Het veertiende album van Steve Earle is als het ware een terugkeer naar oude waarden. Geproduceerd door T Bone Burnett is I’ll Never Get Out Of This World Alive (New West/Sonic Rendezvous) een fraai, gruizig en tegelijk rustiek Earle-album. Het gaat goed met Earle; de man is gelukkig met Allison Moorer en hun baby, heeft een rol in de televisieserie Treme – net als hij had in The Wire – en debuteert dezer dagen met een roman die een gelijke titel heeft als deze cd, overigens beide ontleend aan de titel van de laatste single van Hank Williams. Ik moet erkennen dat ik de afgelopen jaren wat afstand had genomen tot het werk van Earle, maar I’ll Never Get Out Of This World Alive brengt me weer helemaal bij hem terug. Een werkelijk schitterend, diep en doorleefd album.
12/05/2011 Permalink
Tip: misschien moet je dan toch ook nog eens luisteren naar ‘Townes’, Earle’s mooie eerbetoon aan Townes van Zand. (Earle is een te groot artiest om afstand tot (of van) te nemen)
12/05/2011 Permalink
Ik vind Townes best een beluisterbaar album maar had er hogere verwachtingen van dan wat mij betreft is uitgekomen. De albums daarvoor vind ik wel erg goed, vooral washington squire serenade en ben het eens dat hij te goed is om afstand van te nemen maar goed dat is subjectief
12/05/2011 Permalink
@Arjan: eens, ‘Townes’ viel een beetje tegen op basis van de verwachtingen, maar groeit ook wel weer bij beluistering (iets dat ik bij Washington Square Serenade trouwens ook had). Earle is in staat langzaam onder je huid te kruipen om er dan niet meer weg te gaan. Ik koop zijn cd’s zonder beluistering of voorbehoud, onder het mom dat een matige Earle cd altijd nog veel beter is dan het gros van alle andere cd’s 🙂
12/05/2011 Permalink
Steve Earle had met Copperhead Road, Train a Comin’, El Corazon, The Mountain en Transcendental Blues al een stel albums afgeleverd waar je u tegen zegt. Na Transcendental Blues vond ik het wat minder worden. Maar, zoals David Huijzer ook zegt, een matig Earle CD is nog altijd ver boven vele andere te prefereren. Toen ik hier van hoorde was ik niet direct vol verwachting, maar toen ik T Bone Burnett als producer voorbij zag komen heb ik de CD direct blind besteld. Hij produceerde ook al de laatste 2 fenomenale CD’s van John Mellencamp. Die gok durfde ik rustig te wagen. En terecht. Wat een prachtalbum. Beetje vroeg misschien om nu al te zeggen, maar dit is zijn beste. Er staat werkelijk niet een minder nummer op.
12/05/2011 Permalink
Zijn beste? De tijd zal het leren. Hij heeft veel goed werk en idd een matige Earle is vaak nog beter dan het gros wat er uitkomt op cd gebied. Ik ben bijna zover dat als Burnett achter de knoppen zit ik het onbeluisterd aanschaf. Deze moest bij mij even groeien, zie recensie op andere site, maar na een aantal keren vond ik hem steengoed worden. Een topper dit!
13/05/2011 Permalink
Voor mij is Earle’s meesterwerk zijn ‘comeback-cd’ I feel alright, daarin geeft hij de blauwdruk van al zijn werk daarna.
13/05/2011 Permalink
Laat ik ook maar eens proberen de wijsneus uit te hangen: volgens mij is Train a comin’ de ‘comeback-cd’ van Earle. I feel alright is de opvolger daarvan.
13/05/2011 Permalink
@Peer: je hebt helemaal gelijk
14/05/2011 Permalink
Opvallend dat je I feel allright zo goed vind. Die valt midden in de periode van de reeks die ik opnoemde. Ik vind in die periode I feel allright juist weer wat minder. Maar nog altijd goed genoeg om regelmatig te beluisteren. Earle is gewoon geweldig.
15/05/2011 Permalink
ik meen me te herinneren dat OOR/vpro.moordelijst heel erg druk deden over I feel Allright. Dat was ook voor het eerst dat ik van Earle hoorde (was 14 jr, dus jah)
iets anders: wat vinden deze heren van het eerste album van counting crows – dat ook geproduceerd is door T-Bone?
15/05/2011 Permalink
ken ik niet, Counting crows natuurlijk wel maar niet een album geproduceerd door Burnett, een nieuwe? ga wel even checken!
15/05/2011 Permalink
Debuutalbum van Counting Crows “Augst and Everything” uit 1993 is geproduceerd door T-Bone Burnett.
15/05/2011 Permalink
Zie nu ook een recensie staan. Counting crows is een band die ik nooit echt gevolgd heb. Ga dit album zeker checken, ben nieuwsgierig geworden!
16/05/2011 Permalink
ik snap niets van al deze positieve berichten. Volgens mij verreweg het minste Steve Earle-albums, inspiratieloos, slap, weinig echt goede songs, kan me niet bekoren
23/05/2011 Permalink
Gewoon een lekkere cd, niks meer en niks minder, hij misstaat niet in mijn collectie, maar om eerlijk te zijn ben ik de laatste jaren meer op zijn zoon Justin Townes gaan letten, die jongen verdient een groter podium.
23/05/2011 Permalink
Verdienen op basis van zijn muziek wel Paul, vind ik ook. Op basis van andere factoren niet. Zijn laatste album kon hij niet promoten omdat hij vanwege zijn genen(lees verslavingen) naar rehab moest. Hopenlijk levert dat proces over twee jaar weer een mooi album op.
23/06/2011 Permalink
Steve Earle (MET DUKES!) 9 oktober Paradiso!
Tijdje geleden alweer, dus eea lijkt mij een prima gelegenheid.
Justin Townes wat mij betreft als voorprogramma (2 vliegen in 1 klap!).
Wishful thinking vooralsnog…
23/06/2011 Permalink
Ook nog op 12 oktober in Hengelo (Metropool) en 13 oktober in Eindhoven (Effenaar).
27/06/2011 Permalink
Ik ken Paradiso wel, de andere 2 niet. Welke is het meest geschikt voor een concert als deze?
27/06/2011 Permalink
Paradiso is onovertroffen als zaal.
Hengelo vind ik meer een veredeld jongerencentrum (no offense!).
De Effenaar ken ik niet.
Volgens mij kun je er gewoon vanuit gaan dat alle 3 volwaardige poppodia zijn, hoor. Dus dien het milieu en kies de zaal waar je op de fiets heen kunt.
Kun je nog een biertje pakken ook!!