Het eerste nummer op Brian Webb & The Sum Of Our Histories (Lucky Dice) begint met een droge klap waarna een spannend basloopje volgt. Vervolgens wordt het opgesierd met gemene gitaarlickjes,  voordat Webb begint te zingen. Met dit Down Home wordt gelijk de toon voor de rest van de cd gezet. En die is prima. De singer-songwriter uit Boston komt op dit album véél rauwer voor de dag dan op Strange Way To Grieve uit 2010. Webb is de laatste jaren ernstig ziek geweest en heeft niet veel kunnen optreden Wel stak hij veel tijd in meer…

Deze week zijn Matt Harlan & the Sentimentals in Nederland. Vorig jaar was de Texaan ook in Europa (maar niet in Nederland) en met zijn Deense band werkte hij na afloop van die reeks optredens aan zijn tweede album Bow And Be Simple (Berkalin Records/Sonic Rendezvous). Acht van de negen nummers werden in een nacht opgenomen in Kopenhagen, waar een jaar eerder al de laatste song van het album was vastgelegd. De uit Houston afkomstige Harlan past in de traditie van intelligente songschrijvers uit meer…

De uitstekende website Turnstyled Junkpiled interviewde onlangs Grant Langston naar aanleiding van zijn nieuwe album Working Until I Die (eigen beheer) en vroeg hem wie de koning van de honky tonks is. Lees zelf maar met welke naam hij op de proppen kwam. Langston legt uit dat het in honky tonk in ieder geval niet gaat om grote tourbussen, dure hotelkamers en smakelijke stukjes kaas… Met het over elkaar heen buitelende I Fall For It Every Time maakt Langston wel enigszins duidelijk wat hij bedoelt. She Don’t Have A Clue is meer…

Jordan Minor heeft voor zover ik heb kunnen nagaan nog geen noemenswaardige aandacht gehad in Nederland of België. Zelfs met al die sites die zich richten op americana lukt het niet om alle interessante albums onder de aandacht te brengen. Soms ligt dat aan de artiest zelf, omdat die geen energie steekt in de promotie van de eigen waar. Jordan Minor stuurde na herhaald verzoek dan eindelijk toch zijn cd The Cottonwood Tree (Wheel Gun Records) op. Gelukkig maar, want wat een prachtig ding is dat. De Texaan heeft weinig te melden op zijn website. Op zijn meer…

Wat Willy Vlautin en BJ Barham zijn voor respectievelijk Richmond Fontaine en American Aquarium, dat is Nick Beaudoing voor The Doc Marshalls. Het zijn vaardige songschrijvers die verhalen over mislukte liefdes en lieden die in het leven laveren van tegenslag naar teleurstelling. Tsja, echt vrolijke muziek is altcountry nou eenmaal niet. Look Out, Compadre (eigen beheer) is een erg goede cd van een band uit Brooklyn. Op de eerste twee platen deden de mannen uit New York nog alsof ze woonden op de grens van Louisiana en Texas. Die meer…

Met Burn.Flicker.Die. (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) onderstreept American Aquarium de verworven status als een van de beste altcountrybands van dit moment. BJ Barham schrijft rake portretten van de randen van de Amerikaanse maatschappij: Where American girls drink Mexican beers and city boys sing small town hymns. Blijkbaar was het nummer St. Mary’s oorspronkelijk bedoeld voor de formidabele voorganger Small Town Hymns. Dat album vol dolende zielen en gevaarlijke vrouwen klonk totaal anders dan meer…

Met de soloplaat Ukred van voorman Kalen Nash was al duidelijk dat Ponderosa een andere weg zou inslaan. Bracht het debuut Moonlight Revival nog bluesy southern rock, Pool Party (New West Records/Rough Trade) kan worden omschreven als psychedelische rock. Wie denkt dat Nash alleen verantwoordelijk was voor die stijlverandering heeft het toch mis. Voor het debuut was Nash nog aan komen zetten met een collectie songs, nu ontstonden de composities pas echt tijdens het samen experimenteren in de studio. Producer Dave meer…

Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze ons compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die bands uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Hoe zit dat met Buford Pope? Zodra de Zweed zijn mond opent op Matching Numbers (Unchained Records), is het duidelijk. Want die hese stem, dat is helemaal Rod Stewart. Het eerste nummer meer…

Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze ons compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die bands uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Hoe zit dat met Robert Hill? Deze pas twintigjarige Zweed loopt weg met Woody Guthrie. What Are We Waiting For (eigen beheer) laat daarnaast ook de invloed van mensen als Lightnin’ Hopkins en meer…