Een nieuwe plaat van Markus Rill is altijd goed nieuws. Ik verwelkom zijn albums, zoals The Price Of Sin (2006) en The Things That Count (2008), met open armen. Er is altijd een basiskwaliteit, maar Rills begrensde idioom begint inmiddels een beetje te veel van hetzelfde te worden. Wild Blue & True (Blue Rose/Sonic Rendezvous heeft ook weer die vertrouwde basis, maar gevaar en avontuur lijken ver op afstand. Markus Rill houdt vast aan het bekende, en dat is in zijn geval een egale vorm van rootsrock die drijft op bluesy gitaren en Rills stem die het midden houdt tussen Bob Dylan en Tom Petty. De Frankfurter weet zich als Duitser desondanks dapper staande te houden in het americana-veld; aangename, melodieuze liedjes bevolken ook nu weer Wild Blue & True, maar ik heb het gevoel dat de rek er bij mij uit is. Ambivalente gevoelens over Wild Blue & True overheersen dan ook: mooie, maar voorspelbare liedjes.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie