Shooting Star heeft als ondertitel Jacques Mees sings Bob Dylan. Een duidelijkere kwalificatie van Shooting Star (eigen beheer) kan ik niet bedenken. Mees is een Tilburgse singer-songwriter die duidelijk verslaafd is aan Dylan. Dat gaat zover dat hij twaalf niet al te voor de hand liggende Dylan-composities in de studio vastlegde. De liefde voor muziek, singer-songwriters en… Dylan is overduidelijk hoorbaar. De liedjes zijn op kristalheldere wijze opgenomen en Mees – die de tijd van zijn leven gehad moet hebben – is goed in vorm, meer…

Natuurlijk kwam D.W. Brandt niet op 25 mei 1880 ter wereld. Het is slechts een van de verhalen waarmee de artiest uit San Francisco komt aanzetten. Zo zouden de nummers op The Great Migration (eigen beheer) zijn opgegraven en uit 1935 stammen. Een rijke fantasie heeft hij, deze verhalenverteller. Twaalf nummers staan er op The Great Migration en die zijn zonder uitzondering interessant. Brandt heeft een goede heldere stem, die hem soms naast iemand als Josh Ritter of Josh Rouse plaatst. De baslijnen op opener Pretend zijn powerpop, meer…

Robert Hunter schreef het merendeel van de teksten voor 7 Walkers (Response Records/Munich). De tekstschrijver voor Grateful Dead, tegenwoordig actief voor artiesten als Jim Lauderedale, is betrokken bij 7 Walkers door Bill Kreutzmann, drummer en mede-oprichter van de Dead. In 7 Walkers werkt hij samen met Papa Mali, de gitarist uit Austin, Texas, die vooral invloeden uit buurstaat Louisiana verwerkt in zijn muziek. Zo ook op dit titelloze debuut. Sue From Bogalusa is swampy als C.C. Adcock, terwijl Louisiana Rain meer een Waitsiaanse meer…

Ik sta nogal ambivalent tegenover The Decemberists. In den beginne, we spreken van 2002, kon de mix van Portland-attitude en antieke Britse folk me op Castaways And Cutouts wel bekoren, maar gaandeweg verloor ik mijn interesse, want wat mij betreft waren de ambities van Colin Meloy en zijn trawanten net iets te hoog gegrepen. Dat brengt ons bij The King Is Dead (Capitol Records/De Konkurrent), het vijfde Decemberists-album. De band heeft een eigen niche gevonden, wat toch ook wel wat zegt over hun uniciteit. Die credits krijgen ze. meer…

Zou er in Texas iets overblijven van de smaakvolle melange van jazz en rootsmuziek waarmee Bart de Win zich had onderscheiden op zijn debuut The Simple Life, dat was toch wel de vraag toen bekend werd dat de Brabander zijn tweede album door Walt Wilkins zou laten produceren. Weliswaar is er iets minder jazz, toch kunnen we gerust zijn. De Win heeft op Little World (Munich) zijn Europese gevoel voor stijl niet verloren. Nou is Walt Wilkins natuurlijk ook niet de meer…

Ook op What Makes Bob Holler (Proper/Rough Trade) levert Hot Club Of Cowtown wat je kunt verwachten met zo’n bandnaam: Franse zigeunerjazz en western swing. Het is echter de vraag of dat reden is om uitgelaten te schreeuwen. Daarvoor is de aanpak wat te museaal. Heeft overigens ook alles te maken met de manier waarop dit album is opgenomen. Alsof het trio daadwerkelijk is teruggekeerd naar de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw. Dat was de tijd van Bob Wills en meer…

Collega’s lopen al sinds het titelloze (het debuut heet Me I’m Feelin’ Free, zie reacties onder deze recensie) in 1977 verschenen debuut van Marshall Chapman weg met de lange blonde countryzangeres. Op de achterkant van die elpee staan aanbevelingen van Cowboy Jack Clement, Jessi Colter, Linda Hargrove, Dave Hickey, Waylon Jennings, Mary Kay Place, Ian Tyson alsmede enkele muziekjournalisten. Dit Big Lonesome (TallGirl Records) doet het met aanbevelingen van Rodney Crowell, Kris Kristofferson, Todd Snider, Mary Gauthier en zo nog wat volk. Toch is Marshall Chapman nog altijd tamelijk meer…