Fountains Of Wayne hebben een gedegen reputatie van makers van intelligente, pure pop voor mensen van nu. Al vanaf het geweldige debuut in 1996 zijn Chris Collingwood en Adam Schlesinger een hecht team dat het ambacht van de liedjeskunst uitstekend verstaat. Sinds het debuut – en een optreden op Pinkpop in 1997 – hebben de New Yorkse Fountains Of Wayne slechts vier cd’s het licht doen zien – Sky Full Of Holes (Lojinx/Sonic Rendezvous) is hun vijfde. En het is opnieuw een pareltje, sterker nog: Sky Full Of Holes benadert het niveau van hun beste plaat, het titelloze debuut. Als vanouds zijn de teksten ironisch, wrang en humoristisch en zetten Collingwood en Schlesinger hun typetjes op een genadeloze wijze neer. Muzikaal hebben ze, in tegenstelling tot hun vorige twee cd’s, gekozen voor een helder, ruimtelijk geluid waarin vooral akoestische gitaren en subtiel, twinkel-twangende elektrische gitaren overheersen. Dit geeft alle ruimte aan de vocale harmonieën die herinneren aan The Beatles, The Hollies en The Byrds. Ik proef overigens ook een overeenkomst met de stroperige melancholie van Camper Van Beethovens Key Lime Pie (1992), maar dit terzijde. Dertien onweerstaanbaar fraaie liedjes – en beslist geen dertien in een dozijn – bevolken deze onverwacht sterke comebackplaat van Fountains Of Wayne op het hoogste niveau.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie