Aan de lijst van Amerikaanse punkrockers die (ook) het countryfolkpad opgaan komt gelukkig maar geen einde. Jason Kutchma is de volgende. Met enkele maten heeft hij, als JKutchma & the Five Fifths een mooie, intense, plaat uitgebracht: Pastoral (Last Chance Records). Kutchma strooit met prachtige observaties en zinnen: I’ve been wrong more than I’ve been right/My fault, I won’t deny/I hope at heaven’s gate, they make saints/From sinners who kept on trying (uit het titelnummer). De grote vraag is telkens: hoe goed te meer…

Zestig werd John Hiatt dit jaar. Zijn liedjes gaan nog altijd over de liefde. En daarin kun je het maar beter simpel houden. Dat is namelijk al moeilijk genoeg. I Just Don’t Know What To Say is een van de songtitels op Mystic Pinball (New West Records/Rough Trade). Het daarop volgende nummer is hij een stuk wijzer: I Know How To Lose You. En nee, natuurlijk vervelen al die liedjes over de liefde nooit. Immers, de liefde is de basis van het leven. Als er iets duidelijk wordt op dit album van Hiatt, dan is het dat wel. Het is de motor van het alledaagse meer…

In een oude pick-up truck scheurt The Reverend Peyton’s Big Damn Band over slingerende weggetjes door de bossen van Amerika. Between The Ditches (Side One Dummy Records) is een wilde rit waarbij de Dukes Of Hazzard met het zweet in de bilnaad om genade zouden schreeuwen. De dominee heeft alles al beleefd: Lost an engine outta deadwood / Transmission in the redwoods / Lost a dozen cat converters / All across the world (Brokedown Everywhere). Toch zijn ze niet achterlijk, deze hillbillies uit het zuiden van Indiana. Op het meer…

Met een opsomming van het instrumentarium van Bob Brozman op diens cd Fire In The Mind (Ruf Records/Munich) is er al een heleboel verteld over de muziek: National Reso-Phonic Tricone guitars and Baritone guitars; Bear Creek Kona Rocket Hawaiian guitar made by Bill Hardin; Ultrafox Django-styled guitar made by Michael Dunn; 1915 Vega Cello-Banjo; 1920’s Stella guitar; Marimbas; Percussion; Dugi (small tablas); Ukulele made by Greg Beeton; Baglama (small Greek bouzouki); Chaturangui (22-string Hindustani slide guitar). Het gebruik van meer…

Zelfs voor fans van White Stripes is de muziek van Holly Golightly blijkbaar iets te elementair. De Britse werkte wel eens samen met het duo, maar het heeft haar niet veel extra bekendheid opgeleverd. Waarschijnlijk vindt ze het ook wel prima zo, wars van trends als ze is. Op Sunday Run Me Over (Transdreamer/Bertus) is de garagerock van Holly Golightly and the Brokeoffs (in de praktijk gaat het alleen om de Amerikaan  ‘Lawyer’ Dave) doorspekt met invloeden uit oude country. Goddamn Holy Roll – met zulke songtitels mik je ook niet echt meer…

Het is herfst. De paddestoelen schieten uit de grond. De ideale tijd voor psychedelica zou je zeggen. Toch weten The Shrouded Strangers op Lost Forever (Izniz Records) daar niet van te profiteren. Slechts enkele momenten weten ze interesse op te wekken voor hun vreemde trip. Hallucinerend? Mwah, zonder middelen komt het echt niet aan. Omschrijvingen als ‘white noise atop sputtering Casio freakouts’, ‘discomforting childhood hallucinations’ of ‘fuzzed-out hillbilly stomps’ klinken interessanter dan hetgeen er uit de putjes meer…

The Onlies zijn niet alleen. Naast het duo Fawn Larson en Will Harrison uit Lafayette, Louisiana, bestaat er ook een trio tieners uit Seattle met dezelfde naam. Folk en bluegrass is waar het bij beide formaties om draait. Het titelloze The Onlies (eigen beheer) is een tamelijk traditioneel plaatje geworden. Het duo schrijft alle nummers zelf. De tweede helft van de plaat is iets sterker doordat het stel daar iets meer van gebaande paden durft af te wijken. Dat is bijvoorbeeld het geval op Narrow Road. Larson (fiddle, mondharmonica, piano en meer…

Vijf jaar na de opwindende countrysoul van het titelloze debuut van Drunken Prayer verschijnt Into The Missionfield (Fluff + Gravy Records). Na wat tussendoortjes de echte opvolger. Morgan Geer vaart met twaalf begeleiders deze keer een wat rustiger koers. Zo begint de cd met Brazil heel netjes, bijna softrockend, met gelukkig in de zang wel wat uithalen. Ain’t No Grave, een bewerkte traditional en de enige cover, schudt de boel een beetje op met een new wave beat met lekker toetsenspel. Always Sad meer…

Een beetje suf is het wel. In 2009 besprak ik het debuut van Ben Bedford, Lincoln’s Man (2008) en schreef dat hij me het toen ook al uitgekomen Land Of The Shadows wel mocht sturen. Die ontving ik dan ook, maar hoewel het zeker een mooie plaat was, ik besprak ´m niet hier. Een kwestie van overload. Die fout zal ik niet maken met de derde plaat van Bedford. What We Lost is opgedragen aan zijn ouders. In het titelnummer zingt hij: “I’m going back to find, something that I left behind/ in this fading photograph folded one too many times”. De uit meer…

Zijn albums dragen titels als The Last Desperate Man, Jesus Doesn’t Live Here Anymore en This White Man’s Burden. Ongemakkelijke muziek. Tom House snijdt onderwerpen aan waar je het liever niet over wilt hebben. Daar komt nog eens bij dat hij een hoge, doordringende stem heeft waarmee hij ongetwijfeld meer luisteraars wegjaagt dan dat hij aantrekt. Winding Down The Road (Mud Records) is weer zo’n dwarse plaat van de Amerikaan waarop hij het patent heeft. House heeft onderdak gevonden bij het label van de Canadees meer…