Vorig jaar toerde Alex McMurray nog door Nederland. We ontvingen toen zijn cd The Human Cannonball maar besloten deze leuke plaat, vanwege het feit dat het hij al wat ouder was, niet te bespreken. Nu ligt daar ineens zijn nieuwe plaat en die bespreken we graag. Alex McMurray is een muzikant uit New Orleans en dat hoor je.  I Will Never Be Alone In This Land (Threadhead Records) bevat 12 nummers die meanderen tussen blues, jazz, soul en rock en die hier en daar een snufje country hebben meegekregen. Met een beetje fantasie zou je kunnen meer…

The Desoto Caucus is de Deense versie van Giant Sand, maar dan zonder Howe Gelb. Offramp Rodeo (Glitterhouse Records/Munich) is stoffig en cool, het biedt complexe soundscapes die zijn ingebed in gortdroge rootsrock. Er is maar heel weinig tegen deze tweede plaat van de Denen in te brengen, behalve dan dat de op het inlegvel als ‘original instigator, inspirator, and master music mind’ Howe Gelb er dus niet bij is. Zonder diens geniale invallen is dit alles toch echt minder spannend. Mist het een beetje persoonlijkheid. Hoe aardig het allemaal ook klinkt.

Het zou zo maar kunnen dat de nieuwe plaat van LeE HARVeY OsMOND (ja, dat vreemde gebruik van kapitalen schijnt te horen) in de Lage Landen helemaal niet wordt opgepikt. Te hip voor traditionalisten en te ouderwets voor hipsters. Dat zou verrekte jammer zijn want The Folk Sinner is een album dat zeer de moeite waard is. Eerst maar even iets over LHO: een project van Tom Wilson, die in het verleden furore maakte, althans in thuisland Canada, met Junkhouse en die tegenwoordig een van de prominente leden is van Blackie and the Rodeo Kings. Belangrijkste meer…

Er wordt wat afgejammerd op Come Cry With Me (Normaltown Records) van Daniel Romano. Meestal gaat het om de liefde. Soms is de oorzaak nog tragischer. Op The Middle Child wordt het middelste kind door zijn moeder in de steek gelaten. Een leven op de bodem van de fles, dat is het gevolg. Zo ongeveer in zijn eentje heeft de jonge Canadees Romano een album in elkaar gestoken waar geen fan van Gram Parsons omheen kan. Vooral diens soloplaten zijn een bron van inspiratie geweest. Romano deed bijna alles zelf. Slechts enkele meer…

Red Sovine is bekend om zijn tranentrekkende truckersliedjes. Het meest bekende voorbeeld daarvan is Teddy Bear, het supersentimentele verhaal over een jongetje dat via een 27 mc bakkie contact zoekt met vrachtwagenchauffeurs. De apparatuur was van zijn vader, een trucker die een maand eerder is verongelukt. Het gehandicapte joch hoort elke avond hoe zijn moeder huilend in slaap valt. Zelf is hij al net zo eenzaam. (Cowboy) Gerard de Vries had nog een hit met een Nederlandstalige versie… Nou ja, op I’m The Man – A Starday Singles Anthology (Ace/Munich) meer…

Lekker cd’tje van Steven Casper & Cowboy Angst met de speelduur (24 minuten) van een ep, dit Trouble (Silent City Records). You’ve got me jumping like a cat on a hot tin roof zingt Casper en een dameskoortje geeft het liedje voldoende soul om hem te geloven. Soul Deep heeft een lekkere melodie, ergens tussen The Hollies en Tom Petty, waarin mondharmonica en steel hun moment nemen. De moeilijkheden van Trouble blijken nogal mee te vallen, gezien de opgewekte accordeonklanken en dito solo van steelgitaar. I don’t go looking for trouble, trouble comes looking for me, dat meer…

Grijs als de hoes is de muziek op Carolina (eigen beheer). JJ Schultz schept een kaal geluidsdecor op het merendeel van de acht liedjes op deze cd van een half uurtje. Mist en koude rillingen. Maar op het titelnummer valt hij even uit zijn rol als hij roept: What the fuck you want me to do? Het liedje van zeseneenhalve minuut komt langzaam op gang, het zijn de toetsen die Schultz bijstaan tijdens dat moment van frustratie. Karma Come Early is vervolgens een onvervalste meeslepende rocker in de stijl van Green On Red. Schultz begint meer…

Zaal voor zaal een publiek veroveren, zo hoort het eigenlijk. The Departed doet het op die manier. Zoals ooit een band als Led Zeppelin het deed. Waarom die vergelijking? Welnu, de hoesfoto van Adventus (Blue Rose/Sonic Rendezvous) werd geschoten tijdens een concert van Led Zeppelin in Fort Worth, Texas. Daar werd zo hard gespeeld dat de politie die er als veiligheidsdienst optrad met kogels in de oren het geluid probeerde te dempen. The Departed vond het wel een mooi beeld. Mooi van lelijkheid neem ik dan maar aan. Hoe dan ook, veel meer…

Ad Vanderveen was de Nederlandse Neil Young. Was. Verleden tijd. Hij heeft zijn eigen stijl ontwikkeld, zodanig dat die eeuwige vergelijking eigenlijk niet meer terzake doet. Driven By A Dream (Blue Rose/Sonic Rendezvous) kan in elk geval heel goed zonder. Vanderveen presenteert zich als een rockende troubadour in het americanasegment. Niet zonder succes, naar aanleiding van dit album wordt een Europese tournee gemaakt. De liedjes zijn steeds belangrijker geworden, het raggen op de elektrische gitaar is niet meer meer…

The Kingstons Springs is een jong bandje uit Nashville, Tennessee, dat het een en ander door elkaar gooit, maar zich verre houdt van country. Garagerock en blues, elementair en kaal, gruizig opgenomen, sixtiesbeat in een onduidelijke mix met de gitaren op de achtergrond, dat zijn zomaar wat aantekeningen bij Sa Betise, het eerste nummer van The Kingston Springs (eigen beheer). Weight Of This World begint met het een bluesmuur als Jon Spencer, maar al snel breken er mooie akkoorden doorheen. Ook blijkt dat deze jongens meer…