Het valt niet mee om het goede te ontdekken in The Good In Goodbye (India/Big Lake Music/Rough Trade). Dat heeft alles te maken met de prachtige voorganger No Fool For Trying, waarop de twee Canadese vrouwen die Madison Violet vormen een eigen route volgden tussen de folk van Indigo Girls en de alternatieve country van Freakwater. Die weg hebben ze op dit nieuwe album niet gevonden. Ze beginnen met het niet al te bijzondere If I Could Love You, waarbij vooral het gebrek aan overtuigingskracht opvalt. De samenzang klinkt wat gladder en op Home hinderen strijkers en een moderne beat het liedje alleen maar. De mandolineplukjes kunnen daar niet veel aan veranderen. Het is te onberispelijk en verantwoord om werkelijk indruk te maken. There ain’t nothing left to sing that ain’t already been sung, verklaren ze in Stuck In A Love, maar dat mag toch niet het probleem zijn. Het gaat er namelijk om hoe je het zingt. Misschien weten Brenley MacEaschern en Lisa MacIsaac het wel te goed inmiddels en is daardoor de bezieling een beetje weg. Zonder de juiste prikkels kan zoiets gebeuren. Het grootste deel van de liedjes klinkt echt te netjes. Op Cindy Cindy laten ze horen dat ze het nog wel in zich hebben. Als ze over whisky zingen, valt opeens op dat er een korstje op de stembanden ligt en ook het banjogetokkel gaat down to earth.
Over het in 2009 verschenen No Fool For Trying waren we zeer enthousiast. Het album scoorde vier sterren. Dit schreven we: Aan Mad Violet heeft deze site nooit aandacht besteed. Mad Violet was een duo dat bestond uit de Canadese vrouwen Brenley MacEachern en Lisa MacIsaac. Nu gaan die twee verder als Madison Violet en verwelkomen wij ze op onze site. Daar is alle aanleiding toe, want de cd No Fool For Trying (True North Records) is geweldig. Eerder maakte het duo twee cd’s in Londen onder leiding van producer John Reynolds, die ook werkte met U2 en Sinead O’Connor. Voor No Fool For Trying bleven ze in Canada en vertrouwden ze op landgenoot Les Cooper die de knoppen bediende. Brenley MacEachern (zang, gitaren, banjo) en Lisa MacIsaac (zang, fiddle, gitaar, mandoline) worden bijgestaan door diverse instrumentalisten, waaronder Cooper. Zelf schrijven de vrouwen dat ze in de tien jaar dat ze samen muziek maken steeds meer richting altcountry zijn opgeschoven. Dat is waarschijnlijk ook het antwoord op de vraag waarom we dit duo niet eerder hadden opgemerkt. Nu kunnen we maar beter rekening met ze houden. Madison Violet zoekt namelijk een eigen weg tussen de folk van Indigo Girls en de alternatieve country van Freakwater. Twee prachtige stemmen, elf ijzersterke nummers, dat is het in het kort. Stuk voor stuk sprankelen de nummers als smeltende sneeuw in de Rocky Mountains. Negen maanden per jaar zijn de dames onderweg. In september toeren ze met Sam Baker door Engeland en dat zegt eigenlijk al genoeg over de kwaliteit die ze te bieden hebben. Daarna zijn ze te bewonderen in Duitsland. Optredens in Nederland zijn niet gepland. Zonde. Misschien dat deze plaat daar alsnog voor kan gaan zorgen?
22/01/2012 Permalink
Bezieling is ver weg en ontbreekt op dit album.
Vorige album ken ik niet, maar dit album kan mij niet bekoren.
Saai is het eerste wat in mij opkomt.
Hun stemmen zijn liefelijk, netjes, en missen een klank waarmee ze zich van anderen onderscheiden.
Een onvoldoende.