Tony Joe White – Slowman – Ronnie Earl and the Broadcasters – Dani Wilde – Erja Lyytinen – Oli Brown – Becki Sue & her Big Rockin’ Daddies! – C.W. Stoneking – Davis Coen – The Bonesmen

Eind deze maand verschijnt het nieuwe album van Tony Joe White. Tien nieuwe nummers van de swampfox komen daar op te staan. Voordat die nieuwe cd met de titel The Shine verschijnt, is er eerst nog dit Live In Amsterdam (Munich), een registratie (op cd en dvd in een dubbelverpakking) van een concert in Paradiso op 6 november 2008. White was in vorm. Jeff Hale (drums) en Tyson Rogers (toetsen) begeleiden hem.

Slowman is een Zweedse gitarist die in de jaren tachtig in diverse bandjes (soul, pop, rock) zat, maar afhaakte omdat hij genoeg had van de macht van producers en platenmaatschappijen. Met I’m Back (Slow Records) is hij dus terug. Zijn richting is blues en af en toe ook behoorlijk funky. Hij heeft tegenwoordig de beschikking over zijn eigen band.

Ronnie Earl doet ook al een tijdje mee. Op Spread The Love (Stony Plain/Munich) beperkt hij zich met zijn Broadcasters tot instrumentale stukken. De Hammond van Dave Limina is bijna net zo belangrijk als de gitaar van Earl. Bluesmuziek zonder spierballenvertoon, maar wel met heel veel soul.

Soul heeft ook de jonge Britse Dani Wilde. Shine (Ruf/Munich) werd opgenomen onder leiding van producer Mike Vernon, die er al bij is sinds de tijden van John Mayall and the Bluesbreakers (met ook Eric Clapton). Het zou niet meer dan terecht zijn dat ook deze Wilde profiteert van de huidige belangstelling voor soulmuziek. Misschien kan ze zelfs het jonge volkje interesseren voor Chicago-blues, want dat is haar basis.

En wat kan de Finse slidegitarist Erja Lyytinen in dat opzicht betekenen? Op Voracious Love (Ruf/Munich) soleert de jonge vrouw vol passie. In haar zang zit iets brutaals, wat haar muziek street credibility verschaft. Er zijn invloeden van Amerikaanse new wave te bespeuren. Het is trouwens erg aardig dat die Ruf-cd’s worden gemaakt van zwart op vinyl gelijkend materiaal.

Oli Brown is een 19-jarige gast die zijn Britse blues al over de hele wereld mag etaleren. Zonder dat er sprake is van opgepoetst geluid (veteraan Mike Vernon was ook hier de producer) glanst het gitaarspel van Brown op Heads I Win Tails You Lose (Ruf/Munich) en daarbij past de heldere stem van de Engelsman heel goed. Brown houdt zijn blues funky en lijkt in die zin een volgeling van Robert Cray.

Big Rockin’ Boogie (Underworld Records) van Becki Sue & her Big Rockin’ Daddies! is het soort blues dat net zo goed rootsrock kan worden genoemd. Dat geeft de titel ook al aan. Hetzelfde kan worden gezegd van de titel van het nummer Hillbilly Blues Ball. Denk aan The Paladins en Marcia Ball bijvoorbeeld. Het gezelschap opereert vanuit Seattle.

Jungle Blues (King Hokum Records/Bertus) van C.W. Stoneking is weer totaal iets anders. Vooroorlogse countryblues, jazz, calypso en andere folklore is hetgeen deze uit Melbourne, Australië, afkomstige artiest inspireert. Dit klinkt als stokoude muziek zoals het toch al weer enkele jaren geleden vaker werd gemaakt door Squirrel Nut Zippers en andere bands uit de swingrevival.

Over Squirrel Nut Zippers gesproken, de aan die band verbonden Jimbo Mathus – wiens geweldige Jimmy The Kid hier nog maar eens onder de aandacht moet worden gebracht – is betrokken bij Magnolia Land (eigen beheer) van Davis Coen. Dat betekent vooral lekker losjes gespeelde deltablues met hillbillytwang. De cd werd opgenomen in Como, Mississippi. Muziek voor in de juke joints die in dit deel van Amerika zijn te vinden.

Weer heel iets anders brengen The Bonesmen op Deuce (Angel Creek Records). Deze mannen uit Connecticut maken barroomrock die net zo goed ouderwetse hardrock kan worden genoemd. Daarbij doen ze vooral denken aan het nooit echt doorgebroken maar toch lichtelijk fantastische Johnny Law. En ook wel wat aan Burning Tree (met Marc Ford, lang voordat hij naar Black Crowes zou gaan). Bluesy hardrock dus.