De fraaie harmoniezang van Winterpills verdient een groot publiek. En dat moet ook kunnen, gezien de populariteit van een enigszins vergelijkbare act als Fleet Foxes. All My Lovely Goners (Signature Sounds/Munich) is het vijfde album van de band uit de Amerikaanse staat Massachusetts. Met het liedje Fleur-De-Luce brengt Winterpills de lente middels een lap steel die steeltjes van bloemetjes laat groeien. Pure flower power. Dit soort softe psychedelica horen we niet zo vaak meer sinds de jaren zestig. We Turned Away is meer…

De nieuwe (derde) cd van Nels Andrews draagt de naam Scrimshaw (Lucky Dice). Dat is een Engelse term voor de zelfvlijtproducten die walvisjagers en andere zeelui in vroeger eeuwen tijdens hun lange reizen op zee maakten voor eigen gebruik, om de tijd mee te verdrijven of om een kleine bijverdienste te hebben (Wikipedia). En zoals deze zeelui heeft ook Andrews zitten schuren aan de liedjes op deze cd. Daar zitten echte pareltjes bij, zoals het openingsnummer Tridents, Barroom Bards en meer…

De liedjes van Lost, Stolen & Strayed (Saint Rose Records) werden door de Amerikaan B.C. Fitzpatrick op een dag opgenomen. Daarna werd aan de tracks met alleen zang en gitaar allerlei fijns toegevoegd. Geen overdaad, want de liedjes van Fitzpatrick blijven tamelijk kaal. De vijf musici kleedden de liedjes aan met bas, trombone, trompet, piano, accordeon, cello en wat percussie. De opnamen hebben soms de sfeer van een voorstelling in een vooroorlogs theatertje. Denk aan een Sufjan Stevens, maar dan zonder de meer…

The Coloradas benaderen bluegrass op dezelfde manier als Chatham County Line. Mooie liedjes met wat melancholie, waarbij het akoestische snarenspul lusjes toevoegt aan de melodie. Geen technisch gepiel en ook geen wilde uitbarstingen die tot een foutenfestival leiden. The Coloradas (Hometown Caravan/Sonic Rendezvous) is een nieuw project van Roy Davis en Bernie Nye. De twee mannen uit Portland, Maine, werken al langer samen. Voor het eerst houden ze het akoestisch. Met in totaal zeven leden werden de nummers in meer…

Zul je net zien; klaagde ik een maand geleden nog dat er tegenwoordig zo weinig alternatieve country uit Scandinavië komt, krijg ik gelijk een heerlijke plaat uit Noorwegen voorgeschoteld. Doghouse Rose (eiegen beheer) van de Noorse zangeres Benedicte Brænden, want daar gaat dit over, is een heel toegankelijke plaat met 12 lekker vet aangezette americananummers. Je zou het ook stevige countrypop met veel twangende gitaren (van Olav Torgeir Kopsland) kunnen noemen. De plaat is zo toegankelijk dat ik soms dacht met covers van meer…

I’m wanting you so bad / And I’m trying to be so good / I’m wanting you so bad / And you’re treating me so good. Ruim zes minuten tikken weg. Hadden ze hier in de Roxy vol dansende mensen maar ergens een rustig plekje met een fluwelen sofa, dan zouden we ons daar even kunnen terugtrekken, zingt Walter Parks. Het erotisch geladen So Bad So Good wordt schitterend gezongen. Deze musicus uit Savannah, Georgia, doet hier niet onder voor Marvin Gaye. Walter Parks (eigen beheer) is het titelloze solodebuut van Parks, die met meer…

Old Friend van Louis Johnson is een cd die al enkele maanden door het huis zwerft en op verschillende plaatsen draaibeurten heeft gehad. Ik heb er lang over gedaan om er iets over te schrijven. Het genre, rustige bluesy Americana, doet me meestal niet zoveel. Maar in dit geval ben ik om. Ik geeft het gewoon toe: Old Friend is echt een heerlijke luisterplaat. De al op enige leeftijd zijnde Louis kijkt in zijn liedjes terug op z’n bewogen leven. Op jonge leeftijd van huis weggelopen, mijnwerker geweest, gevangenistijd, relaties stukgelopen. Belangrijkste meer…

Als de cd-titel klopt dan ziet het er niet goed uit voor Michael and the Lonesome Playboys. Want waar kunnen ze dan nog terecht met deze countrymuziek? Last Of The Honky Tonks (Blackwater Records) biedt alles wat je je maar kunt wensen als je ergens aan een bar hangt of leunend de inhoud van een jukebox bestudeert. Dit is honky tonk die past bij ruwhouten vloeren waarover veel bier is gemorst. En ja, de liedjes kunnen ook die jukebox in. Het betreft hier Michael Ubaldini, die onder eigen naam al meerdere albums heeft afgeleverd. De uit Californië meer…

Uit Savannah, Georgia, komen The Train Wrecks, een band die harde honky tonk combineert met schurende rootsrock. Het in een fraai vormgegeven klaphoesje gestoken Saddle Up (Junkyard Rodeo Records) begint in flinke galop met Tennessee Mare. Met zo’n titel kan het niet anders dan dat het beïnvloed is door Johnny Cash. Het heeft vooral veel van The Hollisters. De titel van dit album is een strofe uit Hang Me High, ook al zo’n twangend nummer. Op Show Me Your Silence worden de teugels wat meer…

Misschien is vijf sterren voor The Spade (Lojinx/Sonic Rendezvous) van Butch Walker and the Black Widows ietwat overdreven. Maar misschien ook wel niet. Want waar gaat het eigenlijk om in popmuziek? Juist, ongecompliceerd enthousiasme! Dat knalt met grote kracht uit de luidsprekers via deze heerlijke plaat. Op The Spade krijsen koortjes woohoo en scheuren de gitaren alsof er nog hitlijsten zijn die je daarmee kunt veroveren. Veertig jaar geleden was dat misschien gelukt. Everysinglebodyelse had zomaar Mud of meer…