Lee Miles komt ergens uit het midwesten van de Verenigde Staten, verder maakt zijn website niet echt duidelijk wie hij is. Ook The Leaving (eigen beheer) roept meer vragen op dan worden beantwoord. Dat mysterie draagt in zekere zin bij aan de fascinatie die toch wel ontstaat tijdens beluistering van The Leaving. De man heeft het moeilijk gehad, dat maakt de soms hartverscheurende muziek wel duidelijk. Maar Lee Miles verschuilt zich nogal door erg dicht tegen de identiteit van anderen aan te kruipen. Zo klinkt het eerste nummer The Waking bijna nog meer als Bonnie ‘Prince’ Billy dan Will Oldham zelf… En Me & Robert Lee is niets anders dan The Band met Rod Stewart die zingt. Een Stewart op zijn best, dat wel. De vergelijking met Bonnie ‘Prince’ Billy doet zich vaker gelden, terwijl Ballad Of Laura Bell meer naar Neil Young neigt. Een banjo, een mondharmonica en een vervormd geluid, alsof er stof onder de naald is blijven hangen. Op nog enkele nummers is er sprake van een povere geluidskwaliteit, maar ook dat gegeven stoort niet echt. Miles is niet bang om zijn emoties te tonen en lijkt in die zin ook wel wat op Elliott Smith en toch wordt nooit duidelijk wie Lee Miles is. Vreemd is dat, intrigerend ook wel, en toch ook een beetje onbevredigend. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie