Wie het nieuwe jaar rockend en swingend wil beginnen: ik verwijze u graag naar de super opwindende debuutplaat van Ponderosa. Ze komen uit Atlanta, Georgia en dragen hun Zuidelijke roots met trots. Op hun waanzinnig sterke debuutplaat Moonlight Revival (New West Records/Sonic Rendezvous) betoont het kwartet zich uitermate schatplichtig aan stadgenoten The Black Crowes en Drivin’ N’ Cryin’. Moonlight Revival ademt sowieso een nineties-sfeer, toen heavy rootsrockbands steevast voor algemene opwinding zorgden. Ponderosa rockt er dus flink op los, klinkt lekker gruizig en zwalkend; niet in de laatste plaats door de schorre, soulvolle stem van Kalen Nash. Naast de southern rocksound laat zich ook de invloed gelden van de Stones, The Faces en Free. Zodoende klinkt Moonlight Revival als een heerlijke retro-rockplaat waarop de drums beuken, de gitaren scheuren en de zang de juiste snaar raakt. Luister maar eens naar het dampende Hold On You. Aanstekelijk is vervolgens Little Runaway – klinkt als een klassieke rocksingle –; meeslepend de geweldige tracks Pretty People, Revolution en Devil On My Shoulder; gevoelig het machtige Girl I’ve Ever Seen. Energiek, uitdagend en overdonderd; Moonlight Revival biedt dat alles en ook nog eens in overvloedige mate. En ja, Ponderosa zou het zieltogende Blue Highways-festival een flinke schop onder de kont kunnen geven.
18/01/2011 Permalink
Zie de relatie met Drivin’ n Cryin’ niet zo, niet alles wat uit het zuiden komt is ook gelijk Southern Rock, DnC heeft zijn wortels toch meer in Country meets LedZep. Ponderosa lijkt wat mij betreft meer op de Crowes en ze doen mij nog meer denken aan The Four Horsemen die in de jaren 90 van de vorige eeuw twee fantastische southern rock cd’s het licht deden zien (misschien een idee voor een ‘vergeten klassieker’)
18/01/2011 Permalink
“En ja, Ponderosa zou het zieltogende Blue Highways-festival een flinke schop onder de kont kunnen geven.”
Ha!
19/01/2011 Permalink
” Ponderosa zou het zieltogende Blue Highways-festival een flinke schop onder de kont kunnen geven”. Leuke opmerking, Wiebren.
Ik zag de band vorig jaar tijdens SXSW als een van de openers van John Hiatt en live mankeerde er veel aan. Misschien iets voor Blue Highways 2013.
22/01/2011 Permalink
Lekkere cd, al heb ik soms het idee dat ik naar familieleden van Dirty Sweet zit te luisteren.