De op een ongepolijste manier zingende Rachel Brooke geeft af en toe de tradities die de basis vormen van haar werk een flinke opdonder. De kern van het album Down In The Barnyard (eigen beheer) ligt in oude Appalachenmuziek. Maar ze kan zomaar heel verrassend een elektrische gitaar oppakken, waarmee ze als een punker door de melodie klieft. Brooke gaat als zangeres ook al dwars door muren. Dat doet ze niet bewust of geforceerd; haar stem heeft nu eenmaal die ongekende kracht. Wat daarvoor zorgt? Het op een toonhoogte zingen misschien? Hoe dan ook, dit heeft dezelfde verpletterende uitwerking als de platen van Freakwater. Me And Rose Connelly klinkt als een eigentijdse Carter Family. En luister eens naar How Cold, daar is die stem van Rachel Brooke scherper als een naaldbos. De uit Michigan afkomstige artieste schreef het merendeel van de dertien nummers en speelde gitaren, banjo, staande bas, mandoline, drums en orgel. Dat het in het spookachtige The Legend Of Morrow Road niet goed afloopt, weet je vanaf het begin. Een fantastische murder ballad is het. In Gather And Hear en Mean Kind Of Blues klinkt wat gejodel, maar feestelijk is het allerminst. Eerder tragisch en dat laatste liedje ontspoort bijna alsof het een punksong is. Don’t Forget Me When I Die waarmee dit in een fraai vormgegeven digipack gestoken album wordt afgesloten, kan zo Will The Circle Be Unbroken vervangen. Verkrijgbaar bij CD Baby.
