Voor Neil Young was zijn zelfgetitelde solodebuut een mislukking. Saaie weken in de studio leverde een introverte singer-songwritersplaat op, die ook nog eens geen succes werd. Vanuit zijn villa in Topanga Canyon trekt de rusteloze Young erop uit en vindt in een van de clubs van Sunset Strip The Rockets. Van de zeskoppige band weekt hij gitarist Danny Whitten, bassist Billy Talbot en drummer Ralph Molina los, benoemt ze als zijn begeleidingsband en doopt het drietal Crazy Horse. Nog voor Neil Young half januari 1969 verschijnt, heeft Young gedurende een dag in bed met hoge koorts een drietal nieuwe songs geschreven: ‘Down By The River’, ‘Cowgirl In The Sand’ en ‘Cinnamon Girl’. Dezelfde maand nog neemt Young met zijn Crazy Horse en engineer David Briggs de drie nummers op in Wally Heider’s-studio. De liedjes wijken sterk af van Youngs eerdere werk want de furieuze beat zweept Young op laat hem hortend en stotend ellenlang soleren op zijn hevig feedbackende Les Paul Black Top uit 1953. Aangevuurd door de ritmegitaar van concertmeester Danny Whitten, slalomt Neil Young in een primitieve gitaarstijl tussen de noten door, in een stijl zelden vertoond.

Na wat optredens – om nog wat beter aan elkaar te wennen – gaat Crazy Horse in maart opnieuw de studio in, ditmaal de Sunwest Studios. Hier worden de overige vier nummers opgenomen, die een uitgesproken ingetogener en introverter karakter hebben dan de eerder opgenomen, aardeverschroeiende gitaarrocksongs. Titelnummer ‘Everybody Knows This Is Nowhere’ en ‘The Losing End (When You’re On)’ zijn pure countryrocknummers en mogen gerust gelden als een voorname inspiratiebron voor The Eagles. In het beklemmende ‘Running Dry (Requiem For The Rockets)’ – welke titel letterlijk genomen mag worden – is de hoofdrol voor de krassende viool van Rockets-lid Bobby Notkoff, terwijl die in ‘Round & Round (It Won’t Be Long)’ weggelegd is voor de zang van Youngs vriendin Robin Lane. Lane, later nog bekend met haar waveband The Chartbusters, heeft niet eens in de gaten dat haar zang wordt vastgelegd – en dus vereeuwigd op Everybody Knows This Is Nowhere. De werkelijke ster op dit tweede Young-album is echter Old Black, Youngs gebutste Gibson Les Paul, gestuurd door een tien jaar oude Fender-versterker. De stuiterende en feedbackende gitaarsound is wat Everybody Knows This Is Nowhere tot een eeuwigdurende klassieker maakt. De knarsende gitaar, die al in opener ‘Cinnamon Girl’ overdondert, is de overheersende factor op deze indrukwekkende plaat. De altijd maar doordonderende gitaar van Young werkt zich al pikkend en bijtend door de onovertroffen epische rocksongs ‘Down By The River’ en ‘Cowgirl In The Sand’. Everybody Knows This Is Nowhere is dan ook niets minder dan een verpletterende plaat, die in 1969 eigenlijk al alles zegt over het uiterst veelzijdige en complexe talent van Neil Young.

Cinnamon Girl / Everybody Knows This Is Nowhere / Round & Round (It Won’t Be Long) / Down By The River / The Losing End (When You’re On) / Running Dry (Requiem For The Rockets) / Cowgirl In The Sand