In de herfst is een bos toch wel op het mooist. Goeie tijd om met Sera Cahoone te dwalen in Deer Creek Canyon (Sub Pop/Konkurrent). Dat is niet alleen haar derde album, het is ook het gebied in Colorado waar de tegenwoordig in Portland, Oregon, woonachtige Cahoone opgroeide. Met haar stem zou ze zomaar kunnen scoren met meer algemene popmuziek. Iets zoals Sinead O’Connor bijvoorbeeld. Maar ook al heeft ze dat in zich, nergens kiest ze voor de dramatische aanpak die vast meer aandacht zou genereren. Die keuze zie je eigenlijk al af aan de manier waarop ze poseert voor de hoesfoto. Naturel. Een met de omgeving. Haar composities zijn als de boomstammen in het bos. Stevig geworteld en gelijkmatig gegroeid. Echte uitschieters bevat het album niet. Wel twaalf zelfgeschreven liedjes zonder moeilijke vertakkingen. Het bos van Cahoone is niet dichtgegroeid, maar biedt voldoende lucht en ruimte om licht door te laten. Om te blijven ademen. Cahoone zingt met kleine golfjes in het titelnummer en met enkele ooh oooh’s op Naked. Haar heldere gitaarspel is als takjes die knappen onder haar schoeisel. Met een geritsel van naalden bovendien. Of is dat de pedal steel van Jason Kardong? Het fraaie kartonnen klaphoesje en tekstboekje sluiten nauw aan bij de beleving.
12/11/2012 Permalink
Ik ben het slechts ten dele eens met je recensie. Deze CD kabbelt inderdaad wat voort , maar Sera Cahoone heeft op haar uit 2008 stammende plaat Only as the day is long laten horenwaaroe ze in staat is en dat ze een van de meest veelbelovende zangeressen in dit genre is. Een volgende keer hopelijk war meer aktie ?……..
12/11/2012 Permalink
Maar waarom ben je het nu maar ten dele eens met de recensie, Eric?
12/11/2012 Permalink
prachtplaatje deze cd.