Sterke tekstregel: You might have been to Paris once, but I’ve been to Paris, Texas, twice. Zo, dat heeft David Kraai mooi gezegd tegen de dame die koos voor een snelle jongen aan Wall Street. Kraai hoeft geen Zwitserse bankrekening, geef hem maar het plattelandsleven. Hij begrijpt best dat de boodschap waarschijnlijk niet over zal komen bij de vrouw in kwestie. Het zij zo. Country Dreamer (Fine Country Folk Recordings) is een plaatje waar wel meer van dit soort tekstregels er uitspringen. Bovenal is het een album vol nostalgisch verlangen. Want eigenlijk zou Kraai het liefst Gram Parsons zijn. De artiest uit de Hudson Valley in de Amerikaanse staat New York zingt liedjes als Home Sweet Home en Old Oak And Chicory. Op Gettin’ Dirty komen we daarover meer te weten: Skinnydipping out of sight / we’re gettin’ dirty / sometimes dirty is better. Het komt in de vorm van een snel werkje met piano, saxofoon, orgel en gitaarwerk dat eerst neigt naar zuidelijke countrysoul, terwijl de solo op het eind ouderwetse rock-‘n-roll brengt. Dat liedje over Paris heeft een fraaie steelgitaar en een klaterende banjo. De countryrock op Country Dreamer sluit met That’s Just The Way We Roll af met een lekker funky ritme, waarbij de lange gitaarsoli, de percussie en toetsen zowaar een beetje naar Wet Willie neigen. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Dit schreven we in 2007 over High & Lonesome (vier sterren): David Kraai ziet er uit als een countryrocker uit de jaren zeventig: spijkerbroek, denimshirt en lang haar. In dat decennium liggen dan ook zijn roots. Gram Parsons, Bob Dylan, Neil Young en al die anderen noemt hij op zijn MySpace-pagina. Op High & Lonesome (eigen beheer) hebben David Kraai & The Saddle Tramps die invloeden gegoten in een vorm die geen moment gedateerd aandoet. De uit upstate New York afkomstige Kraai is daarmee vooral te vergelijken met Johnny Irion, ook al door de overeenkomst van een niet al te krachtige nogal hoge stem. Met een songtitel als Angels In Her Eyes, Devil In Her Grin getuigt Kraai van respect voor The Flying Burrito Brothers, wiens Christine’s Tune (she’s a devil in disguise, you can see it in her eyes) hier natuurlijk duidelijk een inspiratie was. Kraai heeft het vast en zeker gespeeld op de tribute-concerten voor Gram Parsons, waar hij een graag geziene gast is. High & Lonesome begint sterk met The Girl Without Country, dat zich lekker naar een speelduur van ruim 6.40 minuten trekt. Het elektrische gitaarwerk op How Do brengt The Amazing Rhythm Aces in herinnering. En ook al is ouderwetse countryrock het startpunt, David Kraai & The Saddle Tramps laten voldoende experiment toe om op eigentijdse wijze de spanning er in te houden. Een speciale vermelding verder voor de fraaie backwoods-zang van Alexandra Jornov in You Can’t Trust.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie