster. Wederom helder geproduceerd door Will Johnson kent Wrong Control hoofdzakelijk rootsy rockers met een hoog octaangehalte, al klinkt meer…

Eind vorig jaar waren we helemaal in de ban van Dances For The Lonely van American Aquarium. Wat een energie en wat een hartstocht had die plaat. Graham Parker, Bruce Springsteen, Little Steven en Marah haalden we er bij om het geluid van deze band uit Raleigh, North Carolina, te duiden. Het is dan ook een behoorlijk grote verrassing dat dit Small Town Hymns (Last Chance Records) een totaal ander soort album is. Veel rustiger. Niet een plaat om bij door het huis te springen, maar wel een cd die diep in je bewustzijn meer…