Zie hem eens zielig zitten op de zorgvuldig gestyleerde zwart-wit foto van Cast The Same Old Shadow (Rough Trade/Konkurrent). De jonge twintiger Dylan LeBlanc heeft het moeilijk, zoveel is wel duidelijk met zo’n hoes. Innocence where are you now? / Did you leave me here to drown? Dat zijn de eerste woorden van de plaat. Het nummer draagt de titel Part One: The End. Daar houdt het zelfbeklag van de door liefdesverdriet verteerde LeBlanc niet op. Een oppervlakkige beluistering brengt het gevoel van de miserabele jaren tachtig terug. De tijd dat doemdenkers die geen straaltje licht wisten te ontwaren tot trend waren verheven. Het is niet een vergelijking waar je als rootsliefhebber op zit te wachten. Maar let op, de volgende draaibeurten groeit Cast The Same Old Shadow alleen maar. En dan valt bijvoorbeeld de bijzondere rol van pedal steel op; het wordt op liefst acht van de tien nummers ingezet door drie verschillende musici. De steel vormt niet alleen de bodem voor de melancholie van de Amerikaan. Zo af en toe zorgt het instrument ook voor glans en een sprankje hoop. LeBlanc zelf is nog niet zover. Zijn mompelende zang onderdrukt dat optimisme. Toch jammer dat hij zichzelf niet wat heeft weten te herpakken, dan was het bezwaar dat het album iets te eentonig uitpakt vast weggevallen.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie