Chris Masterson en Eleanor Whitmore spelen in de band van Steve Earle. Sinds ze als echtpaar door het leven gaan, noemen ze zich The Mastersons en met Birds Fly South (New West Records/Rough Trade) slaan ze de vleugels uit voor een prachtige reis door altcountry. Ze schrijven samen of afzonderlijk en zijn allebei vaardig op vele instrumenten. Het in New York wonende Texaanse stel past in de traditie van countrykoppels als Gram en Emmylou, John en Exene (van X), Buddy en Julie Miller, Handsome Family en Johnny Irion en Sarah Lee Guthrie. Vooral met meer…

Bijna vijf jaar geleden bespraken we hier het titelloze debuut van de Engelse singer-songwriter Garron Frith. We kwamen er toen niet goed uit, wel of niet goed. Garron was in ieder geval zelf zeker van zijn kwaliteiten, want nu ligt er een tweede cd: Away From The Bright Lights. Gelukkig maar, want wij worden door de liedjes op dit album ook meer overtuigd van ‘s mans kunnen. Overigens niet door de eerste twee liedjes op de plaat waarin Frith zich voordoet als veroveraar van meisjesharten (romantische zwijmelpop). Maar vanaf track 3, meer…

Veel te lang blijven liggen, deze geweldige nieuwe plaat van Leeroy Stagger. Nou ja, laten liggen is niet helemaal juist. Al wel heel veel gedraaid, maar nog nooit iets over opgeschreven. Terwijl Radiant Land (Blue Rose/Sonic Rendezvous) van Leeroy Stagger and his Band alle aandacht verdient van liefhebbers van rootsrock over gravelpaden. Met Dirty Windshields gaat Stagger direct lekker stampend op pad. Om op Enough Love To Go Around wat gas terug te nemen. Zo houdt hij de reis interessant. Over Maria zijn al heel wat fraaie liedjes geschreven door meer…

Kalen Nash is de zanger van Ponderosa waarvan binnenkort het nieuwe album Pool Party zal verschijnen. Volgens de eerste berichten verlaat de band uit Athens, Georgia, de southern rock van het debuut Moonlight Revival en gaat het op de opvolger experimenteler te werk. Dat zal alles te maken hebben met de visie van zanger Kalen Nash, want diens solodebuut Ukred (Normaltown Records) is een gelaagd psychedelisch werkstuk. Met een beetje fantasie vallen lijnen te leggen van het meesterwerk Oar van Skip Spence meer…

Dat de Zweed Anders Osborne helemaal vergroeid is met de Amerikaanse cultuur behoeft geen betoog meer sinds zijn vorige album American Patchwork. Op Black Eye Galaxy (Alligator/Munich) gaat hij gewoon door met zijn zoektocht naar de Amerikaanse ziel. En veel verder zelfs; op het titelnummer wandelt hij op wah wah-gitaar helemaal naar de Melkweg met toetsen en percussie als vangnet. Het ruim elf minuten lange nummer zou zomaar in de smaak kunnen vallen bij fans van Lenny Kravitz. En eigenlijk zou je hetzelfde kunnen zeggen over meer…

Met Harvest Breed zetten de Canadezen C-Antoine Gosselin en Philippe Custeau iets steviger aan dan ze deden in hun vorige band Jake and the Leprechauns. Everything Changes (Landlocked) heet het debuut dan ook. De van Arcade Fire bekende producer Mark Lawson werd ingehuurd om deze verandering mede vorm te geven. Toch is er van een echte stijlbreuk geen sprake. Dat Harvest Breed niet helemaal een andere richting is opgegaan blijkt al uit de songtitel van pianoliedje After Dinner Meditation. Maar toch, iets minder traag meer…

Skyscraper Soul (Blue Rose/Sonic Rendezvous) is de titel van de derde solo-cd van de Canadees Jim Cuddy. Die titelsong heeft weinig om de hakken. Cuddy houdt van de stad en draagt dat uit in wat algemeenheden. Een wegwerpliedje. Skyscraper Soul zal op basis van dit nummer dan ook niet uitgroeien tot de aanduiding van een nieuw genre. Ook het album in zijn geheel geeft daartoe geen enkele aanleiding. Skyscraper Soul is een popplaat met stadse allures, maar de veertien liedjes willen nergens wortel schieten. Daarvoor mist meer…

Sodeju, wat een lekker plaatje is Coffin Up Blood van The Bloody Jug Band. Een jugband maakt normaalgesproken akoestische muziek op veelal zelfgemaakte instrumenten. The Bloody Jugband maakt inderdaad gebruik van wasborden etc maar voegt daar ook nog een slidegitaar en steelgitaar aan toe. Coffin Up Blood is een nogal sinister plaatje. Titels als Graverobber Blues, Blacktooth Growl, Reaper Madness, Moon Bathing zeggen genoeg. Doorgaans doet zulks me niks (“waar is dat nu voor nodig?”), maar als dergelijke duistere meer…

Net als Jonathan Wilson en Dawes wonen de bandleden van Whispering Pines in Los Angeles en zijn ze helemaal gek van muziek uit de jaren zeventig. Het via fondsenwerving bekostigde tweede album staat er net als het debuut Family Tree vol mee. Whispering Pines (eigen beheer) werd opgenomen op ouderwetse analoge apparatuur en dat hoor je aan de warme sound. Alsof er een elpee van veertig jaar geleden staat te draaien. Dat ligt ook aan de kwaliteit van de liedjes, die het midden houden tussen countryrock en southern rock. Zang en meer…

De persoonlijke liedjes die Clarence Bucaro schreef na de geboorte van zijn eerste zoon passen opmerkelijk genoeg heel goed tussen de nummers waarin hij het heeft over de brandhaarden van deze wereld. Op Walls Of The World (Continental Song City/Munich) krijgt het familiegeluk van de Amerikaan extra betekenis door het te plaatsen in de context van zijn observaties van door conflicten verscheurde gebieden. Zodat een liedje als Child Of War, over kindsoldaten, nog harder binnen komt. Het mede door een Moog-synthesizer veroorzaakte atmosferische meer…